Η αναφορά του Έλληνα Υπουργού Άμυνας Ν. Δένδια για «Κερκόπορτα» στο ενδεχόμενο συμμετοχής της Τουρκίας στον Κανονισμό της Ευρ. Ένωσης (ΕΕ) «SAFE», με τα €150 δισεκατομμύρια για την αμυντική βιομηχανία, είναι αξιοσημείωτη για διάφορους λόγους. Καταρχάς, η «μάχη» για τον ρόλο της Τουρκίας, έπρεπε να ήταν πριν από μήνες, όταν η Κομισιόν διαμόρφωνε τον πολιτικό προσανατολισμό της Ευρωάμυνας. Κι ο αποκλεισμός της Τουρκίας από την Ευρωάμυνα έπρεπε να διασυνδέεται με την έκδηλη παραβατική της συμπεριφορά κι ειδικά όταν καθορίζονταν οι απειλές κατά κρατών-μέλων της ΕΕ. Όμως, τα τελευταία χρόνια, ελάχιστοι επιμέναμε να αναδεικνύουμε στην ΕΕ, την υπαρκτή νεοοθωμανική απειλή που κατέχει ήδη παράνομα έδαφος της ΕΕ στην Κύπρο (πιο έκδηλη απειλή δεν υπάρχει), που απειλεί με πόλεμο την Ελλάδα αν ασκήσει κυριαρχικά της δικαιώματα βάσει του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου. Οι εγχώριες ελίτ εξουσίας, είχαν άλλες προτεραιότητες: το Σύμφωνο Φιλίας Αθήνας-Άγκυρας, τα «ήρεμα νερά» στο Αιγαίο με αλλεπάλληλες υποχωρήσεις όπως στην Κάσο και όχι την ορθολογική διαμόρφωση της Ευρωάμυνας απέναντι στη νεο-οθωμανική Τουρκία.
Οι σημερινές ενστάσεις της Αθήνας και Λευκωσίας για συμμετοχή της Τουρκίας στον χρηματοδοτικό Κανονισμό «SAFE» είναι μια μάχη για περιορισμό των ζημιών, η οποία καταδεικνύει την αποτυχία της εξωτερικής πολιτικής των τελευταίων χρόνων, στην οποία πρωτοστατεί η Αθήνα. Όταν η Τουρκία παραγνώριζε την εφαρμογή των κυρώσεων στη Ρωσία, ακολουθώντας αντιδυτική και αντιευρωπαική πολιτική στην Ανατ. Μεσόγειο, είναι η Αθήνα που της άνοιγε «δρόμους» συνεργασίας σε στρατηγικούς τομείς με την ΕΕ. Κι εφόσον «εθνικό είναι ό,τι είναι αληθές», όπως διακήρυξε ο εθνικός μας ποιητής Δ. Σολωμός, είναι η σημερινή Αθήνα που έμμεσα «ξεπλένει» την κατοχή στην Κύπρο και την νεο-οθωμανική απειλή, εξυπηρετώντας την Τουρκία, όπως επιβεβαιώνεται μέσα κι από τον διεκδικούμενο ρόλο της Τουρκίας στην Ευρωάμυνα. Πάντως, οι πολιτικά αρμόδιοι, Μητσοτάκης-Γεραπετρίτης, ουδέποτε εξήγησαν πώς η πολιτική τους εξυπηρετεί τα εθνικά στρατηγικά συμφέροντα σε βαθμό μάλιστα που αντισταθμίζει τα τουρκικά κέρδη.
Η «φιλική» προσέγγιση Αθήνας-Άγκυρας, με «κανονικοποίηση» των τουρκικών παρανομιών στην Ανατ. Μεσόγειο (κατοχή στην Κύπρο, παρανομίες στο Αιγαίο, Τουρκολιβυκό Μνημόνιο), έχουν αφήσει ανοιχτό ρόλο για την Τουρκία στην Ευρωάμυνα. Τα εγχώρια μυαλά των «ήρεμων νερών» δεν αντιλαμβάνονται την καθοριστική σημασία ενός ορθολογικού πολιτικού προσανατολισμού της Ευρωάμυνας π.χ με διασφάλιση της ρήτρας αμοιβαίας συνδρομής προς τα κράτη-μέλη, ή την προστασία των εξωτερικών συνόρων. Έτσι, η μάχη αφορά τον περιορισμό των ζημιών με προσφυγή σε ένα διαδικαστικό ζήτημα (ομοφωνίας ή όχι), που είναι εξαιρετικά σημαντικό αλλά αποκαλύπτει την γύμνια της στάσης της Αθήνας.
Πάντως, εφόσον ο Κανονισμός «SAFE» προνοεί ότι «η συμμετοχή μιας τρίτης χώρας μπορεί να αποκλειστεί αν αυτή η χώρα θέτει άμεση απειλή στην ασφάλεια ενός κράτους-μέλους», το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο 26-27 Ιουνίου παρέχει μια δεύτερη ευκαιρία. Η ουσία δεν είναι αν κάποιοι εταίροι μας στην ΕΕ έχουν άλλες προτεραιότητες κι απειλές. Η ουσία είναι αν εμείς, δύο κράτη-μέλη εντός ΕΕ, έχουμε ηγεσίες αποφασισμένες να προασπιστούν τα αυτονόητα όπως τα διασφαλίζει το Ευρωπαϊκό πλαίσιο. Σε μερικές εβδομάδες θα μάθουμε.
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ - S&D [email protected]
