«Οι Ελληνες δεν γονατίζουν παρά μπροστά στους νεκρούς τους».
«Λευτεριά δεν είναι αυτό που έχουμε. Λευτεριά είναι αυτό που πρέπει να πάρουμε».
«Το καθήκον βαρύ σαν το βουνό,
ο θάνατος ελαφρύς σαν το πούπουλο».
Πρώτη σκέψη.
Ελληνες, η ιστορία γράφεται με αίμα και όχι με ψευδο/παραχαραγμένα/χαλκευμένα ντοκουμέντα και δήθεν «αποχαρακτηρισμένα» έγγραφα. Αυτά είναι όχι αληθής αλλά υποβολιμαία ιστορία.
Απλή ερώτηση: υπάρχει μια περίπτωση στο δισεκατομμύριο κάποιος να δώσει έξω έγγραφα και ντοκουμέντα βαφτίζοντας τα ως «αποχαρακτηρισμένα» μετά από 30 ή 300 χρόνια αν αυτό που προβάλλουν τα έγγραφα αυτά δεν θα είναι για το δικό του συμφέρον;
Υπάρχει μια στο δισεκατομμύριο περίπτωση να δώσει κάποιος έξω τυχόν παλιοχάρτια τα οποία τον ενοχοποιούν;
-Για να μήν παίρνουν τους ανθρώπους μας για ηλίθιους δηλαδή!
Κύπρος 1964
«Ο πόλεμος είναι για τον άντρα ότι η μητρότητα για την γυναίκα»
Τιμή και σεβασμός στον αγώνα των δυνάμεων της νεοσύστατης Εθνικής Φρουράς.
Η Εθνική Φρουρά, δηλαδή η Κύπρος και τα παιδιά της παρά τα κλαψουρίσματα τρομοκρατημένων και ψοφοδεών, ηττοπαθών, τρομοκρατημένων και ηττημένων στα μυαλά επωνύμων και ανωνύμων παραγόντων, απλών και «σύνθετων», πολιτικών και πολιτειακών, καταγραφέων, ιστορικών και παρα-ιστορικών του συστήματος, το 1964, εξετέλεσε στο ακέραιο το καθήκον της και έφερε την νίκη των Ελληνικών όπλων.
Να ξεκαθαρίσουμε μια παρεξήγηση:
Μην σας επηρεάζουν φωτογραφίες της εποχής αρνητικού περιεχομένου, ναι υπήρξαν επιθέσεις κατά αμάχων και στρατιωτών όσο θλιβερές και είναι όσο αν πονούν την ψυχή όλων μας. Όμως, θα μας εξέπλησσε πάρα πολύ αν δεν υπήρχαν επιθέσεις, διότι ο πόλεμος πάντα γίνεται με επιθέσεις. Πολύ απλό. Αυτό όμως δεν ήταν η κατάληξη του πολέμου, η κατάληξη ήταν νικηφόρα για τα Ελληνικά όπλα.
Ούτε ακόμη να σας επηρεάζουν και τινές μίζεροι και «γέριμοι» της εποχής εκείνης που πάντα βρίσκουν τα πάντα λάθος και πάντα υπάρχουν «ελλείψεις»: βεβαίως και υπάρχουν ελλείψεις σε ένα πόλεμο και θα ήταν άκρως περίεργο να έχουμε όλες τις πολυτέλειες, όλες τις μπύρες και όλα τα «κομφόρ» στην πρώτη γραμμή, διότι οι ανεφοδιαστικές γραμμές τραίνων, λεωφορείων, φορτηγών και αυτοκινήτων είναι οι πρώτοι στόχοι που βομβαρδίζονται από τον αντίπαλο. Τινές αφηγούνται θέματα που έζησαν τότε, ακόμη και στο πολεμικό πεδίο διηγούμενοι ιστορίες, τις οποίες με πολλή συμπάθεια κατανοούμε όμως αφορά δικές τους θέσεις και οι οποίες θέσεις ακόμη και αν είναι σε μικρό ή μεγάλο μέρος αληθείς, όμως η ερμηνείες που δίνουν είναι λάθος διότι είναι γεμάτες με απαισιοδοξία, με άρνηση να δούν και να εκθειάσουν (με ταπεινότητα όμως) όλα εκείνα τα θετικά, τα ηρωϊκά και νικηφόρα του 1964.
Θα έπρεπε όμως αυτοί που δίνουν έξω αυτές τις ερμηνείες να γνωρίζουν ότι στον πόλεμο υπάρχουν και γίνονται κακά και πολύ άσχημα πράγματα αφού στον πόλεμο κανείς δεν πετά στον αντίπαλο λουλούδια- είναι δυσεύρετα. Ο πόλεμος είναι... πόλεμος και όσα και να υποφέρουμε σε ένα πόλεμο είναι απολύτως «φυσιολογικές επιπτώσεις» και αν δεν υπήρχαν όλα αυτά τα κακά, τα βασανιστικά, τα θανατηφόρα και οι αφάνταστες ταλαιπωρίες και κακουχίες τότε απλά δεν θα ήταν πόλεμος. Τί θέλουμε λοιπόν; Βελούδινο πόλεμο; Δεν υπάρχει βελούδινος πόλεμος παρά στα παραμύθια. Εξ άλλου όσα και να συμβούν σε έναν πόλεμο «αυτό που μετρά είναι το αποτέλεσμα» είπε ο Μέγας Ναπολέων.
Υπάρχει επίσης δυστυχώς και μια ανεπαρκής στρατιωτική αντίκριση, προερχόμενη ακόμη και από άτομα και θεσμούς που ΔΕΝ έπρεπε εκ της αρμοδιότητα και θέσης τους να μιλούν έτσι, ότι δηλαδή πάντα εμείς είμαστε οι «βλάκες» και «ανοργάνωτοι» ενώ ο εχθρός είναι ο «καλός». Να σημειώσουμε ότι λίγα χρόνια πριν το 74 όταν διεξήχθη άσκηση εφαρμογής του σχεδίου «Αφροδίτη» (αντιμετώπισης απόβασης) με δόγμα «μάχη επί των ακτών διά τας ακτάς» όλοι οι ξένοι παρατηρητές και στρατιωτικοί (άρα δεν τα είπε επί τούτω η πλευρά μας) κατεντυπωσιάστηκαν, δεν πίστευαν σ’ αυτά που έβλεπαν και χαρακτήρισαν το επίπεδο της Εθνικής Φρουράς «άριστο».
Επομένως αυτά τα χαμηλά που διαδίδουν τινές, είναι η απλή και προσωπικού επιπέδου «μικροϊστορία», είναι ένα μικρό «απάρτιο» της ιστορίας η οποία συντίθεται από δισεκατομμύρια απάρτια. Επομένως η ιστορία είναι άλλο πράγμα χίλιες φορές μεγαλύτερο και περιεκτικότερο της μικρο-ιστορίας, διότι η ιστορία βλέπει και καταγράφει το σύνολο του κάθε αγώνα το οποίο και ερμηνεύει σωστά και όχι τί πέρασε ο Λάκης και πώς αυτός το ερμηνεύει.
Ας δούμε επομένως την αλήθεια:
Υπάρχει σήμερα ο θύλακας στην Τηλλύρια Κοκκίνων-Πωμού- Παχυάμμου εύρους και πλάτους ή ακτίνας περί τα 15 χιλιόμετρα μέχρι «Σελλάνταππί» Αλεύκα, και Ανατολικότερα μέχρι Μασούρα
εκτός από 500 μέτρα στα Κόκκινα το οποίο κομμάτι εσώθη από την εκεχειρία των Εγγελζοαμερικανών και η κυβέρνηση μας στις 10 Αυγούστου το 1964 πολύ στενοχώρησε τον Ντεκτάς, διότι αρνήθηκε να δεχθεί το αίτημα του να παραδοθεί ο θύλακας; Και στο οποίο θλιβερό αυτό σημείο μέχρι σήμερα, η μεγαλοψυχία ημών των Ελλήνων, παρέχει ανέσεις ηλεκτρισμού, νερού, οδικής προσπέλασης και διάφορα που δεν τα ξέρουμε; Κάποιοι είπαν ότι πιθανόν και πυρομαχικά όμως αυτό αποκλείεται να συμβαίνει διότι αν συμβαίνει…
Η απάντηση είναι όχι δεν υπάρχει τίποτε.
Αρα η Κύπρος νίκησε. Δεν υπάρχει τίποτε πιό απλό.
Αρα λοιπόν ποιό ήταν το αποτέλεσμα το 1964;
Και πάλι το σύστημα. Υπάρχει η εξής σκέψη και τάση στο σύστημα: όταν έχεις απαισιόδοξο και φοβισμένο έναν λαό τον ελέγχεις καλύτερα.
Το 1964 υπήρξε η απόλυτη νίκη των Ελληνικών όπλων την οποία όμως το σύστημα δεν θέλει αν δεχτεί και κάνει ότι μπορεί να την επισκιάσει με κάτι «βομβαρδισμούς».
Πρόλογος γεγονότων επί του εδάφους για το συνέβη το 1964- Προϊστορία
Τον Μάρτη του 1964 Τούρκοι στρατιώτες καθώς και αρκετό πολεμικό υλικό, όπλα και πυρομαχικά, έφτασαν στην Κύπρο με πλοιάρια από την Τουρκία, με νυκτερινές αποστολές, στην περιοχή του πρόχειρου λιμένα Κοκκίνων Τυλληρίας η οποία περιοχή «εφυλάσσετο» και «επιτηρείτο» στρουθοκαμηλίστικα από τις στρατιωτικές δυνάμεις του ΟΗΕ, οι οποίες κάνοντας τα στραβά μάτια, όχι μόνο εκάλυπταν αλλά και διευκόλυναν ουσιαστικά τους Τούρκους. Η ιστορία με αηδία κατέγραψε ακόμη με μελανά γράμματα στα χοντρά της βιβλία ότι οι ένοπλοι παράνομοι Τουρκοκύπριοι εξοπλίστηκαν σημαντικά κατά την περίοδο πρό, κατά και μετά τα γεγονότα του 1963 από τους Εγγλέζους.
Η εν ανταρσία κατά της δημοκρατίας της Κύπρου τελούσα Τουρκοκυπριακή πλευρά ήθελε να εξασφαλίσει από στρατιωτικής πλευράς μια γεωγραφική περιοχή υπό τον έλεγχο της (θύλακα) η οποία να έχει πρόσβαση στην θάλασσα ώστε να συνδέεται με την Τουρκία για ευνόητους λόγους.
Προηγούμενες ένοπλες προσπάθειες τους να κατεβούν από θύλακα Κιόνελι - Πενταδάκτυλο στην θάλασσα της Κερύνειας ώστε να εξασφαλίσουν πρόσβαση-σύνδεση με την θάλασσα ανεκόπηκαν από την νεοσυσταθείσα Εθνική Φρουρά, επίστρατους και εθελοντές μαχητές και πνίγηκαν στο αίμα με πολλές απώλειες αναγκαζόμενοι να οχυρωθούν το Τουρκοκυπριακό χωριό Τέμπλος και από εκεί να κοιτάζουν την θάλασσα από μερικές εκατοντάδες μέτρα. Το ίδιο σκηνικό και στα Καζιβερά.
Οι Τουρκοκύπριοι αυτοεγκλωβισμένοι σε παραστρατιωτικούς θυλάκους.
Από το 1964 μέχρι και το 1974 η Τουρκοκυπριακή πλευρά δεν είχε καμία απολύτως πρόσβαση στην θάλασσα, τελώντας αυτοαπομονωμένη σε παραστρατιωτικούς θυλάκους από τον φόβο «επανάληψης σφαγών» από την Ελληνοκυπριακή πλευρά. Ευρίσκετο περιορισμένη σε έδαφος 6% επί του συνολικού εδάφους της Κύπρου με την Ελληνοκυπριακή πλευρά να κατέχει το 91.5% και το υπόλοιπο 2,5% να ελέγχεται από τις Βάσεις των Εγγλέζων κατόπιν «συμφωνιών».
Παρένθεση αναγκαία. Για τις ως άνω επαχθέστατες «συμφωνίες» των Βάσεων μέχρι και σήμερα 2022 έχουμε θέμα :
- υπεγράφησαν από μή νομίμως εκλεγέντες και/ή εξουσιοδοτηθέντες της Ελληνικής πλευράς. Οταν ακόμη και για μια συμφωνία πώλησης π.χ. ενός χωραφιού μέσω πληρεξούσιου αντιπροσώπου για να είναι η πράξη αυτή έγκυρη θα πρέπει να τηρηθούν εκ των προτέρων οι νόμιμες προϋποθέσεις και το σχετικό πληρεξούσιο έγγραφο να έχει περιβληθεί του εκ του νόμου αναγκαίου τύπου ώστε ο πληρεξούσιος αντιπρόσωπος ναι, όντως να θεωρείται ως ο νόμιμος αντιπρόσωπος του ιδιοκτήτη του χωραφιού στο χωριό και ότι όντως ο ιδιοκτήτης τον εξουσιοδότησε. Μήν τρελαθούμε !
Τραγικό: μα ούτως ή άλλως πώς θα ήταν αυτό δυνατό αφού δεν υπήρχε εισέτι εκ του λαού εκλεγέν συντεταγμένο δικό μας κράτος κατά την υπογραφή ώστε να υπάρχει γνήσια εκπροσώπηση του λαού μας;
Αρα υπήρξε και αντιποίηση κρατικής εξουσίας.
- δεν αναγνώρισε και δεν επιψήφισε έστω και εκ των υστέρων ο λαός μας τις συμφωνίες. Αν βγεί στον δρόμο ένας καλόπιστος και έντιμος πολίτης και ρωτήσει τους διερχόμενους, αν συμφωνούν με την απόδοση ιερής γής μας σε ξένους κανείς δεν θα πει ναι.
- Συμφωνίες Ζυρίχης- Λονδίνου. «Ζυρίχες – Λονδίνα».
