Όσοι υπήρξαν νέοι πριν, κατά και μετά τη γέννηση και ηγετική διαδρομή του Μακαρίου, έζησαν διαφορετικά από τη σημερινή εποχή. Τελετουργήθηκαν σε πατριωτισμό, ηρωισμό και ιδεολογία. Φτωχοί, αλλά έντιμοι. Σκληρά εργαζόμενοι, αλλά χαρούμενοι. Ήταν Άνθρωποι. Έλληνες. Χριστιανοί. Ζούσαν, κατά κανόνα, ταπεινά, λιτά αλλά αδελφωμένα και αγαπημένα. Ο 20ός αιώνας ήταν για την Κύπρο μια νέα ζωή, αλλά μέχρι το 1959 μια σκλαβωμένη ζωή στους Άγγλους.

   

Η επανάσταση (ας επιτραπεί αυτός ο χαρακτηρισμός) του 1955 εδίδαξε και φρονημάτισε και ενέπνευσε τον Κυπριακό Ελληνισμό… Αλλά άρχισε να δημιουργεί, με ηγετικά λάθη και απειρίες, διχαστικά πάθη. Και μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων της Κύπρου και μεταξύ των Ελλήνων. Ο ένοπλος αγώνας έγινε για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Δεν πέτυχε τελικά τον στόχο. Αντί Ένωση με την Ελλάδα, κατασκευάστηκε κράτος μη λειτουργικό. Επανήλθε στρατιωτικά στην Κύπρο η Τουρκία, ενώ παρέμεινε με Στρατιωτικές Βάσεις η Κατακτήτρια Αγγλία.

     

Το 1963, υπερμεσούντος του αιώνος, το τότε Κράτος της Ζυρίχης διαλύθηκε στα διαχειριστικά χέρια τού τότε αναμφισβήτητου Εθνάρχη Μακαρίου. Και το 1974, με τον ίδιο διαχειριστή η Κύπρος οδηγήθηκε στην καταστροφή με το Πραξικόπημα και την Τουρκική Εισβολή. Πρόσφυγες, ερείπια, αίματα, αγνοούμενοι. Νέα Μικρασιατική Καταστροφή. Ο Εθνάρχης Μακάριος δεν άντεξε τη συμφορά. Και έφυγε από τη ζωή το 1977. Έφυγε την ώρα που από τη μια βροντοφωνούσε ότι Μακροχρόνιος θα είναι ο αγώνας… και από την άλλη υπέγραφε τις Συμφωνίες Κορυφής του 1977 για Δικοινοτική Ομοσπονδία.

     

Οι Έλληνες της Κύπρου που ενηλικιώθηκαν κατά το 1974, απορρόφησαν τις τραγικές συνέπειες της καταστροφής. Κατάφεραν οικονομικά να επιβιώσουν. Κατάφεραν να αντέξουν και να περπατήσουν με υπομονή και αντοχή στην κόλαση της εποχής εκείνης. Αυτοί οι Έλληνες είναι τώρα, αν ζουν, γέροντες απελπισμένοι. Δεν βλέπουν καλύτερες μέρες, δεν προσδοκούν ασφαλέστερο μέλλον για τα τέκνα και τα εγγόνια τους. Δεν γνωρίζουν αν και ποια Κύπρος θα υπάρχει στο μέλλον.

     

Αυτοί που γεννήθηκαν το 1974, είναι ήδη 44 χρονών. Έζησαν και ενηλικιώθηκαν με υποσχέσεις των ηγετών τους για ερχόμενη λύση στο Κυπριακό. Για όλους τους πρόσφυγες στις εστίες τους. Για ανεύρεση όλων των αγνοουμένων. Για αναστήλωση των ερειπίων. Αυτοί όλοι είναι τώρα απογοητευμένοι και οργισμένοι. Και δύσπιστοι. Δεν πιστεύουν τους Κυβερνώντες και απορρίπτουν τις πολιτικές ψευδολογίες τους. Τους ψηφίζουν, όμως… Δεν ελπίζουν ότι το μέλλον τους θα είναι ασφαλέστερο από το παρελθόν τους, αλλά είναι άβουλοι και βολεμένοι στην αμηχανία και απελπισία τους. Σκλάβοι της αναξιότητας των Κυβερνώντων τους. Και… θαυμαστές της και ψηφοφόροι της.

