Μπορούμε να βάλουμε στους ανθρώπους ημερομηνία λήξεως όπως στα προϊόντα  και να συνεχίσουμε να είμαστε  ανθρώπινη κοινωνία;  Αμφιβάλλω. Θα γίνουμε  σταδιακά, κοινωνία πραγμάτων και όχι προσώπων , γιατί εκεί οδηγεί η επιλογή του θανάτου ως λύση. Σκεφτήτε το· τελειώνει η χρησιμότητα μας και μας πετάνε, λόγω πόνου, εθελοντικά ή άλλωσπως στην χωματερή του τέλους. Χαρακτηρίζει κοινωνία που φθάνει στο τέλος της. Η περίοδος του Homo Sapiens τελειώνει και του Homo Deus αρχίζει. Όπως τα έργα που βλέπουμε στο σινεμά.  
 
Ο πόνος που είναι η αιτία της ευθανασίας, είναι δυστυχώς αναπόφευκτο μέρος της ζωής. Είναι μέρος της ανθρώπινης κοινωνίας . Στο μέλλον δεν ξέρουμε αν ο άνθρωπος κατορθώσει να νικήσει τον πόνο όπως πραγματεύεται ο ιστορικός  Yuval Noah Harari . Σήμερα όμως  είναι εδώ και κατά κάποιον ουσιαστικό τρόπο κρατά και αυτός την κοινωνία μαζί . Είναι ο πόνος κάποιου η γόμα η κόλλα που κρατά τους ανθρώπους με τα πόδια στην γη. Ελέγχει την ανθρώπινη αλαζονεία ο ανθρώπινος πόνος. 
 
Χρειάζεται λοιπόν για το καλό του συνόλου. Είναι μέρος μιας συμπονετικής  
κοινωνίας που αναγνωρίζει μίαν αδικία ή τραγωδία και συμπάσχει  προσφέροντας  τα πάντα που μπορεί για να απαλύνει τον πόνο. Δεν τον σκοτώνει. Και αυτό πρέπει να είναι το αντίδοτο στην καλή αυτοκτονία της ευθανασίας. Οι εθελούσιοι θάνατοι  ουδόλως  αφαιρούν τις αδικίες  και τον πόνο από την ζωή. Όπως στο στρατό κάποιοι πάνε κάποιοι όχι. Κάποιοι επιστρέφουν κάποιοι δεν  επιστρέφουν από τον πόλεμο. Ο πόνος μοιράζεται στην κοινωνία, έτσι γίνεται λιγότερος και υποφερτός. Για το καλό της πατρίδας  λέμε . Και η οδύνη των συμπολιτών μας για το καλό της κοινωνίας είναι. Είναι μέρος της ζωής μας, όπως το οξυγόνο που αναπνέουμε. Είναι μέρος του κόστους της ζωής οι αδικίες. Κάθε κόστος προηγείται όμως ενός οφέλους.  
 
Σου δίνει χαρά η ζωή, παιδιά, επιτυχίες, φίλους, ικανοποίηση. Σου δίνει όμως και αρρώστιες, δοκιμασίες, πόνο. Δεν είναι πάντα Κυριακή. Ακολουθεί ανελλιπώς η Δευτέρα. Έτσι όμως διασφαλίζεται η ισορροπία.  
 
Η ευθανασία, δηλ. η ημερομηνία λήξης της ζωής αφαιρεί κάτι από αυτή την ισορροπία. Μας κάνει λιγότερο ανθρώπους. Μας απανθρωπίζει. Τον πόνο δεν τον αποφεύγεις , δεν τον καταργείς διά του εθελούσιου θανάτου αλλά τον αγκαλιάζεις για να βρεις το νόημα του που ο προγραμματισμένος θάνατος θα σκοτώσει. Έχει θέση και σκοπό ο πόνος για μία ισοζυγισμένη  κοινωνία. Επιπλέον όμως η ζωή είναι δώρο Θεού και όχι ανθρώπων. Αυτός δίνει Αυτός παίρνει. Ακόμα και στην ατομικιστική εποχή που ζούμε είναι εγωιστικό να θέλεις να πάρεις την ζωή σου. Δεν σου ανήκει· την διαχειρίζεσαι. Διαχειριστής είσαι όχι ιδιοκτήτης. Η επίκληση του δικαιωματισμού στη ζωή αφαιρεί από το Θεϊκό της, την κάνει αναλώσιμη και στον  υπερκαταναλωτισμό μας τρώμε και την ζωή μας! Εκεί οδηγούμαστε όταν η νοημοσύνη αποσυνδέεται από τη συνείδηση. 
 
Ξέρεις όταν μεγαλώσεις και θα έχεις ανάγκη αυτούς που πρόσεχες, που σε είχαν τότε ανάγκη, το βάρος που θα πέσει πάνω τους θα πέσει  βαρύτερο πάνω σου όταν γνωρίζεις ότι μπορείς με την ευθανασία (χμ.ωραία λέξη!) να τους εξυπηρετήσεις απαλλάσσοντας τους από την παρουσία σου. Η μικρότερη πράξη τους, ένας ψίθυρος,  ένα υπονοούμενο μπορεί να είναι αρκετό κάποιος να οδηγηθεί στην αυτοκτονία. Μα θα αποφασίζουν γιατροί, δικαστές, αστυνομικοί και άλλοι- και αυτοί άνθρωποι είναι. 
 
Στη Βουλή που θα συζητηθεί το θέμα, δεν χωρούν ιδεολογήματα ή πιασάρικα σλόγκαν. Δεν προσφέρεται η υποβοηθούμενη αυτοκτονία συνανθρώπων μας για πολιτικά κέρδη. Είναι βαθύ το θέμα. Δεν θέλει ναύτες αλλά Ο.Υ.Κ. Στα βαθιά βρίσκεται κρυμμένη η απάντηση που ψάχνουμε.