Αλήθεια γιατί όλα αυτά που αφορούν εμάς, δηλαδή αφού οι Βάσεις Επισκοπής, Ακρωτηρίου είναι στην Λεμεσό και η βάση Δεκέλειας, Αγίου Νικολάου είναι στην Λάρνακα και Αμμόχωστο αντίστοιχα, δεν έγιναν στο δικό μας σπίτι στην πρωτεύουσα μας Λευκωσία ή στην Λεμεσό ή στο διαμάντι της Ανατολικής Μεσογείου την Αμμόχωστο ή έστω και σε ένα φτωχικό χωριό της Κύπρου και μάλιστα να συμβουλεύονται τον παπά και τον δάσκαλο του χωριού και αντ’ αυτού έγιναν «για εμάς χωρίς εμάς» σε πόλεις του εξωτερικού, όπως μας έκαναν το 1923 στην Λωζάνη με την Μικρά Ασία; Το Λονδίνο και η Ζυρίχη τί δουλειά και τί κουβέντες είχαν με εμάς και την γή μας; Αν οι Ελβετοί(Λωζάνη) και Εγγλέζοι (Λονδίνο)είχαν κάποιες σημαντικότατες για την χώρα τους συμφωνίες για τα εδάφη τους θα έρχονταν άραγε να τις υπογράψουν στην Πάφο, ή στην Λευκωσία ή στο χωριό μου στην Βασίλεια Κερύνειας Κύπρου;(Σημ. υπάρχει και στην Ελβετία Βασιλεία). Επομένως μέχρι να καταρριφθεί υπάρχει το τεκμήριο του «κάτι» και του δόλου.
- Δικοί μας διαπραγματευτές μας δεν υπήρχαν στην Ζυρίχη και στο Λονδίνο κατά την σύνταξη (μαγείρεμα) συμφωνιών.
- Τα αυθεντικά κείμενα είναι στα Εγγλέζικα. Στην Ελληνική γλώσσα δεν υπάρχει επίσημο κείμενο άρα υπάρχει δόλος στην - σύνταξη - νόημα - νόημα συμπερασματικό - πρόνοιες - ερμηνεία - όπως θέλουμε και όπως μας βολεύει τα ερμηνεύουμε διότι ξέρετε «χαθήκαμε στην μετάφραση». Ο κόσμος μας δεν είναι υπόχρεος να μιλά Εγγλέζικα, αφού ούτως ή άλλως είναι και ο μοναδικός παγκοσμίως από τις χώρες της αποικιοκρατίας των Εγγλέζων που δεν μιλά Εγγλέζικα. Όμως τα δόλια κείμενα είναι στην γλώσσα του κατακτητού. Οποία περιφρόνηση προς τον υπερήφανο λαό μας. Και πάλι το παράδειγμα: ακόμη και για την πώληση του χωραφιού στο χωριό είναι δυνατό να γίνει συμβόλαιο σε άλλη γλώσσα από αυτήν του ιδιοκτήτη/πωλητή. Αρα αυτοί οι οποίοι τα χειρίστηκαν ήταν αρχοντοχωριάτες και ανθρωπάκια – «μεν φανούμεν ότι ενεξέρουμεν Εγγλέζικα».
Επανερχόμενοι.
Ετσι οι Τουρκοκύπριοι μέχρι και το 1974 ήταν αυτό-περιορισμένοι σε θυλάκους (λέμε αυτοπεριορισμένοι διότι απλά δεν κινδύνευαν από τους Ελληνοκυπρίους) σε αρκετούς εγκατεσπαρμένους ανά την Κύπρο γεωγραφικούς χώρους, όμως εντός του συνολικά μηδαμινού σε έκταση εδάφους όπως ανεφέρθη ανωτέρω δηλαδή ποσοστού 6/% (555τ.χιλ.). Αυτοί οι θύλακες στρατιωτικά ήταν ουσιαστικά αδρανοποιημένοι, αφού εκ της στρατιωτικής «περίσφιξης» και του στρατιωτικού αποκλεισμού τους από την Εθνική Φρουρά, επομένως και της μή αλλήλοις (μεταξύ τους) επαφής και επικοινωνίας και κατ’ επέκταση της μή δυνατότητας επιχειρησιακής σύζευξης τους για κοινό αγώνα, τότε σε περίπτωση γενικής σύγκρουσης επομένως θα ήταν ικανοί μόνο για απλό στατικό αμυντικό αγώνα εντός και μόνον του γεωγραφικού τους χώρου.
Η επί του ασήμαντου αυτού εδάφους η κατάσταση αυτή σε στρατιωτικό επίπεδο τελούσε μέχρι και 1974. Το γεγονός όμως ότι ο χώρος τους ήταν λιλιπούτειος(105.000 πληθυσμός Τουρκοκυπρίων στο 6% εν αντιθέσει με 480.000 πληθυσμού Ελληνοκυπρίων στο 91.5% αποτελούσε τρομακτική διαφορά) ήταν κάτι το οποίο και οι ίδιοι μπορεί και να ήθελαν, ώστε πολύ απλά να μπορούν να «φυλάξουν ευκολότερα και καλύτερα» τον περιορισμένο τους χώρο από τις…φανταστικές «επιδρομές» των Ελληνοκυπρίων. Παρ΄όλα αυτά ασφυκτιούσαν τόσο πολύ ώστε έλεγαν: δώστε μας λίγα τετραγωνικά μέτρα να στήσουμε μια σημαία.
Τα κόκκινα
Οι επικοινωνίες της εποχής.
Για τον τότε απλό κόσμο της εποχής 1964, χωρίς πολλά αυτοκίνητα και τραίνα η επικοινωνία ήταν μια πολύ περιορισμένη πολυτέλεια. Το αυτοκίνητο ήταν η απόλυτη είδηση και η απόλυτη χαρά σε κάθε σπίτι που κατάφερνε να το αποκτήσει.
Αν κάποιος πήγαινε στον Απόστολο Ανδρέα εκτός από «άξιο προσκύνημα» και εκπλήρωση τάματος στον Αγιο, ήταν ωσάν ταξίδι σχεδόν στο εξωτερικό. Οι άνθρωποι επομένως ήταν κλειστοί στον μικρόκοσμο τους μή γνωρίζοντας και πολλά πράγματα ούτε και για τα διπλανό τους σχεδόν χωριό.
Ακόμη και δέκα χρόνια μετά στις 2.00 το μεσημέρι της 20ης Ιουλίου 1974, όταν τρία άρματα μας τύπου Τ.34/85 της 23ης Ε.Μ.Α. προέλαυναν προς την Κερύνεια ώστε να αντιμετωπίσουν την απόβαση, παρά την περιοχή «Πικρό νερό» Καραβά και πολύ κοντά στο κέντρο «Ανεμόμυλος» κτυπήθηκαν από εχθρικές αποκοπές(μα είναι δυνατόν να βγάλει ο εχθρός, αποκοπές μέσα στο σπίτι μας κατά των δικών μας δυνάμεων ;;;) για τον λόγο διότι - με κάθε τιμή και σεβασμό στα ηρωϊκά πληρώματα των αρμάτων μας - δεν ήξεραν πού είναι η Κερύνεια. Διότι αν ήξεραν οι οδηγοί των τανκς μας που είναι η Κερύνεια απλά δεν θα τους ανέκοπτε ο εχθρός. Και πάλι όμως με κάθε τιμή, δεν δικαιολογούνται οι αρματιστές και πολύ περισσότερο ο ουλαμαγός, διότι τις στιγμές εκείνες εκπροσωπούσαν το έθνος και το έθνος ζητούσε πολλά από τους ατσάλινους θώρακες της Εθνικής Φρουράς : θα έπρεπε οι μαυροσκούφηδες μας να έχουν προπομπούς και ανιχνευτές.
Η άκρη του «κόσμου» τα Κόκκινα και το 276 Τάγμα Πεζικού.
Τα Κόκκινα ήταν τόσο «μακριά» από τον «άλλο κόσμο» που ο εξ Ελλάδος λοχαγός του γράφοντος Βύρωνας Παπαδόπουλος, όταν κάποιος στρατιώτης έκανε κάτι του έλεγε: «Θα σε στείλω στα Κόκκινα, έφυγες για 276 ».
Επομένως τώρα(1964) τα Κόκκινα ήταν η ιδανική για την άλλη πλευρά θέση, να δημιουργήσει θύλακα διότι παρουσίαζε τα εξής πλεονεκτήματα :
περιοχή ορεινή και δύσβατη,
με πολύ ισχνό οδικό δίκτυο σε σχέση με υπόλοιπη νήσο επομένως η οδική επικοινωνία πρόσβασης σχεδόν ανύπαρκτη,
συνάμα πρόσβαση στην θάλασσα,
επαφή γειτνίαση και σύνδεση με τα πλησίον και γύρω Τουρκοκυπριακά χωριά της μίκρο-ευρείας περιοχής για σκοπούς εφοδιασμού/ανεφοδιασμού και υποστήριξης,
«μακρινή» για την εποχή από τον υπόλοιπο κόσμο σαν να ήταν εξωτερικό για την Ελληνοκυπριακή πλευρά με επίσης χαμηλής προσβασιμότητας για την Ελληνοκυπριακή πλευρά επομένως ήταν πολύ ευμενής η περιοχή στρατηγικοστρατιωτικά, άρα παρουσίαζε σχετικά καλές πιθανότητες σταθεροποίησης δυνάμεων, με επίσης σχετικά καλά αμυντικά πλεονεκτήματα.
Σημείωση: αν όμως ειδωθεί βαθύτερα στρατιωτικά αυτό το θέμα υπήρχε τεράστιο λάθος από πλευράς Τουρκίας, διότι κατά την στρατιωτική μας άποψη οι ιθύνοντες στην Τουρκία στρατιωτικοί επιτελείς έκαναν λάθος εκτιμήσεις(επιφανειακές) και κατέληξαν σε λάθος επιτελικά σχέδια. Τρανή απόδειξη όπως θα δούμε πιο κάτω η πανωλεθρία που υπέστησαν τον Αύγουστο του 1964 και ας μας παραμυθιάζει το ψοφοδεές και ά-στρατο σύστημα μας ότι δεν νικήσαμε και απλά «εβομβαρδίσαν μας», προσβλητικά λόγια για τους νεκρούς και ζώντες πολεμιστές μας της Τηλλυρίας.
Θα εξηγήσουμε στην σκέψη μας: ακόμη και αν εξασφάλιζαν οι Τουρκοκύπριοι τον θύλακα που σκόπευαν, ο θύλακας Κοκκίνων θα ήταν απόλυτα αποκλεισμένος υπό τις κάννες της Εθνικής Φρουράς, («Μενέλαου» και ΕΛ.ΔΥ.Κ. αν εχρειάζετο) μή έχοντας επικοινωνία ή σύνδεση με «φίλιες δυνάμεις» πλήν του φτωχικού Τουρκοκυπριακού πληθυσμού της περιοχής,
δεν είχε ανεφοδιασμό υλικών, πυρομαχικών, τροφίμων , νερού και
γενικά στερείτο απολύτως στρατιωτικής επιμελητείας.
Kαι ποιά θα ήταν η εις βάθος αξία του έστω και ως σημείο ή έστω ως παραστρατιωτική θέση ελέγχου της περιοχής, αφού το μόνο που θα μπορούσε να καταφέρει ήταν να αποκόψει τις διελεύσεις των καλότατων ανθρώπων της Τηλλυρίας προς Λιμνίτη Λεύκα άρα πρόσκαιρη(μέχρι να ισοπεδωθεί ο θύλακας από την Εθνική Φρουρά όταν θα έδινε; άδεια; η κυβέρνηση) αποκοπή της Τηλλυρίας από τα Ανατολικά.
Όμως ακόμη και αν τον θύλακα Τηλλυρίας κατάφερναν να τον συνενώσουν με την Λεύκα ή ακόμη και με τα Καζιβερά το νόημα θα ήταν το ίδιο ως ανωτέρω.
Ας προχωρήσουμε πιό κάτω: ακόμη και αν από την Λεύκα ή τα Καζιβερά π.χ. έφταναν στον θύλακα Κιόνελι ( μα θα ήταν στρατιωτικά αδύνατο- είναι σαν να λέμε να θέλουμε να διασχίσουμε την έρημο Σαχάρα από Αίγυπτο να πάμε Μαρόκκο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά με το ποδήλατο) τότε και πάλι έχουμε θέμα. Μα αφού το Κιόνελι έστω και αν φτάνει μέχρι Αγύρτα - φρούριο Αγίου Ιλαρίωνα ακόμη και διάβαση Αγίου Ιλαρίωνα όμως δεν καταλήγει σε θάλασσα αλλά μέχρι το Τέμπλος. Ούτε και είχε επικοινωνία με άλλο θύλακα το Κιόνελι. Κανένας απολύτως από τους θυλάκους δεν είχε σύνδεση με άλλο θύλακα.
Αρα; Τί θα κέρδιζαν εκτός από πολλές απώλειες ζωών.
Ομως ακόμη και αν για κάποιους λόγους που μόνο Θεός γνωρίζει ακόμη και υποθετικά
κατάφερναν οι Τουρκοκύπριοι όλον αυτό τον (φανταστικό) θύλακα από Τηλλυρία - Λεύκα Καζιβερά - Κιόνελι - Αγύρτα - Αγιο Ιλαρίωνα - Τέμπλος να το ενώσουν με την θάλασσα και πάλι τί θα κατάφερναν αφού η θάλασσα θα ελέγχετο από τις κάννες 115 πυροβόλων της Εθνικής Φρουράς και άλλων τόσων του εκστρατευτικού σώματος του «Μενέλαου» και της ΕΛ.ΔΥ.Κ.;
Τί νόημα θα είχε αφού και πεντέξι από τα χιλιάδες και δεκάδες χιλιάδες βλήματα πυροβολικού που θα έριχναν οι ανοιχτομάτηδες και αετονύχιδες πυροβολητές μας κατά των εχθρικών επερχόμενων πλοίων, θα μπορούσαν να ανακόψουν ακόμη και την πιο ζωντανή ελπίδα επιτυχίας τυχόν θαλάσσιας επιχείρησης της Τουρκίας;
Γιατί τότε όλα αυτά;
Όλα είναι «μια ιδέα», όλα είναι μέσα μας, όλα είναι μέσα στο μυαλό και μέσα στην σκέψη του ανθρώπου: σκοπός ήταν για να δημιουργηθούν εικόνες οι οποίες θα έριχναν το ηθικό της Ελληνοκυπριακής πλευράς και θα ανέβαζαν αυτό της Τουρκοκυπριακής πλευράς πουλώντας της ελπίδα – ενώ συνάμα αν πετύχουν και κάτι καλώς πολύ καλώς το πέτυχαν.