   

Η επόμενη γενιά; Οι νέοι ψηφοφόροι; Αυτοί είναι εντελώς αδιάφοροι. Δεν πιστεύουν, δεν ελπίζουν, δεν ακούουν, δεν παρακολουθούν, δεν μαθαίνουν. Θέλουν να ζουν καλά. Δηλαδή να ζουν πλουσιοπάροχα. Ζουν στη νέα τεχνολογία. Τελετουργούνται στην Ιντερνετική εποχή. Αναλώνουν όσα οι πατεράδες και οι παππούδες, μέσα σε φοβερά δεινά, δημιούργησαν. Φταίει η Παιδεία; Φταίει η διεφθαρμένη πολιτική ζωή και ηγεσία;  Φταίνε οι πολιτικές; Φταίει η οικονομική κρίσις; Φταίουν όλα μαζί;

   

Η πραγματικότης είναι ότι αυτοί οι νέοι δεν είναι εξοπλισμένοι με κάποια ζείδωρη Ιδεολογία. Με κάποια βούληση για κάποιον αγώνα ελευθερίας και εθνικής αξιοπρέπειας. Για κάποια συγκεκριμένη προστασία και του παρόντος και του μέλλοντος της ύπαρξης του Κυπριακού Ελληνισμού στον τόπο του. Είναι περιπλανημένοι στην άγνοια, την αδιαφορία, τη δυσπιστία. Χωρίς εφόδια αντοχής και αντίστασης. Είναι βυθισμένοι, δικαιολογημένα ίσως, στις σκέψεις για το οικονομικό, για το επαγγελματικό μέλλον τους. Για τη σταθερότητα του τόπου τους και της ζωής τους. Δεν μαθαίνουν, δεν σχεδιάζουν, δεν ενδιαφέρονται, δεν ασχολούνται με τις δημόσιες, τις πολιτικές εξελίξεις. Ακούουν τους ηγέτες τους άλλα να λέγουν και άλλα να πράττουν. Αποστρέφουν πλέον τα πρόσωπά τους από τον δημόσιο βίο και τα σκάνδαλά του.  Ζουν το σήμερα και δεν το κατανοούν.

     

Οι νέοι είναι πλέον απλοήγητοι. Κοιμούνται και ξυπνούν, χωρίς να κατανοούν τι συμβαίνει και τι θα συμβεί στον τόπο τους. Θέλουν να ζήσουν σε ευημερία, σε ασφάλεια και ειρήνη. Ψηλαφούν όμως ότι και τα τρία αυτά στοιχεία μιας καλής ζωής είναι, πιθανόν, μη προσιτοί στόχοι. Είναι αντικατοπτρισμοί των λαϊκίστικων ρητορειών της πολιτικής ηγεσίας. Οι νέοι αυτοί βλέπουν τα ψέματα να βαφτίζονται πολιτικές δεσμεύσεις και τις αλήθειες να υβρίζονται ως κολασμένες. Και απογοητεύονται. Και αδιαφορούν. Και ζουν στον δικό τους κόσμο και στους δικούς τους στοχασμούς.

   

Ουδέποτε στο παρελθόν η Κοινωνία της Κύπρου, σε όλα τα επίπεδά της, είχε τέτοια και τόση σύγχυση και παράλυση. Πώς έτσι θα πορευθούν στο μέλλον; Πώς θα επιβιώσει ο Κυπριακός Ελληνισμός; Με τον Μακροχρόνιο του Εθνάρχη Μακαρίου ή με τη Συμφωνία Κορυφής του;  Με την αποτυχία του Σχεδίου Ανάν της Ομοσπονδιακής Λύσης ή με την αποτυχία του Κραν Μοντανά ή με τα δείπνα των αδιεξόδων; Με την καλπάζουσα Τουρκία στα επεκτατικά σχέδιά της στα οποία ουδεμία αποτροπή ή ματαίωση σχεδιάζεται;  Βαριά, αναπάντητα, εφιαλτικά ερωτήματα σε εφιαλτική εποχή. Σε μια εποχή που οι παλαιότεροι είναι απελπισμένοι και οι νεότεροι είτε αδιάφοροι είτε οργισμένοι.