Σε δήλωση προέβη ο Βουλευτής του ΑΚΕΛ Λευκωσίας Χρίστος Χριστοφίδης για τις καταστροφικές πυρκαγιές στη Λεμεσό. Συγκεκριμένα, θίγει την ανεπάρκεια στον κεντρικό σχεδιασμό για αντιμετώπιση των πυρκαγιών και την έλλειψη πολιτικής βούλησης για να στηριχθεί το Τμήμα Δασών με δασοπυροσβέστες, δασικούς εργάτες και πυροφύλακες.

Αυτούσια η δήλωση: 

Αποκαλύψαμε σήμερα ότι, ενώ το Τμήμα Δασών ζητούσε δεκάδες δασοπυροσβέστες, πυροφύλακες και δασικούς εργάτες από τον Γενάρη για να τους προσλάβει έγκαιρα για το καλοκαίρι, οι θέσεις εγκρίθηκαν και προκηρύχθηκαν στα μέσα και στα τέλη Ιουλίου και το νωρίτερο που μπορεί το Τμήμα Δασών να καλύψει τις ανάγκες του είναι στα τέλη Σεπτέμβρη!

Δηλαδή ζητούσαν για την καλοκαιρινή περίοδο δασοπυροσβέστες και θα τους πάρουν για τον χειμώνα.

Πιο συγκεκριμένα, στις 9 Γενάρη το Τμήμα Δασών, με επιστολή του απευθύνθηκε προς το Τμήμα Διοίκησης με την ένδειξη « Πάρα Πολύ Επείγον», εξηγώντας ότι υπάρχουν πιεστικές ανάγκες και ότι θα έπρεπε το αίτημα να εγκριθεί το αργότερο μέχρι τις 14 Φεβρουαρίου. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Επανήλθαν στις 2 Απριλίου με δεύτερη επιστολή, με το ίδιο αίτημα, σημειώνοντας μάλιστα ότι οι ανάγκες είχαν αυξηθεί λόγω αφυπηρετήσεων κατά την καλοκαιρινή περίοδο και άλλων αποχωρήσεων.

Καμία απάντηση.

Η απάντηση δόθηκε στις 16 Ιουλίου. Στις 31 Ιουλίου προκηρύχθηκαν οι θέσεις, μετά την φονική πυρκαγιά. Οι συνεντεύξεις καθορίστηκαν για τα μέσα Σεπτέμβρη. Το νωρίτερο που μπορούν να προσληφθούν αυτοί οι τόσο αναγκαίοι άνθρωποι είναι στα τέλη Σεπτέμβρη. Δηλαδή θέλαμε πυροφύλακες, δασοπυροσβέστες κυρίως, και δασικούς εργάτες για την καλοκαιρινή περίοδο και θα τους πάρουμε στα μέσα του φθινοπώρου!

Είναι για να διερωτάται κανείς, όλη αυτή η διαφημιστική καμπάνια ότι ήταν πανέτοιμη η κυβέρνηση εν όψει του καλοκαιριού, για να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο πυρκαγιών, που τελικά στηρίχθηκε;

Δεν είναι απλώς ότι, εκ των υστέρων, τα γεγονότα έδειξαν πως δυστυχώς η κυβέρνηση δεν ήταν έτοιμη. Είναι και το γεγονός ότι γνώριζαν, από τις πολλές επιστολές που είχαν λάβει, πως υπήρχαν άμεσες πιεστικές ανάγκες, τις οποίες δεν κάλυψαν, ενώ το ήξεραν, και παρ' όλα αυτά δήλωναν πανέτοιμοι.