Επομένως είτε είχε νόημα είτε όχι, δεν είχαν άλλη επιλογή: έπρεπε να δείξουν την παρουσία τους στην Κύπρο, συνεπώς ο στρατιωτικός σκοπός της Τουρκίας ήταν να δημιουργήσει προγεφύρωμα στην περιοχή Πομού - Κοκκίνων - Παχυάμμου - Μανσούρας για επέκταση του με επιχειρούμενη στην συνέχεια κατεύθυνση προς τον θύλακα Λεύκας – Λιμνίτη και τα λοιπά αναφερθέντα. Δύσκολο - δυσκολότατο το «Κούπρους» όμως από κάπου πρέπει να αρχίσουμε είπαν οι Τούρκοι επιτελείς. Το σχέδιο είναι σχετικά απλό στην σύλληψη όμως δυσκολότατο στην εκτέλεση –νυκτερινές αποστολές κ.λ.π. Πρέπει σ΄αυτό το μικρό επιδιωκόμενο προγεφύρωμα Κοκκίνων- Μασούρας να τεθούν οι ρίζες και τα μικρά φυτά και στην πορεία να επεκταθεί σε αλσύλιο ενώ με την βοήθεια και εκμετάλλευση επερχομένων γεγονότων- όποιων και νάναι φτάνει να γίνει καλή και πονηρή αξιοποίηση - καθώς και κάθε άλλων βολικών συγκυριών να επεκταθεί σε δάσος και στην συνέχεια να εξαπλωθεί προς τα Ανατολικά, στον θύλακα Λεύκας, μέσω του Λιμνίτη, και να συνεχιστεί(πάντα κατά τα Τούρκικα σχέδια) ώστε να συνενωθεί με τον κυριότερο Τουρκοκυπριακό θύλακα αυτόν του Κιόνελι μέσω των περιοχών Ξερού και Μόρφου για τα οποία υπήρχε σχέδιο κατάληψης. Ετσι θα χαράζετο στο σώμα της Κύπρου βασική γραμμή/βάση/όριο διεκδίκησης εδάφους από την Τουρκία με σκοπό να εγκαταστήσει τους Τουρκοκύπριους για να είναι προστατευμένοι από την επιθετικότητα και τις σφαγές από τους Ελληνοκύπριους.
Οι σφαγές.
Σημ. Ας ακούσουμε και την άλλη πλευρά.
Ας το κάνουμε, διότι το να ακούς τί έχουν να σου πούν είτε σωστό είτε λάθος είναι πράξη πνεύματος και αληθούς σκέψης.
Ακούσαμε τα γνωστά για τις σφαγές των Τουρκοκυπρίων.
Η απάντηση μας σ΄αυτά τα γνωστά που ακούσαμε για πράξεις βίας κατά των Τουρκοκυπρίων-
είναι αναληθώς υπερβολικά και εξογκωμένα. Ασφαλώς και δεν έγιναν σφαγές. Αυτό που έγινε ήταν μεμονωμένα, κάποια άσχημα πράγματα, τα οποία ΟΜΩΣ έγιναν από πολύ - πολύ λίγους και μεμονωμένους ανθρώπους εγκληματικούς, ανόητους και «αμπάλατους» όπως λένε στην Κυπριακή διάλεκτο και για τα οποία ουδείς εξ ημών συμφωνεί και οι συγκεκριμένοι «αμπάλατοι» δεν εκφράζουν και δεν εκπροσωπούν κανένα Ελληνα της Κύπρου διότι αν τους εκπροσωπούσαν δεν θα ήταν Ελληνες. Τα εγκλήματα ΔΕΝ έγιναν από τον απλό καλοκάγαθο και φιλήσυχο κόσμο της συντριπτικότατης πλειοψηφίας του πληθυσμού των Ελληνοκυπρίων οι οποίοι και τα καταδίκασαν.
Και το σημαντικότερο: έγιναν άσχημες πράξεις και από «αμπάλατους» της Τουρκοκυπριακής πλευράς και μάλιστα με πολύ πιό φρικιαστικές λεπτομέρειες ιδίως εναντίον μοναχών στην Λάρνακα και των Κοντεμενιωτών στην Κερύνεια, ενώ να θυμίσουμε ότι οι αξιωματικοί του Ελληνικού στρατού ταγματάρχης Πούλιος και λοχαγός Καποτάς εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από ένοπλους Τουρκοκύπριους, απλά και μόνο διότι οι άνθρωποι δεν ήξεραν την περιοχή στο Βαρώσι και μπήκαν κατά λάθος στην άλλη πλευρά.
Επομένως ΔΕΝ υπήρχε πραγματικό θέμα και πραγματική αιτία σύγκρουσης Ελληνοκυπρίων Τουρκοκυπρίων,
χίλιοι λόγοι παραπάνω που πολλά χωριά ήταν μικτά και στα χωριά τα σπίτια κυριολεκτικά κολλητά μεταξύ τους,
οι σχέσεις ήταν φιλικότατες και αρμονικότατες,
όλοι οι Τουρκοκύπριοι μιλούσαν Ελληνικά ακόμη και ο αρχηγός τους ο Ντεκτάς εξ Αγίου Επιφανίου Λευκωσίας μιλούσε καλύτερα από εμάς την Ελληνική γλώσσα και κατά μαρτυρία της κόρης του, σε όλε στις στιγμές του επιθανάτιου του ρόγχου μιλούσε συνεχώς Ελληνικά, ενώ
σε πολλά χωριά ειδικά Κερύνεια και Πάφο οι Τουρκοκύπριοι, δεν μιλούσαν Τούρκικα και έτσι όταν στα καφενεία πριν το 1974 κάθε Παρασκευή η τηλεόραση του ΡΙΚ μετέδιδε Τούρκικη ταινία οι Ελληνοκύπριοι διάβαζαν την μετάφραση στους υπότιτλους και έλεγαν στα Ελληνικά στους «Τουρκοκύπριους» για το τί ελέγετο στα Τούρκικα.
Οι Ελληνες δεν «σφάζουν». Οι Ελληνες δίνουν πολιτισμό.
Ο Μέγας Αλέξανδρος ποτέ δεν σκότωσε εκτός μάχης, αντίθετα ανέπτυσσε μάλιστα φιλίες και προσέδιδε τιμές στους ξένους ηττημένους αρχηγούς.
Ο Κολοκοτρώνης ήξερε τους Τούρκους στρατιωτικούς αρχηγούς με τα μικρά τους ονόματα και εκτός μάχης είχε επικοινωνία κάνοντας μάλιστα και αστεία μαζί τους. Αφού ακόμη και στο πραξικόπημα του 1974
το ραδιόφωνο έλεγε συνεχώς ότι «το θέμα είναι μεταξύ των Ελλήνων και μόνον» και δεν πειράχτηκε ούτε μια τρίχα Τουρκοκύπριου.
Απλή ιστορική ερώτηση: γιατί δεν συγκρούστηκαν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι στους Ελληνοτουρκικούς πολέμους το 1821, το 1897, το 1912 και το 1922; Οσο για το κακό στον Κοντεμένο που προκάλεσε φωτιές και τεράστια παρεξήγηση με τις κατά φρικτούς τρόπους δολοφονίες των Κοντεμενιωτών συγχωριανών μας, ναι είναι ασφαλώς απόλυτα καταδικαστέες πράξεις κατά της Τουρκοκυπριακής πλευράς, όμως αναγνωρίζουμε ως Ελληνοκύπριοι ότι ήταν ορατότατα κακοσχεδιασμένη προβοκατόρικη ενέργεια κατά των Ελλήνων, από αυτούς που δεν το χώνεψαν ποτέ διότι τους διώξαμε από την Κύπρο το 1959 - τους Εγγλέζους. Είχαν δηλαδή παράπονο που η ΕΟΚΑ τους έδιωξε από το σπίτι μας!!!
Αυτοί υποκίνησαν την δολοφονική εκείνη επίθεση.
Πώς ξεκίνησε η ο πόλεμος της Τυλληρίας. Σκληρότατη πολεμική σύγκρουση.
Η Κύπρος το 1964 ΝΙΚΗΣΕ
Ξέρξης: «Πέμψον τα όπλα».
Λεωνίδας : «Μολών λαβέ».
A Επτά μήνες μετά την ανταρσία των Τουρκοκυπρίων του Δεκεμβρίο του 1963, εναντίον της Δημοκρατίας της Κύπρου, περί τα τέλη Ιουλίου 1964, Τουρκοκύπριοι ένοπλοι στασιαστές συνεπικουρούμενοι από εκ Τουρκίας στρατιώτες κατέλαβαν την ορεινή περιοχή «Λωρόβουνος» στην Τηλλυρία. Η περιοχή «Λωρόβουνος» ήταν δεσπόζουσας στρατηγικής και στρατιωτικής σημασίας και τυχόν συνέχιση της κατοχής της από τον εχθρό θα έθετε την ασφάλεια της Κύπρου σε ουσιώδη κίνδυνο. Η Εθνική Φρουρά σε καμία περίπτωση θα επέτρεπε την συνέχιση της κατοχής της περιοχής από τους Τούρκους. Δεν έφτανε όμως αυτό - οι Τούρκοι στις 6 Αυγούστου 1964 αρχίζουν να βάλλουν με πυκνά πυρά κατά των θέσεων της Εθνικής Φρουράς στην περιοχή του υψώματος «Ακόνι».
Το ύψωμα «ακόνι» . (Οντως μοιάζει με ακόνι)
Το «ακόνι» ήταν υπό την φύλαξη των οηέδων, οι οποίοι όμως απεσύρθησαν την νύκτα της 5ης Αυγούστου χωρίς να ενημερώσουν την Ελληνική πλευρά δηλαδή
ουσιαστικά κατά σκευωρία το παρέδωσαν στους Τουρκοκυπρίους.
Ο ηρωϊκός διοικητής του 206 Τ.Π. τάγματος πεζικού, το οποίο ήταν ταγμένο στην περιοχή, ο ταγματάρχης πεζικού του Ελληνικού στρατού Νικόλαος Ντερτιλής χωρίς διαταγή διέταξε αμέσως πύρ. Οι στρατιώτες του Ντερτιλή τα παιδιά της Εθνικής Φρουράς απάντησαν αστραπιαία και οι συγκρούσεις γενικεύτηκαν σε όλη την περιοχή. Οι συγκρούσεις ήταν σκληρές όμως οι ηρωϊκοί μας εθνοφρουροί κυριολεκτικά σαν θύελλα κατάφεραν να συντρίψουν τον εχθρό και να επιβληθούν.
Το «ακόνι» κατελήφθη ενώ στην πορεία και σε 24 μόνο ώρες, την 8ην Αυγούστου 1964 κατελήφθη και ο «Λωρόβουνος» από τις Ελληνικές δυνάμεις. Η Εθνική Φρουρά ήταν ακράτητη, ασταμάτητη και ταχύτατη:
Μέχρι την επομένη 9ην Αυγούστου 1964 ΟΛΑ ΕΙΧΑΝ ΚΡΙΘΕΙ. Ο εχθρικός θύλακας εξαφανίστηκε από τον χάρτη ενώ ο πρόχειρος λιμένας Κοκκίνων ως στρατιωτική θέση δεν είχε πλέον γεωγραφική έκταση ούτε και για την διεξαγωγή ενός αγώνα ποδοσφαίρου. Ισως όμως και να χρειαζόταν λίγο μεγαλύτερος χώρος για να κάνουν κανένα ποδοσφαιρικό αγώνα οι πλευρές όπως ακριβώς στον Α΄παγκόσμιο πόλεμο που βγήκαν την μέρα των Χριστουγέννων από τους τάφους των χαρακωμάτων από την μια αντιμαχόμενη πλευρά οι Γάλλοι και από την άλλη οι Γερμανοί και συνέχισαν την «σύγκρουση» τους σε αγώνα ποδοσφαίρου.
«Ο πόλεμος είναι για τον άντρα ότι η μητρότητα για την γυναίκα»
Ο κυρίαρχος του πολεμικού παιχνιδιού στην Τυλλήρια το υπό τον ταγματάρχη πεζικού Νικόλαο Ντερτιλλή 206Τ.Π. Τάγμα πεζικού
Τιμή και δόξα στους μαχητές στρατιώτες, αξιωματικούς και στον διοικητή ταγματάρχη Ντερτιλή του 206 Τάγματος πεζικού.
Τα τάγμα του Ντερτιλή από τις 7 Αυγούστου 1964 ήδη εκκαθάρισε όλη την περιοχή της ευθύνης τους ενώ προελαύνοντας στην Μασούρα διεξήχθηκε πολύ σκληρός αγώνας, όπου οι πεζικάριοι του Ντερτιλή ισοπέδωσαν την Μασούρα και εξόντωσαν όλες τις εχθρικές δυνάμεις από ένοπλους Τουρκοκυπρίους μέχρι εκ Τουρκίας κομάντος και Τούρκους πράκτορες που βρίσκονταν στο χωριό. Τα ναυτικά πυροβόλα της κανονιοφόρου Φαέθων υποστηρίζοντας την πολεμική προσπάθεια του 206Τ.Π. έσπειραν το όλεθρο φέρνοντας την κόλαση όταν τα εύστοχα πυρά των ηρωϊκών ναυτών πυροβολητών του Φαέθοντα ανατίναξαν την αποθήκη πυρομαχικών της Μασούρας.
Την ίδια μέρα το απόγευμα, ενώ οι Τουρκοκύπριοι στασιαστές της περιοχής Τυλληρίας ετοιμάζοντο να παραδοθούν στην Εθνική Φρουρά η Τουρκική αεροπορία με πολεμικά αεροσκάφη τύπου τύπου «ΕΦ100», προσέβαλε διάφορους στρατιωτικούς στόχους αλλά και κατά αμάχων των χωρίων της Τηλλυρίας μέχρι και το νοσοκομείο Πομού, διότι λέει ήταν εκεί ταγμένα αντιαεροπορικά πυροβόλα και γι΄αυτό το βομβάρδισαν- μα αν υπήρχαν στο νοσοκομείο α/α δεν θα κατέρριπταν τα αεροπλάνα αφού για να πλήξουν το νοσοκομείο το προσέγγισαν σε απόσταση βολής από τις κάννες των αντιαεροπορικών ;- με προφανέστατο στόχο την κάμψη του ηθικού του λαού και του στρατού, συνεχίζοντας την ληστρική και βάρβαρη δράση της τμηματικά μέχρι και την «εν εκεχειρία» 13ην Αυγούστου 1964. Μάλιστα οι πιλόττοι των εχθρικών αεροσκαφών ήταν όχι καλά ενημερωμένοι για τα επί του εδάφους- αφού βομβάρδισαν και Τουρκοκυπρίους και γενικά ήταν πολύ άστοχοι στις βολές τους.
Το ΓΓΕΦ είχε το απόλυτο σχέδιο - αποκρυμμένο όμως από θλιβερούς και τρομοκρατημένους παρα- ιστορικούς αφού σχεδόν κανείς δεν το καταγράφει- ώστε να σταματήσουν αμέσως οι βομβαρδισμοί κατά αμάχων: κτυπήματα πυροβολικού εναντίον χωριών με αμιγώς Τουρκοκυπριακό πληθυσμό.
Οχι βέβαια ότι συμφωνούμε με κτυπήματα κατά αμάχων αλλά οφείλουμε ως καθήκον προς την πατρίδα να καταγράψουμε την στρατιωτική, νομική και εθνική μας σκέψη και επιχειρηματολογία επί του θέματος:
-αφού Κύπρος δεν είχε αεροπορία να ανακόψει την εχθρική και
-επειδή η εχθρική έκανε αυτά που έκανε κτυπώντας και καίοντας τον κόσμο μας και
-επειδή ο απλός και άμαχος λαός μας έπρεπε να προστατευθεί
-τότε θα ήταν νομιμότατη εν καιρώ πολέμου στρατιωτική αμυντική πράξη αποτροπής των επιθέσεων αυτών από πλευράς της Εθνικής Φρουράς
με το να κτυπήσει εκφοβιστικά π.χ. με υπερκείμενα ή με καπνογόνα πυρά επιλεγμένους στόχους.
Πάντως οι Τούρκοι πιλόττοι δεν σκέφτηκαν καθόλου και ούτε για μια στιγμή να κάψουν τους ιερολοχίτες Πολεμίου, τους στρατιώτες μας του πεζικού και του πολίτες της Τηλλυρίας.
Επομένως η προτεινόμενη αυτή στρατιωτική ενέργεια θα ήταν εκατομμύρια φορές καλύτερη και ανθρωπιστικότερη, αφού τα υπερκείμενα(ο γράφων εξ ιδία γνώσεως γνωρίζει ότι τα υπερκείμενα πυρά καθώς και τα καπνογόνα πυρά εκτός από πρόσκαιρο φόβο δεν προκαλούν ούτε γρατσουνιά). Πριν μερικές μέρες οι Κινέζοι το έκαναν αυτό με υπερκείμενες διελεύσεις πυραύλων πάνω από την Ταϊβαν (πρώην «Φορμόζα») εις ένδειξη αντίδρασης και διαμαρτυρίας κατά της Αμερικανικής επίσκεψης.
Με αυτόν το τρόπο ο πόλεμος θα τελείωνε αμέσως. Όμως αυτό δεν έγινε δυνάμει «ύπερθεν» κυβερνητικής μή εγκρίσεως.
Β. Ο Λωρόβουνος.
Σπαρτιάτες: «ού οι εχθροί;»
Το τεράστιο πολεμικό σκηνικό που η ιστορία έστησε στην τοποθεσία του Λωρόβουνου Τυλληρίας ήταν μετά την Μασούρα το κεντρικότερο και σημαντικότερο του θεάτρου των επιχειρήσεων που διεξήγαγε το πεζικό της Εθνικής Φρουράς. Γεωγραφικά η περιοχή Λωρόβουνου παρείχε άριστο στρατιωτικό πλεονέκτημα στην όλη αμυντική προσπάθεια του εχθρού. Παρ΄όλα αυτά τα παιδιά της νεοσύστατης Εθνικής Φρουράς χωρίς πολλά λόγια και χωρίς ιδιαίτερα μεγάλη δυσκολία, κατέλαβαν την περιοχή ανατρέποντας σε όλα τα σημεία τον εχθρό. Η εθνική συνείδηση των Ελλήνων της Κύπρου αναδύθηκε ενώπιον της ιστορίας μεγαλειώδης όταν οι περιστάσεις του έθνους τους κάλεσαν να υπερασπίσουν τα εδάφη των πατέρων τους. Εθνοφρουροί και εθελοντές ηρωϊκοί μαχητές του χωριού Πολέμι κάηκαν ζωντανοί από τις «απαγορευμένες», για τους άλλους, βόμβες «ναπάλμ» στην τιτάνια εκείνη προσπάθεια τους να αποτρέψουν τις λυσσαλέες πολεμικές προσπάθειες του εχθρού να δημιουργήσει προγεφύρωμα στην περιοχή Κοκκίνων - Πωμού - Παχυάμμου Τυλληρίας. Δυστυχώς ο πόλεμος έχει πάντα απώλειες: τιμούμε και ευγνωμονούμε τους για πάντα ζωντανούς στις καρδιές μας θυσιασθέντες ήρωες μας. Η Κύπρος και το δίκαιο νίκησε οι νεκροί μαχητές αν και νεκροί νίκησαν όπως ο Κίμωνας.
Στις 9 Αυγούστου 1964 ο πόλεμος κρίθηκε, ο στρατός των Ελλήνων της Κύπρου νίκησε.
Το αποτέλεσμα της 9ης Αυγούστου 1964, προ-διεγράφετο από την προηγούμενη (οι στρατιωτικοί ξέρουν) και έτσι έπρεπε να ληφθούν μέτρα.
9 Αυγούστου 1964 κατάπαυση του πυρός όπως ΑΚΡΙΒΩΣ 22 Ιουλίου 1974 -γνωστό το μάθημα.
Αγκυρα.
Στρατιωτικό Επιτελείο. 8 Αυγούστου 1964.
- Χαθήκαμε … είπαν αποκαρδιωμένοι οι επιτελείς της άλλης πλευράς περιμένοντας έξω τον επιτελάρχη και οι οποίοι ενώ ήταν σχεδόν όλοι παλιοί συμμαθητές στην σχολή και φίλοι, δεν αντάλλαξαν ούτε μια άλλη λέξη μεταξύ τους …
Σε τρία λεπτά ο αρχηγός μπήκε μέσα.
- Κάτι πρέπει να κάνουμε, λέει ο επιτελάρχης.
- Ο εξευτελισμός της Τουρκίας θα μας πάει 142 χρόνια πίσω όπως έπαθε τζιάνουμ Δράμαλη στα Δερβενάκια από νάνο Κολοκοτρών, είπε ο υπαρχηγός.
- Ακούω ιδέες, είπε ο επιτελάρχης κρατώντας το μέτωπο του..
Ο εφευρηματικότερος των επιτελών- Επιτελάρχα μου το βρήκα: κατάπαυση του πυρός.
Απόλυτη σιωπή. Απόλυτη σιωπή…
Επιτελάρχης - Γιασιά Οσμάν. Εσύ σιεϊττάν, ήσουν ο καλύτερος στην σχολή μάσσιαλλα.
Εφευρηματικότερος - Εφέντη έκαμα κουνουσμά με τον κέρνελ Εγγλέζο.
Ελληνες,
μα πού ήταν τα ... υπουργεία εξωτερικών και οι εκπρόσωποι μας στα ηνωμένα έθνη; Γιατί δεν είπαν φύγετε πρώτα από την Κύπρο και μετά κατάπαυση του πυρός ή στην εσχάτη κατάπαυση με παράδοση των όπλων σας; Γιατί έκαναν αυτό το κακό στην πατρίδα αυτοί που ετάχθησαν να υπηρετούν τον λαό;
Όλα για να σωθούν τα Κόκκινα - το συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ με κατεπείγον φήφισμα αργά το απόγευμα της 9ης Αυγούστου 1964 καλεί σε κατάπαυση του πυρός τις δύο πλευρές:
– για να μην μας παίρνουν για βλάκες αυτούς που καλούσαν για κατάπαυση του πυρός ασφαλέστατα ήταν την Ελληνική πλευρά διότι απλά νικούσε. Αν νικούσαν οι Τούρκοι σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση θα εξεδίδετο τέτοιο ψήφισμα. Σημ. το ίδιο ΑΚΡΙΒΩΣ συνέβη και στις 4.30 το απόγευμα 22 /7/1974 ώστε να σωθούν οι Τούρκοι διότι το προγεφύρωμα στο «Πέντε Μίλι» όχι μόνο ΔΕΝ έφτασε στην Κερύνεια(πόλη) όχι μόνο ΔΕΝ συνενώθει μέσω διάβασης Αγίου Ιλαρίωνα με τον θύλακα Κιόνελι, αλλά οι Τούρκοι επιτελείς είχαν αρχίσει να επεξεργάζονται σχέδιο απαγκίστρωσης και επανόδου όσων δυνάμεων απέμειναν στην Τουρκία.
Είναι τόσο, μα τόσο μεγάλη αυτή η αλήθεια που ακούγεται σαν ψέμα – όμως δεν είναι ψέμα…
Ολα έγιναν λοιπόν για το εξευτελισμό της Τουρκίας. Είχε ένα προηγούμενο στον φάκελλο της στην Κορέα το 1949 να μην οξύνουμε κι΄άλλο τα προβλήματα, μέλος του Νατο γόητρο, συνοχής συμμαχίας και σχετικά.
Φυσικά την εκεχειρία του Αυγούστου 1964 δεν την τήρησαν οι Τούρκοι συνεχίζοντας τα δικά τους μέχρι και τις 13 Αυγούστου 1964.
Η προτιθέμενη πολύ-διαφημιζόμενη ιδέα της απόβασης συνετρίβη.
Απόβαση στην Τηλλυρία. Η απόλυτη στρατιωτική ανοησία.
«Γνώμη έχουν όλοι. Εχουν όμως γνώση για να έχουν γνώμη;
Πλάτων.
Ας αναλύσουμε όμως στρατιωτικά αυτήν την «ιδέα» η οποία καλλιεργήθηκε από το εχθρό αλλά και από «μέσα» Ελληνόφωνες καταστάσεις.
Η προσπάθεια της Τουρκίας για δήθεν απόβαση μετά την δημιουργία, εγκατάσταση και σταθεροποίηση του ονειρεμένου θύλακα Πομού - Κοκκίνων - Παχυάμμου - Μανσούρας ως εξασφάλιση ενός σταθερού προγεφυρώματος με την βοήθεια των παράνομων ενόπλων Τουρκοκυπρίων και των αποσταλέντων κομάντος απέτυχε.
Μα ποιά προσπάθεια ποιάς απόβασης όμως;
Της φανταστικής και ονειροπαρμένης εκείνης απόβασης άραγε για την οποία μιλούν τινές ά-στρατοι επειδή «έτσι άκουσαν» και οι οποίοι απλά ΔΕΝ γνωρίζουν το θέμα λόγω έλλειψης στρατιωτικής παιδείας και άμεσης στρατιωτικής εμπειρίας ώστε να κατέχουν ικανήν ιδίαν γνώση και οι οποίοι άρα είναι εκτός θέματος. Είναι δυνατόν να γράφουν άλλα αντ΄άλλων οτιδήποτε πάντως εκτός της στρατιωτικής γνώσης, αλήθειας και πραγματικότητα αναφέροντας π.χ. την διμοιρία ως τάγμα και το άρμα ως ΤΟΜΠ; Πώς είναι δυνατόν να εκφέρει κάποιος γνώμη π.χ. για την κατασκευή μια τεράστιας πολυκατοικίας και να έχει το θράσος να μιλά δημόσια ωσάν δέκα ειδικούς μαζί και να απαιτεί να θεωρούμε βαρύνουσας σημασίας αυτά που λέει όταν απλά δεν είναι μηχανικός; Πόσο μάλλον δεν μπορεί ο οιοσδήποτε να μιλά για θέματα στρατιωτικά όπου κρίνονται οι ζωές χιλιάδων στρατιωτών και το μέλλον μιας χώρας την στιγμή που για να αλλάξει ακόμη και φράση και ένα «κόμμα» ακόμη και μια λέξη στα στρατιωτικά δόγματα και σχέδια θα πρέπει να συνεδριάσουν και αποφασίζουν επιτελεία των επιτελείων. Γινόμαστε σκληροί όμως χρειάζεται, διότι δεν πρέπει να επιτρέπουμε να καλλιεργείται η ηττοπάθεια και η υποταγή από μή επαϊοντες οι οποίοι δεν έριξαν ένα πυροβολισμό με πολεμικό όπλο σε πεδίο βολής, ούτε εκτόξευσαν θανατηφόρα αντιαρματική ρουκέττα με «άρπιτζι» ή Π.Α.Ο, δεν έβγαλαν σκοπιά στην πρώτη γραμμή, δεν έκαναν ποτέ «πυρ και κίνηση με πραγματικά πυρά και δεν έκαναν το επικινδυνότατο παιγνίδι να «ψήσουν» χειροβομβίδα, δεν έλαβαν θέσεις μάχης με επάνδρωση πολυβολείου στην πρώτη γραμμή(άρα μπροστά τους δεν είχαν κανέναν «δικό μας» εκτός από τον Θεό και τον εχθρό) δεν ξενύχτισαν πάνω στα πολυβόλα.
Μα όταν λέει κάποιος ότι θα γίνει απόβαση χωρίς αποβατικά σκάφη είναι σαν λέει ότι θα γίνει αεροπορική επιχείρηση χωρίς αεροπλάνα - μα είναι αστεία πράγματα.
Οι Τούρκοι
- δεν είχαν αποβατικά το 1964
- ούτε γνώριζαν την απόβαση ως στρατιωτικό αντικείμενο διδαχθέν και εκτελεσθέν σε ασκήσεις και δουλεμένο με ιδρώτα σε σκληρά σενάρια
- άρχισαν να ναυπηγούν αποβατικά εφτά χρόνια μετά το 1964 δηλαδή το 1971.
Εξ άλλου η απόβαση χρειάζεται και μια καλή «πλαζ» για να προσεγγίσουν τα αποβατικά και η Τηλλυρία είναι τραχεία περιοχή. Ο Παχύαμμος φαντάζει καλή περίπτωση, έχει μεν «παχύ άμμο», και μπορεί μεν με πολλές προσπάθειες έμπειρων χειριστών να πραγματοποιηθεί προσγειάλωση αποβατικών(αν γλυτώσουν από τις βολές των παράκτιων πυροβόλων) όμως,
το παράλιο έδαφος είναι εκατόν μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θαλάσσης, άρα θα πρέπει προηγουμένως να εγκατασταθούν και ανελκυστήρες για να τραβήξουν άνω τους στρατιώτες και τα άρματα τους και όλα τα υλικά τους.
«Βομβαρδισμοί» Τηλλυρίας.
Και πάλι το ρητό του Πλάτωνα
«Γνώμη έχουν όλοι. Εχουν όμως γνώση για να έχουν γνώμη;
Πλάτων.
Κλαψουρίσματα και υποβολές μιζέριας από το σύστημα - υπόσκαψη της υπερηφάνειας μας. Οσο για τις φωτογραφίες με γυναίκες της Τηλλυρίας ναι, είναι οι μάνες μας και τις σεβόμαστε και τις τιμάμε όμως ας μην είναι μόνο αυτές οι φωτογραφίες
Ας βάλουν φωτογραφίες αληθέστατες όπως την κατάληψη Αλεύκας, Μασούρας την δράση των ναυτικών κανονιοφόρων μας, την δράση του πεζικού και των καταδρομών.
Οσο για τους προσβλητικούς και άκυρους όρους «βομβαρδισμοί Τυλληρίας» ισχύουν αυτά που αναφέραμε πιό πάνω «ο καθένας με το θέμα του και την ειδικότητα του» για να είμαστε όλοι φίλοι.
Απάντηση σ’αυτούς τους φωτεινούς παντογνώστες οι οποίοι επινοούν αυτούς τους φωτεινούς στρατιωτικούς όρους ισχύουν τα πιο πάνω: πώς μπορεί να χρησιμοποιείται αυτός ο προσβλητικός όρος για τον στρατό μας ; Μήπως ο στρατός μας το 1964 καθόταν και απολάμβανε το βομβαρδισμό παρατηρώντας την πτώση των βομβών και εντοπίζοντας πόση ακρίβεια πέτυχε εκάστη; Η μήπως ο στρατός μας γύρω στις 8.000 χιλιάδες άνδρες και η Ελληνική μεραρχία «Μ» (Μενέλαος) 10.000 άνδρες σύνολο 18.000 Ελληνικές ψυχές συν 1.200 ΕΛ.ΔΥ.Κ. =19.200,ήταν όλοι σε άδεια ή ήταν όλοι άκυροι; Όχι βέβαια! Εγινε πόλεμος όλα ήταν μέσα στο παιγνίδι του πολέμου, η Ε/Φ απάντησε με απόλυτη απόλυτη επιτυχία στις αεροπορικές επιθέσεις του εχθρού και επί της εδάφους και εντός θαλάσσης και το ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ: η άλλη πλευρά ηττήθηκε. Όχι μόνο ΔΕΝ πέτυχε απολύτως τίποτα αλλά απώλεσε και όλες τις θέσεις αφού ολόκληρος ο στασιαστικός θύλακας Τηλλυρίας κατελήφθη και εξουδετερώθηκε, η Ε/Φ νίκησε άρα τι νόημα έχει η υβριστική εξαντλητική λέξη βομβαρδισμός.
Τί πέτυχαν εν τέλει οι βομβαρδισμοί; Επειδή κάποιος αδαής πρωτοχρησιμοποίησε αυτό τον όρο θα τον κουβαλά κακή κληρονομιά ο λαός μας στην πλάτη της ιστορίας του εσαεί να τον εκνευρίζει;
Εχθρική αεροπορία .
Στις επιχειρήσεις της Τηλλυρίας του 1964 η Τουρκική αεροπορία κατά μαρτυρίες απολύτου ουσίας και απολύτου αξιοπιστίας ταυτισμένες με την αλήθεια συνεπικουρείτο από Εγγλέζικα αεροπλάνα των Βάσεων (οι Εγγλέζικη φλεγματικότητα δεν θα ξεχάσει ποτέ τον εξευτελισμό του 55 ΕΟΚΑ) όμως η αποτυχία και των δύο αεροποριών είναι ορατή από το τελικό αποτέλεσμα του πολέμου: όλοι μπορείτε να πάτε εν έτει 2022 στην Τηλλυρία για διακοπές και να θαυμάστε το φυσικό της περιβάλλον αφού απλά είναι ελεύθερη. Επομένως υπάρχει κανένα μα κανένα απολύτως περιθώριο κατασκευής οιωνδήποτε ιστοριών. Το αεροπλάνα και οι περιβόητοι «βομβαρδισμοί» πέτυχαν κάτι;
Τα εχθρικά συμμαχικά αεροπλάνα πέτυχαν μόνο να «τεστάρουν» το φρικιαστικό τους εμπρηστικό όπλο ΝΑPALM πάνω στους ηρωϊκούς μαχητές εκ Πολεμίου και κατά τραγική ειρωνεία πρόκειται για Ελληνική λέξη ΝΑ =Νάτριο και PALM /PALMITE από το χημικό στοιχείο Παλμίτης ο οποίος Παλμίτης είναι το άλας του Παλμητικού οξέως. Τόσα ήξεραν τόσα έκαναν: νόμιζαν δηλαδή ότι με τις εμπρηστικές θα εκάμπτοντο οι γιγάντιες ψυχές των Ελλήνων Ιερολοχιτών του Πολεμίου και οι ψυχές των στρατιωτών μας και όλοι θα παραδίδοντο; Μα και τον Αυξεντίου τον έκαψαν οι Εγγλέζοι πριν εφτά χρόνια με πολλά «τάνκια πεζίνας» από το ελικόπτερο. Μήπως ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ παραδόθηκε στους Εγγλέζους όταν κατάλαβε τί θα εγίνετο; Απλά η άλλη πλευρά δεν κατάλαβε ούτε το 1957 ούτε το 1964 με ποιούς έχει να κάνει και σε ποιά χώρα βρίσκετο!
Αριθμός αεροσκαφών κατερρίφθη από την Εθνική Φρουρά πολεμική εκδίκηση για τους αμάχους μας και τα χωριά μας αλλά και για τον Φαέθωντα μας. Πάντως από αεροπλάνα η αποικιοκρατία σήμερα στο Ακρωτήρι έχει μονό δύο «Τορνέϊτο» του 70.
Ο Τούρκικος Στρατός.
Ο Τουρκικός στρατός ενίσχυσε τους Τουρκοκύπριους με δύο τάγματα στρατιωτών (αν θέλουμε πιστεύουμε ότι ήταν δύο μπορεί να ήταν και εικοσιδύο). Οι Τούρκοι καταδρομείς απεβιβάσθησαν νύκτα στην περιοχή της Τυλληρίας στα Κόκκινα από μικρά πλοιάρια (πάντως όχι από αποβατικά πλοία εφ όσον αποβατικό στόλο όπως προαναφέραμε η Τουρκία μετά το 1971 άρχισε να ναυπηγεί με μοναδικό σκοπό να τον χρησιμοποιήσει στην Κύπρο εκτός και αν ήταν εξυπηρετήθησαν από «συμμαχικά» και απλά μας έκαναν μια εξυπηρέτηση) είχαν όλοι οικτρό τέλος.
Αποδεκατισθέντες οι Τούρκοι καταδρομείς κυριολεκτικά και κατεξευτελισθέντες από τις γιγάντιες στην ορμή και στην επιθετικότητα δυνάμεις πεζικού(206Τ.Π. και 216Τ.Π.) της νεοσύστατης Εθνικής Φρουράς προσπάθησαν να κατευθυνθούν στην Λεύκα με σκοπό να βρούν καταφύγιο στον εκεί θύλακα. Οι εθνοφρουροί μας μάλιστα κυνηγώντας τους εκ Τουρκίας καταδρομείς κατά την άτακτον φυγής τους και την αγωνιώδη προσπάθεια τους να σπεύσουν πανικοβλημένοι να κρυφτούν στον παρακείμενο θύλακα της Λεύκας περισυνέλεγαν «χάριν παιδιάς» και σαν πολεμικά τρόπαια τα μπερέ των Τούρκων τα οποία δεν προλάβαιναν οι ιδιοκτήτες τους να περιμαζέψουν κατά την διάρκεια της αγωνιώδους προσπάθειας τους να διαφύγουν από τα θανατηφόρα πυρά των εθνοφρουρών.
Η Τηλλυρία ελευθερώθηκε .
Η ορμή και μαχητικότητα των παιδιών της Κύπρου, των νεαρών εθνοφρουρών του 1964, λύγισε κάθε εχθρική αντίσταση επιβάλλοντας την δική τους βούληση στον εχθρό.
Τιμή και δόξα στην Εθνική Φρουρά του 1964, τιμή και δόξα στους ήρωες εθνοφρουρούς και αξιωματικούς του 1964 που κράτησαν την πατρίδα ΕΛΕΥΘΕΡΗ. Ναι, ήταν απολύτως αντάξιοι του «τίτλου» τους, ήταν πραγματικοί ΦΡΟΥΡΟΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ.
Ο θύλακας με επέκταση Νοτίως των Κοκκίνων και ακτίνα άνω των δέκα χιλιομέτρων μέχρι το «Σελαϊ Νταππί» εκθεμελιώθηκε και απέμεινε μόνο μια λωρίδα γης στα Κόκκινα -μέχρι σήμερα είναι η ίδια - μήκους 1.5 χιλιομέτρου και πλάτους περί τα 500 μέτρα.
Το 1964 η Κύπρος-
με το νεοσύστατο κράτος της,
με την ηλικίας μόλις τριών μηνών και σχεδόν μή εισέτι επαρκώς εκπαιδευθείσα και οργανωθείσα Εθνική Φρουρά,
με σχετικά πολεμική ναυτική δύναμη,
χωρίς αεροπορία,
με εθνοφρουρούς εξοπλισμένους μόνο με μή επαναληπτικά αλλά με «ρουμανίσι» ατομικά τυφέκια, τα Αγγλικά «Λόνγ-μπράντς» ΜΚ3 0.303 χιλιοστών της ίντζας τα γνωστά «μαρτίνια», με οπλοπολυβόλα «Μπρεν» και με υποπολυβόλα τύπου «Αραβίδας» «Τόμσον» και «Στέν», αλλά εξοπλισμένους με τα πανίσχυρα και ακατανίκητα όπλα -
της αγάπης προς την πατρίδα,
του ανυπέρβλητου θάρρους τους,
της δύναμης ψυχής,
της αυταπάρνησης,
της αυτοθυσίας,
αντιμετώπισε επιτυχώς πολυήμερη αεροπορική και ναυτική επίθεση της Τουρκίας καθώς και την αποβιβασθείσα στα Κόκκινα δύναμη εκ Τουρκίας δύναμη αλλά και τους ενόπλους Τουρκοκύπριους στασιαστές. Ο θύλακας στην περιοχή Πομού - Κοκκίνων - Παχυάμμου - Μανσούρας Τυλληρίας εξαφανίστηκε.
Το πολεμικό ναυτικό της Κύπρου.
Το 332 π.χ. το πανίσχυρο Κυπριακό πολεμικό ναυτικό υπό τον βασιλιά Πνυταγόρα και υπό την διοίκηση του ναύαρχου Νέαρχου θα καθορίσει την έναρξη της πορείας του μεγάλου Αλεξάνδρου για την «Ανατολή». Το ναυτικό της Κύπρου με 120 πολεμικά σκάφη του,(καλή συγκυρία: ναυπηγήθηκαν στην Τηλλυρία, στον Πομό αφού εκεί υπήρχε άφθονη ξυλεία λόγων των πλουσιοτάτων δασών και απόλυτη σχεδόν εξ επαφής προσέγγιση με την θάλασσα για την εγκατάσταση των ναυπηγείων και την γρήγορη και ασφαλή καθέλκυση των πλοίων στο νερό) ξεκινούν για την πύλη της Ανατολής τον σημερινό Λίβανο και μαζί με τα 160 πολεμικά πλοία του Μεγάλου Αλεξάνδρου επιτυγχάνεται κατάληψη της Τύρου.
Ελληνες:
Μετά από 2296 χρόνια το 1964 η Κύπρος διαθέτει και πάλι πολεμικό ναυτικό:
σκάφη υποβρυχίων καταστροφέων,
έξι τορπιλλακάτους (πέντε Ρωσσικές και μια από Νοτιοσλαβία)και
δύο κανονιοφόρους. Σημ. επρόκειτο για κανονιοφόρους και όχι ακταιωρούς όπως τινές ανεπεξέργαστα και πρόχειρα καταγράφουν.
Οι δύο αυτές κανονιοφόροι του Κυπριακού πολεμικού ναυτικού ήταν δύο ταπεινά, παλαιά, ναρκαλιευτικά τα οποία αγοράστηκαν από την Γερμανία στις δύσκολες στιγμές του 1964, και τα οποία αστραπιαία μέσα από τα μαγικά χέρια των Ελλήνων τεχνικών και ναυπηγών, συντηρήθηκαν, επισκευάστηκαν και μετατράπηκαν πολύ γρήγορα σε επιχειρησιακά πολεμικά σκάφη. Οι ναυπηγοί, στο Πέραμα, σπουδαίοι τεχνίτες όντες, έκαναν πάρα πολύ καλή δουλειά από τεχνικής ναυπηγικής πλευράς.
Εβαλαν ουκ ολίγα όπλα, ήτοι δύο δίδυμα αντιαεροπορικά μεγάλου διαμετρήματος και πέντε κανόνια σε έκαστη. Στην πορεία βαφτίστηκαν στα νερά της Ελλάδος με τα νάματα των παραδόσεων του Ελληνικού πολεμικού ναυτικού, ντύθηκαν στα χρώματα του Ελληνικού πολεμικού ναυτικού και αφού επανδρώθηκαν από έμπειρους Ελλαδίτες ναύτες και αξιωματικούς έπλευσαν «πρόσω ολοταχώς» προς την κατεύθυνση που τότε τα καλούσε η ιστορία των Ελλήνων, προς τα Ανατολικά, για την Κύπρο.
Όμως το κυριότερο καθ΄ημας «όπλο» ήταν η τρίαινα του Ποσειδώνα αφού ο βασιλιάς της θάλασσας Ποσειδώνας ομού και με την ετέρα διπλή και δισυπόστατη του παρουσία στο ηλιακό σύστημα από το 480 με την θαλάσσια νίκη της Σαλαμίνας δεν έπαψε λεπτό για 2.444 χρόνια να καθοδηγεί και από ψηλά και να εξασφαλίζει την κατά θάλασσα νίκη των Ελλήνων κατευθύνοντας και εξασφαλίζοντας την ναυτική κυριαρχία και την ελευθερία των Ελλήνων στην θάλασσα ευνοώντας Κανάρηδες, Τομπάζηδες, Σαχτούρηδες, Χατζηκωνσταντήδες, Τούμπες, Ιατρίδιες, Σπυρομίλιους, Βότσηδες και Κουντουριώτηδες.
Ναι, για τον Ελληνισμό της Κύπρου και για την Κύπρο η κανονιοφόρος «Φαέθων» και η κανονιοφόρος «Αρίων» ήταν τις στιγμές εκείνες της αλήθειας τα πλεούμενα κάστρα τους! Ηταν διαταγή από την ιστορία.
Για δύο συνεχόμενες μέρες από τις 7 μέχρι και τις 8 Αυγούστου 1964 οι δύο κανονιοφόροι του Κυπριακού πολεμικού ναυτικού, ο «Φαέθων» και ο «Αρίων», εκτελώντας κυκλικές κινήσεις πλεύσεως βομβάρδισαν με τα πυροβόλα τους τον θύλακα Κοκκίνων. Ο από θαλάσσης βομβαρδισμός των Κοκκίνων ήταν ορατός από τους εθνοφρουρούς που μάχονταν ηρωϊκά στον Λωρόβουνο αναβιβάζοντας έτσι στο απόγειο το ηθικό των μαχόμενων στην περιοχή επίγειων Ελληνικών δυνάμεων. Τα πυροβόλα των κανονιοφόρων πλήττουν θέσεις των στασιαστών και ανατινάζουν την αποθήκη πυρομαχικών των Τουρκοκυπρίων στην Μασούρα.
Η άδικη θυσία του Φαέθωντα
Στις 8 Αυγούστου 1964 κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων της Τυλληρίας καταγράφηκε η πρώτη θυσία στην νεώτερη ναυτική πολεμική ιστορία του Ελληνικού έθνους μετά τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο, θυσία από το πολεμικό ναυτικό των Ελλήνων της Κύπρου. Οι δύο πολεμικές κανονιοφόροι της Εθνικής Φρουράς «Φαέθων» και «Αρίων» εντοπίζονται από την αρπακτική εχθρική αεροπορία στην περιοχή του Ξερού στο καραβοστάσι. Η αεροναυμαχία άρχισε. Οι κανονιοφόροι καταδιώκονται και βάλλονται με λύσσα από τα πολυβόλα και τις ρουκέττες των εχθρικών αεροσκαφών. Τα δύο πολεμικά πλοία της Εθνικής Φρουράς με τους ηρωϊκούς ναύτες τους αμύνονται τόσο με τα αντιαεροπορικά τους όσο και με ελιγμούς των σκαφών. Τα εχθρικά αεροσκάφη βάλλουν με λύσσα κατά των δύο Ελληνικών πολεμικών πλοίων. H κανονιοφόρος «Αρίων» μέσα σε πολεμικό συναγερμό με τις άψυχες μηχανές της και τα άψυχα σιδερένια αντιαεροπορικά της να παίρνουν ζωή από το ηρωϊκό πλήρωμα της το οποίο εμάχετο όχι με το φθαρτό και ανίσχυρο υλικό του σώμα αλλά με την παντοδύναμη και ακατανίκητη ψυχή του, υπό τις διαταγές του ηρωϊκού κυβερνήτη, ανθυποπλοίαρχου Ν. Μπέτση, κατάφερε να ξεφύγει από τα εχθρικά σιδερένια αρπακτικά όρνεα με ελαφρές μόνο ζημιές.
Η κανονιοφόρος «Φαέθων» την στιγμή εκείνη της ιστορίας δεν είχε πολλή τύχη - φαίνεται ότι ο Θεός μέσα από την θεία κρίση Του αποφάσισε ήδη για τον... «Φαέθοντα». Οι ηρωϊκοί ναύτες του «Φαέθοντα» αν και μεγάλοι, αν και γίγαντες, δεν έπαυαν να είναι ταπεινοί θνητοί και συνεπώς ήταν πολύ μικροί για να ανατρέψουν την Θεία και σοφή απόφαση Του.
Και αυτός ο Δίας ακόμη, ποιός ξέρει, ίσως να σύγχυσε μέσα από την λήθη των γηρατειών του τα ονόματα με τα γεγονότα και τις καταστάσεις, ίσως να σύγχυσε τον δικό μας Φαέθοντα, το πολεμικό σκάφος των Ελλήνων της Κύπρου, 1964 χρόνια μετά την γέννηση του Χριστού, με τον νεαρό Φαέθοντα που πρίν χιλιάδες χρόνια ανέλαβε να οδηγήση για λίγο το άρμα του ήλιου και αυτός άπειρος ών, το κατέβασε πολύ χαμηλά κατακαίοντας του ανθρώπους, αναγκάζοντας έτσι τον Δία να σκοτώσει με τους κεραυνούς του τον Φαέθοντα. Ισως ακόμη οι ραδιούργοι υπερατλαντικοί βάρβαροι να υφάρπασαν τους κεραυνούς του Δία από τον Ολυμπο και μέσα στα καταχθόνια εγκληματικά πολεμικά εργαστήρια τους να τους συμπίεσαν ως εκρηκτικό γέμισμα μέσα σε ρουκέττες αέρος- εδάφους -θαλάσσης τις οποίες απλόχερα έδωσαν στους Ασιάτες βάρβαρους φίλους τους για χρήση στα πολεμικά τους αεροσκάφη. Ισως ακόμη ο Αγιος Νικόλαος, ο προστάτης Αγιος του Ναυτικού των Ελλήνων , για λόγους που μόνο τα άδυτα της Αγιοσύνης του γνωρίζουν, δεν έθεσε υπό την ιερή σκέπη του την κανονιοφόρο «Φαέθων». Ακόμη και ο θεός των Ελλήνων μέσα από τις ανεξερεύνητες και ακατανόητες για μας τους ταπεινούς ανθρώπους βουλές Του, άφησε και αυτός το πολεμικό σκάφος των Ελλήνων την ώρα εκείνη της ιστορίας αφύλακτο και συνεπώς η μόνη εξήγηση την οποία εμείς οι απλοί άνθρωποι δίνουμε είναι πως αποφάσισε ότι το πάνθεο των ηρώων ναυμάχων θα έπρεπε να εμπλουτιστεί με σημαντικότατες νέες ηρωϊκές μορφές και καινούργιες υπεράξιες παρουσίες.
Λόγω βλάβης της μιάς εκ των δύο μηχανών του το πλοίο «Φαέθων» κινείται αναγκαστικά μόνο με την μιά και έτσι οι ενστικτώδεις πολεμικοί ελιγμοί αυτοπροστασίας του μειώνονται σημαντικά. Δεν έφτανε όμως αυτό: ατυχώς για το έθνος ο κυβερνήτης Δ. Μητσάτσος με δική του ομολογία αθετήσας το ναυτικό του καθήκον απουσιάζει από το πλοίο την ώρα της εχθρικής επίθεσης. Κατέβηκε λέει από το πλοίο -εν καιρώ πολέμου - στην στεριά και μετέβη σε παρακείμενο εστιατόριο με κάποιον πολίτη. Με την επίθεση των αεροπλάνων προσέτρεξε με βάρκα στο πλοίο.
Ευτυχώς όμως στο πλοίο υπάρχουν καλοί αειναύτες: είναι ο νεαρός ύπαρχος σημαιοφόρος Χρυσούλλης και το πλήρωμα. Και όλα τα α/α όπλα του πλοίου βάζουν ασταμάτητα αφού δεχόμενα την τρομακτική πίεση της απίστευτης μαχητικότητας των ηρωϊκών χειριστών τους βάλλουν με ξέφρενο τρόπο μέσα σε μια, ανεξέλεγκτη από την λογική, όξυνση πολεμικής τρέλλας. Βάλλουν ασταμάτητα με το μέγιστο της δύναμης τους κατά των εχθρικών όρνεων - οι κάννες τους υπερθερμαίνονται, στο τέλος λυγίζουν και παραμορφώνονται. Η κανονιοφόρος «Φαέθων» πλήττεται με βάση μαρτυρίες από Εγγλέζικα αεροσκάφη (αυτό επανελήφθη σε τεράστιο μάλιστα βαθμό και όγκο με αεροπλάνα, 40 ελικόπτερα και το ελικοπτεροφόρο «Ερμής» το 1974.) της βάσης Ακρωτηρίου. Ένα εχθρικό αεροσκάφος καταρρίπτεται από τον Φαέθωντα.
Ο φόρος αίματος στο θυσιαστήριο του αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου είναι βαρύτατος και πικρότατος για όλο το έθνος των Ελλήνων.
Αεροναυμάχοι της Τυλληρίας του 1964 μ.Χ., η απώλεια σας δεν ορφάνεψε και δεν μείωσε τον μεγάλο ναυτικό κόσμο των Ελλήνων όπως κατά τετριμμένο φιλολογικό και άχρωμο λογοτεχνικό σχήμα συνήθως λέγεται. Αντίθετα, η μεγάλη θυσία σας στον θαλάσσιο βωμό εμπλούτισε τον ναυτικό κόσμο των Ελλήνων με νέα πανίσχυρα σύμβολα και νέα υπέροχα πρότυπα.
Τιμή και δόξα σε σας, Ελληνες ηρωϊκοί νεκροί αεροναυμάχοι ναύτες του θρυλικού σκάφους του Κυπριακού πολεμικού ναυτικού «Φαέθων»:
Σημαιοφόρε Υπαρχε ΣΕΑ/Μ Π.Χρυσούλλη
Υποκελευστή Α΄Μηχανικέ Ν. Πανάγο
Υποκελευστή. Α΄πυροβολητή Σ. Αγαθέ
Ναύτη Αρμενιστή Ν. Καπαδούκα
Ναύτη Νοσ Ν. Νιάφα
Ναύτη μηχανικέ Π. Θεοδωράτε
Απαντες εξ Ελλάδος, έπεσαν ηρωϊκά μαχόμενοι υπέρ πίστεως και πατρίδος στην Τηλλυρία Κύπρου την 8ην Αυγούστου 1964, κατέχουν δε τιμητικότατη θέση στο Πάθνεο των ηρώων του έθνους των Ελλήνων.
Τιμή και δόξα στους βαριά τραυματισμένους ηρωϊκούς αεροναυμάχους ναύτες του θρυλικού «Φαέθοντα» - άπαντες εξ Ελλάδος:
Υποκελευστή. Β΄Μηχανικό Δ. Ρενουτάκης
Υποκελευστή. Β΄Ηλεκτρολογο Κ. Κόφφινα
Υποκελευστή. Α΄Τεχνίτη
μηχανικό εσωτερικής καύσης Ι. Γκιόκα
Ναύτη μηχανικό Α. Βλάχο
Ναύτη Ραντάρ επιφανείας Β. Τσιακάλη
Ενδειξη σεβασμού στα όπλα από τους ναύτες μας.
Τα καμένα πυροβόλα του Φαέθωντα ανελκύονται από νερό και τα αποκαϊδια και γίνονται πλέον ζωντανά σύμβολα μνήμης της θυσία στην αεροναυμαχία Καραβοστασίου.
Τα αδέλφια των ηρωϊκών νεκρών και τραυματιών του «Φαέθων», οι ναύτες της κανονιοφόρου «Αρίων», μετά την ηρωϊκή θυσία παρέλαβαν μέσα από τα συντρίμια και τα αποκαϊδια του τιμημένου πλοίου τα πυροβόλα «Οέρλικον» και «Μπόφωρ» και παραμερίζοντας όσο μπορούσαν τον σπαραγμό και την ψυχική συντριβή από την απώλεια των αδελφιών τους και την καταστροφή της ηρωϊκής κανονιοφόρου τοποθέτησαν τα καμένα πυροβόλα με τις λυγισμένες και παραμορφωμένες κάννες πάνω στο αδελφό σκάφος «Αρίων». Οι ναύτες του «Αρίωνα» σαν νέοι Μιλήσιοι «αειναύτες» του 600 π.Χ. συσκέφθηκαν «εν πλώ», έλαβαν αποφάσεις «εν πλώ» και τις επικύρωσαν «εν πλώ». Από τα δύο πλεούμενα κάστρα του έθνους απέμεινε τώρα μόνο ένα, οι ευθύνες που βάραιναν αυτούς και τον «Αρίωνα» για την κατά θάλασσα προστασία του έθνους τώρα ήταν διπλάσιες αφού η ιστορία των Ελλήνων δεν επέτρεπε πλέον να ατονήσουν ούτε για ένα λεπτό από την νεανική ψυχή τους οι τεράστιες ευθύνες με τις οποίες αποφάσισε να τους τιμήσει. Τα άψυχα και καμένα σιδερικά είχαν τον σκοπό τους - υπέβαλλαν τους «αειναύτες» του «Αρίωνα» σε μια συνεχή καρποφόρα ψυχική περισυλλογή και αδιάλειπτη ιστορική εγρήγορση ώστε με την απόλυτη βούληση τους έθεσαν στην υπηρεσία της ιστορίας του Ελληνικού έθνους όλες τις σωματικές τους δυνάμεις μα κυρίως όλα τα ψυχικά τους αποθέματα και δεσμεύτηκαν με ιερό σ΄αυτήν όρκο: να υπερασπίσουν την θάλασσα του έθνους και συνάμα να λάβουν σκληρή εκδίκηση για τον χαμό των αδελφιών τους.
Στρατιωτικές δυνάμεις από πλευράς Εθνικής Φρουράς στις ιστορικές επιχειρήσεις της Τυλληρίας.
«Ο ΘΕΟΣ και ο ΣΤΡΑΤΟΣ στις δύσκολες στιγμές ζητούνται. Όταν όμως ο κίνδυνος παρέλεθει ο μεν Θεός λησμονείται ο δε στρατός περιφρονείται».
Στον πόλεμο του 1964 μετείχαν κυρίως:
Πεζικό:
Το 206 Τάγμα Πεζικού της Εθνικής Φρουράς.
Το 216 τάγμα Πεζικού της Εθνικής Φρουράς.
Καταδρομές:
Η 31η μοίρα καταδρομών της Εθνικής Φρουράς.
Τεθωρακισμένα:
Η 21η επιλαρχία αναγνωρίσεως της Εθνικής Φρουράς με τεθωρακισμένα «Μάρμορ Χάρικτον».
Ναυτικό:
Τα περιπολικά του πολεμικού ναυτικού:
«Φαέθων».
«Αρίων».
Ο φόρος αίματος στον βωμό της λευτεριάς.
Οι Ελληνες πάντοτε ήταν «αξιόχρεοι» και «καλοπληρωτές» προς την ιστορία τους. Πάντοτε πλήρωναν άμεσα και τοις μετρητοίς της λευτεριάς το αδηφάγο τέρας...
Ο πόλεμος της Τηλλυρίας είχε το αντίτιμο του. Πικρότατο, βαρύτατο και οδυνηρότατο για αυτούς που μένουν, για όσους έμειναν πίσω νομίζοντας ότι αυτοί είναι οι «καλύτεροι».
Αυτοί όμως που εγκατέλειψαν την γήϊνη διάσταση τελούντες πλέον θριαμβευτικοί κτήτορες επιβλητικών θέσεων στο πάνθεο των ηρώων φέρουν την λύτρωση, την ικανοποίηση, την χαρά, την ευφορία, την ευφημία και την υστεροφημία. Θεωρούμε εμείς, οι επί της γής ασήμαντοι, ότι έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι, όμως αυτή η σκέψη στηρίζεται στις δικές μας μετρήσεις, όσες σκέψεις δηλαδή μπορεί να γίνουν στα στενότατα όρια της ανθρώπινης μας λογικής. Από εκεί που είναι οι ήρωες μας υπερβαίνοντας την ανθρώπινη λογική, ξέρουν ότι ποτέ δεν έφυγαν από την ιδέα της Φυλής μας και μάλιστα μας καθοδηγούν, διότι αν έφευγαν από την ιδέα αυτή τότε γιατί θυσιάστηκαν; Αυτό που συνέβη είναι ότι απλά εκλήθησαν από την ιστορία την ώρα του καθήκοντος να διέλθουν στην άλλη διάσταση,
και ναι, αυτοί είναι οι αληθινοί διότι εκεί που είναι τώρα ξέρουν πολύ περισσότερα πράγματα από εμάς τους καρφωμένους σωματικά στην γή, με την διανόηση μας σκλαβωμένη στο αδιέξοδο της ύλη και τις ψυχές μας φυλακισμένες στον ανθρώπινο φορέα του Πλάτωνα.
Ολη η Κύπρος με αβάστακτο πόνο θρήνησε τους ηρωϊκούς πολεμιστές της.
Απώλειες:
Στρατιωτικοί
Νεκροί οπλίτες της Εθνικής Φρουράς: 51
Νεκροί εξ Ελλάδος αξιωματικοί: 1
Νεκροί εξ Ελλάδος ναύτες: 6
Νεκροί ιδιώτες (μαχητές): 8
Ηρωομάρτυρες
Νεκροί άμαχοι πολίτες : περίπου 100, ένεκα των άνανδρων βομβαρδισμών και πολυβολισμών από την εχθρική αεροπορία των χωριών Πόλις, Γιαλιά, Λίμνη και Πομός καθώς και από τις «απαγορευμένες» φρικιαστικές εμπρηστικές Ναπάλμ.
Απώλειες του εχθρού
Για τις απώλειες του εχθρού, των Τούρκων καταδρομέων, δεν υπάρχουν βεβαίως στοιχεία όμως είναι απολύτως βέβαιον από τις μαρτυρίες των Ελλήνων μαχητών ότι από την συνολική δύναμη δύο περίπου ταγμάτων καταδρομέων που ήλθαν κρυφά με πλοιάρια στην Κύπρο όλοι σκοτώθηκαν. Αναφορικά με τους ένοπλους Τουρκοκύπριους φυσικά δεν εδόθησαν στοιχεία «επίσημα», όσο επίσημα θα μπορούσαν να είναι, και αν ακόμη εδίδοντο από την παράνομη Τουρκοκυπριακή ηγεσία. Ομως, και πάλι με βάση τις μαρτυρίες των Ελλήνων μαχητών, οι απώλειες των Τουρκοκυπρίων στις επιχειρήσεις της Τηλλυρίας του Αυγούστου 1964 είναι πάρα πολλές μέχρι και τραγικές. Εύκολα μάλιστα μπορούν οι αξιόπιστες αυτές μαρτυρίες των Ελλήνων μαχητών να διασταυρωθούν και φυσικά να επαληθευθούν από τις ισοπεδωτικά νικηφόρες νίκες της Εθνικής Φρουράς σε όλα ανεξαίρετα τα μέτωπα κατά τις μάχες της Τηλλυρίας. Το συμπέρασμα αυτό μάλιστα επιβεβαιώνεται διπλά και από τον πλέον αρμόδιο και αξιόπιστο στον χρόνο οδηγό, την ιστορία. Με βάση λοιπόν και σε σύγκριση με τις απώλειες των Ελλήνων, δηλαδή τους 68 νεκρούς Ελληνες μαχητές, οι επιμελώς αποκρυμμένες απώλειες των Τουρκοκυπρίων ήταν τρομακτικές. Αυτό συνάγεται με την βοήθεια και χρήση της απλής μεθόδου του επαγωγικού συλλογισμού για την συναγωγή γενικού μεν, πλήν ασφαλούς συμπεράσματος, αφού ιστορικά οι απώλειες του εχθρού σε όλα τα πολεμικά πεδία ήταν πάντοτε απείρως υπερπολλαπλάσιες σε σχέση με τις απώλειες των Ελλήνων, τι μας εμποδίζει επομένως να καταθέσουμε αυτήν την ιστορική αλήθεια;
- Στην ιστορική μάχη του Μαραθώνα οι απώλειες των Περσών ήταν απείρως υπερπολλαπλάσιες των Ελλήνων - 6400 Πέρσες νεκροί έναντι 192 Ελλήνων.
- Στην μάχη των Θερμοπυλών οι τριακόσιοι του Λεωνίδα και οι 700 Θεσπιείς πολέμησαν έναντι του ασύλληπτου από κάθε πλούσια ή ακόμη και νοσηρή φαντασία αριθμού των 1.700.000 Περσών. Επεσαν μεν άπαντες πλην όμως οι νεκροί Πέρσες,αν και δεν υπάρχει ακριβής καταγραφή των νεκρών ένεκα αυτονόητης αιτίας, υπολογίζεται ότι ανήλθαν σε δεκάδες χιλιάδες.
- Στην ναυμαχία της Σαλαμίνας οι Ελληνες έχασαν 40 πλοία ενώ οι Πέρσες 200.
- Στην μεγάλη μάχη του Γρανικού ποταμού μεταξύ δυνάμεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των Περσών σκοτώθηκαν 20.000 χιλιάδες Πέρσες ενώ από πλευράς των Ελλήνων 120 οπλίτες και ιππείς.
- Στην μάχη της Ισσού μεταξύ δυνάμεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των Περσών φονεύθησαν 100.000 Πέρσες και από πλευράς των Ελλήνων 150.
- Στην μάχη των Γαυγαμήλων μεταξύ του Μ. Αλεξάνδρου και των Περσών φονεύθησαν 400.000 Πέρσες και από την πλευρά των Ελλήνων 100.
- Στην μάχη κατάληψης της Πόλης την περίοδο του 1453 οι απώλειες των Τούρκων απείρως υπερπολλαπλάσιες των Ελλήνων - γύρω στις 200.000 χιλιάδες στρατιώτες του Μωάμεθ του πορθητή συνάντησαν αναγκαστικά τον προφήτη τους. Οι απώλειες του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ασήμαντες- ούτως ή άλλως ο επί των τοιχών της Πόλης ηρωϊκός στρατός του Παλαιολόγου δεν αριθμούσε πάνω από 3 χιλιάδες.
- Στην καταγεγραμμένη στην Ελληνική ιστορία μάχη που έγινε στο χάνι της Γραβιάς στις 8 Μαϊου του 1821 οι Τούρκοι είχαν απώλειες 800 νεκρούς και τραυματίες ενώ ο Ανδρούτσος έχασε 6 ηρωϊκά παλληκάρια.
- Στις ναυμαχίες καθ΄όλη την διάρκεια του τιτάνιου αγώνα του 1821, στην Χίο Γέροντα, Αργολικό κόλπο, Καφηρέα, Ερεσσό, Μεθώνη οι απώλειες των άπειρων στον θαλάσσιο αγώνα Οθωμανών ήταν τρομακτικά μεγαλύτερες από τις απώλειες των Ελλήνων. Ούτως ή άλλως οι Ελληνες δεν είχαν και μεγάλη ναυτική δύναμη ώστε να έχουν και τυχόν αντίστοιχα μεγάλες απώλειες πλην μερικά εμπορικά ελαφρά αλλά ευέλικτα «σιτοκάραβα» και μερικά ταχύτατα πυρπολικά αλλά είχαν αποφασισμένους ναυμάχους και πυρπολητές – Κανάρηδες, Τομπάζηδες και Μιαούληδες. Μόνο στην ναυμαχία της Χίου το βράδυ της 6ης Ιουνίου του 1822 με τον εμπρησμό της ναυαρχίδας του Τουρκικού στόλου από τους Ελληνες με επικεφαλής τον Κανάρη και Πιπίνο, πνίγηκαν μαζί με τον ναύαρχο Καρά Αλή και τους αξιωματικούς και 2.000 Τούρκοι ναύτες. Απώλειες των Ελλήνων: καμία.
- Στην καταστροφή του Δράμαλη στις 25 Ιουλίου του 1822 οι απώλειες των Τούρκων απείρως υπερπολλαπλάσιες των Ελλήνων. Ο αποτελούμενος από 30.000 πεζούς και χιλιάδες άλογα και καμήλες μεταφοράς υλικών στρατός του, εκ Δράμας, Δράμαλη καταστράφηκε ολοσχερώς. Οι απώλειες των Ελλήνων μερικές εκατοντάδες παλληκάρια.
- Στους Βαλκανικούς πολέμους ως επίσης και στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο οι απώλειες των Τούρκων και των Βουλγάρων απείρως υπερπολλαπλάσιες των Ελλήνων που ήταν γύρω στις 5.000.
- Στην ναυμαχία της Ελλης στις 3/12/1912 στην οποία ο Τουρκικός στόλος ηττημένος από το Ελληνικό πολεμικό ναυτικό υπό τον θρυλικό ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη, αφού τράπηκε σε άτακτη φυγή, κρύφτηκε με μεγάλες ζημιές καταντροπιασμένος στα «στενά» των Δαρδανελίων. Απώλειες των Τούρκων 100 ναύτες - απώλειες των Ελλήνων 1 καλός ναύτης.
- Στην ναυμαχία της Λήμνου στις 5/1/1913 ακριβώς το ίδιο σκηνικό. Και πάλιν ηττημένος ο Τουρκικός στόλος από το Ελληνικό πολεμικό ναυτικό, για δεύτερη φορά σε ένα μήνα, κρύφτηκε στα «στενά» των Δαρδανελίων. Ξαναβγήκε από τα στενά μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια. Δεν υπάρχουν θετικά στοιχεία για τις απώλειες των Τούρκων, όμως από την ένταση της ναυμαχίας, την σφοδρότητα και ακρίβεια των Ελληνικών πυρών καθώς και τις μεγάλες ζημιές στα εχθρικά πλοία, υπολογίζονται λογικά ως αρκετά μεγάλες. Από Ελληνικής πλευράς τραυματίστηκε ελαφρά ένας ηρωϊκός ναύτης.
- Στον Μικρασιατικό αγώνα το ίδιο σκηνικό - οι απώλειες των Τούρκων απείρως υπερπολλαπλάσιες των Ελλήνων αφού από το 1919 μέχρι και τον Αύγουστο του 1922 οι Ελληνες στρατιώτες στην Μικρά Ασία κέρδισαν ΟΛΕΣ τις μάχες με τους Τούρκους.
- Στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι απώλειες των Ιταλών και Γερμανών απείρως υπερπολλαπλάσιες των Ελλήνων. Οι απώλειες των Ιταλών απίστευτα μεγάλες. Μόνο η αρχικά επιτεθείσα μεραρχία «Τζούλια» με 20.000 άνδρες καταστράφηκε ολοσχερώς. Από τον Οκτώβρη του 1940 μέχρι τον Μάρτη του 1941 χιλιάδες Ιταλοί στρατιώτες εξουδετερώθηκαν από τα θανατηφόρα Ελληνικά πυρά πεζικού, πυροβολικού, αεροπορίας και ναυτικού. Ολόκληρη η δια θαλάσσης μεταφερόμενη στο Αλβανικό μέτωπο μεραρχία των «Λύκων της Τοσκάνης» εστάλη στον βυθό της Αδριατικής από τον πλοίαρχο Χατζκηκωνσταντή και τους ηρωϊκούς ναύτες του. Στο «Ρούπελ» ο Χίτλερ έχασε πολλές μεραρχίες, απίστευτα μεγάλο αριθμό επίλεκτων μάλιστα στρατιωτών. Στην μάχη της Κρήτης οι αερομεταφερόμενες μεραρχίες αλεξιπτωτιστών-καταδρομέων του Χίτλερ αποδεκατίστηκαν τόσο σκληρά και σε τόσο μεγάλο βαθμό ώστε ο Χίτλερ από τότε κατάργησε το σώμα των αλεξιπτωτιτών αφού ...του τελείωσαν οι αλεξιπτωτιστές. Η Ελλάς κατά τον έντιμο, ηρωϊκό και πανανθρώπινο εκείνο αγώνα της εναντίον των δύο αυτοκρατοριών Ιταλίας και Γερμανίας θρήνησε 12.000 νεαρά βλαστάρια.
Δεν χαιρεκακούμε βεβαίως με τις απώλειες ανθρώπινων ζωών - ήταν πόλεμος και η ιστορία έκανε το καθήκον της, τα έχει όλα καταγραμμένα. Στον πόλεμο ή σε σκοτώνω ή με σκοτώνεις: δεν υπάρχει δισταγμός, δεν υπάρχει λύπη, δεν υπάρχει οίκτος, δεν υπάρχει δεύτερη ή τρίτη σκέψη- δουλεύει το ένστικτο και τα αντανακλαστικά που απεκτήθησαν εν καιρώ ειρήνης στις στρατιωτικές ασκήσεις τα οποία αυτά εξ εμπειρίας αντανακλαστικά κατευθύνουν εν πολλοίς τις κινήσεις του στρατιώτη. Συνεπώς το «εξ επαγωγικού συλλογισμού» ιστορικά εξαχθέν συμπέρασμα αναφορικά με τις απώλειες των Τουρκοκυπρίων το 1964, κατά την άποψη μας, έχει ισχυρή δυνατότητα με βάση την ανωτέρω ιστορική αναφορά να αντέξει επιτυχώς στην βάσανο τόσο πάνω στην λογική της αναπόφευκτης ιστορικής επανάληψης όσο και του ιστορικά διερευνητικού πιεστικού ελέγχου.
- Ποιός θα είχε το ανάστημα να επέμβει και να αμφισβητήσει την έστω μονότονα επαναληπτική πορεία της ιστορίας και να αλλοιώσει τα καταγεγραμμένα με πολύ αίμα πρακτικά της και κατά συνέπεια το «εξ ιστορικής επαγωγής» ταπεινό αυτό συμπέρασμα;
«Μας εμπνέει η αντίληψη του προορισμού μας»
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
1. Περί τον Ιούνιο του 1964 Τουρκοκύπριοι ένοπλοι στασιαστές κατέλαβαν το χωριό Μοσφίλι στην περιοχή Τηλλυρίας καθιστώντας το χωριό παραστρατιωτικό θύλακα. Η κυβέρνηση της Κύπρου ατόνησε εγκληματικά για πολλές μέρες και μετά από πολλά - πολλά διαβήματα και διαμαρτυρίες των χωρικών του Μοσφιλίου δήλωσε ότι «αν δεν άρουν οι Τουρκοκύπριοι την στασιαστική τους κατάσταση και αφήσουν ελεύθερο το Μοσφίλι θα «πάρει μέτρα» λέει! Ενώπιον της συνείδησης κάθε πατριώτη καταγγέλλουμε την τότε κρατική οντότητα για εγκλήματα κατά του λαού μας: Δεν πήρε ποτέ μέτρα το κράτος μας. Πού ήταν οι υποχρεώσεις του κράτους μας έναντι των πολιτών του; Επρεπε να ξεκινήσει ο πόλεμος μετά από δύο ολόκληρους μήνες τον Αύγουστο του 1964 για να απελευθερωθεί το χωριό από τις δυνάμεις του νόμου;
2. Με την λήξη του πολέμου του 1964 και την ήττα των Τούρκων συγκεντρώθηκαν όλοι οι νεκροί εκ Τουρκίας στρατιώτες και πολλοί νεκροί Τουρκοκύπριοι ένοπλοι στην ύστατη γραμμή που τους απέμεινε μερικών εκατοντάδων μέτρων στα Κόκκινα. Εκεί την επομένη της λήξης του πολέμου, με επικεφαλής τον Ντεκτάς οι Τούρκοι ζήτησαν από τον Σουηδό ταγματάρχη του ΟΗΕ, τον κοινοτάρχη του Κάτω Πύργου και από τον αστυνομικό σταθμό της περιοχής να παραδοθούν και έτσι όλα θα τελείωναν και η πατρίδα μας θα επανήρχετο στην ομαλότητα και ηρεμία. Το ΓΕΕΦ δηλαδή η κυβέρνηση μας έδωσε την εξής απάντησης: «όχι ΔΕΝ θα παραδοθείτε διότι ο πόλεμος ετέλειωσεν εχτές».
Διοικούσαν Ελληνες την Κύπρο τον Αύγουστο του 1964;
3. Όταν είδαν και απόειδαν οι Τούρκοι να παραδοθούν - ως ανωτέρω - και δεν τα «κατάφεραν» ειδοποίησαν έρθουν πολεμικά πλοία να μεταφέρουν τους ζώντες και νεκρούς στην Τουρκία. Τα πλοία όντως έφτασαν στα Κόκκινα υπό τις κάννες των Ελληνικών πυροβόλων τα οποία κανόνια όμως δεν άστραψαν και διότι δεν υπήρχε διαταγή «όπλα ελεύθερα» αλλά ΗΤΑΝ δεσμευμένα. Τα Τούρκικα πλοία θα αναχωρούσαν την επομένη το πρωϊ.
Συνάμα όμως την ίδια νύκτα η Ελλάδα ΕΣΤΕΙΛΕ τέσσερα πολεμικά αεροπλάνα τύπου «Χάρβαρτ» έμφορτα (έμφορτα=με πλήρη οπλισμό και πυρομαχικά έτοιμα για πόλεμο) με πολύ καλούς χειριστές διότι ακόμη και οι γάτες ξέρουν ότι οι Ελληνες πιλόττοι πολεμικών αεροσκαφών είναι οι καλύτεροι στον κόσμο αφού είναι οι μόνοι στο Νάτο που περνούν τα αεροπλάνα τους κάτω από τις γέφυρες. Τα αεροπλάνα «έκατσαν» νύκτα στην αεροπορική βάση Λακαταμίας Λευκωσίας περιμένοντας να ξημερώσει για να τρέξουν το πρωϊ στην Τηλλυρία να βουλιάξουν τα Τούρκικα πλοία. Η κυβέρνηση μας και πάλι ΔΕΝ το επέτρεψε. Μα πόσοι Εφιάλτες, πόσοι Ανταλκίδιες, πόσοι Πήλιοι Γιούσιες, πόσοι Βλαδιμηρέσκοι στην ιστορία των Ελλήνων!
4. Στις 7 Αυγούστου 1964 ένας ουλαμός πέντε ευέλικτων ΤΟ.ΜΑ. (τεθωρακισμένων οχημάτων μάχης) τύπου Μαρμορ Χάριγκτον, της 21ης επιλαρχίας αναγνωρίσεως τεθείς υπό διοίκηση του πεζικού, επιτιθέμενος από παραλιακά από την κατεύθυνση Πομού Παχύαμμου κατά του θύλακα Κοκκίνων, δυστυχώς είχε κακό ηγήτορα. Ο επικεφαλής ουλαμαγός, υπίλαρχος Μιχαήλ Βαρδάκης, εγκατέλειψε το τεθωρακισμένο του εν ώρα πολέμου διότι λέει του επιτέθηκαν αεροπλάνα. Και λοιπόν; Στον πόλεμο δεν μας ρίχνουν γαρύφαλλα, αλλά αν μας επιτεθούν η αποστολή μας αυτονόητα να αντεπιτεθούμε, να πολεμήσουμε και όχι βέβαια να εγκαταλείψουμε την πολεμική μας θέση. Αρα ο υπίλαρχος αυτός έχει θέμα ανεπάρκειας στην συμβάδιση του με την υπερηφάνεια και τις επιταγές του Εθνους και ανακολουθία στην μετάληψη με το «πηγαίο ύδωρ» των ναμάτων του Ελληνικής ιστορίας.
5. Η Ελληνική δύναμη Κύπρου ΕΛ.ΔΥ.Κ. δυνάμεως ενός συντάγματος πεζικού περί τους 1.100 άνδρες ζήτησε να αναλάβει δράση στην Τηλλυρία. Και πολύ σωστά : μα γι΄αυτό δεν ήρθε στην Κύπρο; Η κυβέρνηση όμως πάλι τα ίδια.
6. Η Ελληνική μεραρχία «Μενέλαος» δυνάμεως ενός σώματος στρατού περί τις 10.000 έχουσα απίστευτα τρομερή ισχύ με υποστήριξη επιλαρχίας αρμάτων μάχης (καλά για την εποχή) τύπου Μ47 και Μ48 περί τα 40, ομού με 32 «διαβολόγατους» M18 Hellcat ειδικούς καταστροφείς αρμάτων πρωτοποριακούς για την εποχή, με υποστήριξη ουκ ολίγων μοιρών πυροβολικού, επίσης ζήτησε να αναλάβει δράση στην Τηλλυρία. Και πολύ σωστά : μα γι΄αυτό δεν ήρθε στην Κύπρο; Θα ήταν σαν παιγνίδι σε νηπιαγωγείο για τον «Μενέλαο» να εξουδετερώσει και συντρίψει ιδοπεδωτικά κάθε εχθρική παρουσία: ο αναγνώστης ας μαντέψει την απάντηση της τότε κυβέρνησης….
7. Ο Μακάριος επισκέφθηκε στο νοσοκομείο Πάφου (αυτό του Πομού κάηκε από αεροπορική επίθεση) τους ηρωϊκούς κρουσμένους από τις εχθρικές εμπρηστικές ναπάλμ καθώς και τον Τούρκο πιλόττο ο οποίος έκαψε τους στρατιώτες μας και του οποίου το αεροπλάνο κατέρριψαν τα αντιαεροπορικά της Εθνικής Φρουράς και αυτός τραυματίστηκε σοβαρά.
Μα πώς έγινε αυτό; Αφού στο άλλο δωμάτιο ήταν οι «κρουσμένοι» στρατιώτες μας από τις ναπάλμ του πιλόττου αυτού. Ο σεβασμός στους μαχητές πού πήγε; Εξ άλλου ο Τούρκος πιλόττος ήταν ποινικά υπεύθυνος για την κατάσταση των μαχητών και για διεξαγωγή στρατιωτικών επιθέσεων με πολεμικό αεροπλάνο της Τουρκικής αεροπορίας με απαγορευμένα όπλα, κατά τρίτης χώρας χωρίς όμως την κήρυξη πολέμου. Άρα δεν υπήρξε πόλεμος στην βάση και τις πρόνοιες του Διεθνούς δικαίου και κατά συνέπεια δεν είχε εφαρμογή το δίκαιο του πολέμου, άρα νομικά δεν υπήρχε πόλεμος (με την ακριβή νομική έννοια) επομένως ο πιλόττος δεν ήταν αιχμάλωτος πολέμου, αλλά θα έπρεπε να τελεί υπό σύλληψη, ως κοινός εγκληματίας με βάση τους τοπικούς κανόνες του κοινού ποινικού δικαίου της δημοκρατίας της Κύπρου. Οι ποινές για τέτοιου είδους αδικήματα είναι γνωστές. Μα και πόλεμος «κανονικός» να ήταν νομικά και ΠΑΛΙ οι Ναπάλμ ήταν φρικτότατο έγκλημα πολέμου.
- Θα σήκωνε ποτέ ο Τούρκος αυτός πιλόττος από την 115 μοίρα Δ.Β. του Εσκί Σεχίρ το αεροπλάνο του και θα πήγαινε ποτέ πάνω από χωριό του στην Καππαδοκία να κάψει τους χωριανούς του;
- Η μήπως θα του άρεσε αν σήκωνε το δικό του αεροπλάνο από την Ανδραβίδα ένας Ελληνας πιλόττος να πήγαινε στην Καππαδοκία να κάψει τους χωριανούς του Τούρκου συναδέλφου του;
Και οι δύο υποθετικές αυτές ερωτήσεις μόνο στην κόλαση παραπέμπουν.
Ε, τί ήταν δηλαδή οι «Τήλλυροι» μας, οι άνθρωποι με την καλύτερη καρδιά;
Το απόλυτο άγος - χειρότερο και από το όνειδος των τραγωδιών του Ευριπίδη - είναι ότι αφέθηκε ελεύθερος ο Τούρκος πιλόττος και δεν παρεπέμφθη σε δίκη ενώπιον του αρμοδίου κακουργιοδικείου του επαρχιακού δικαστηρίου Πάφου.
«Πότε θα ησυχάσουμε; Όταν η λευτεριά από όνειρο γίνει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ».
«Εστί ούν Ελλάς και η Κύπρος».
Χρίστος Π. Σάββα
Στρατιωτικός μελετητής
Ιστορικός αναλυτής, συγγραφέας
Δικηγόρος
