Παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες από την Υπουργό Παιδείας, Αθλητισμού και Νεολαίας και τον περίγυρό της, να παίζουν το θέατρο του παραλόγου. Αν και συνήθως με χαρακτηρίζει η λογική, με τα όσα ακούμε, δεν μπορώ παρά να μιλώ και να γράφω κυριευμένη από συναίσθημα.
Θα μιλήσω για τον/την Εκπαιδευτικό της δικής μου βαθμίδας, της Δημοτικής. Αυτήν/αυτόν που καθημερινά καταθέτει εαυτόν μέσα στην τάξη, ώστε κανένα παιδί να μη νιώθει μειονεκτικά και κανένα παιδί να μη μείνει πίσω…
Την/τον Εκπαιδευτικό που γίνεται δέκτης των προβλημάτων της κοινωνίας μέσα από τα παιδιά και παίρνοντας αναγκαστικά τον ρόλο του/της ψυχολόγου προσπαθεί να τα στηρίξει και να τα βοηθήσει…
Την/τον Εκπαιδευτικό που ότι και να την/τον απασχολεί μπαίνει στην τάξη με χαμόγελο και γίνεται εμψυχωτής για τα παιδιά…
Την/τον Εκπαιδευτικό σκηνοθέτη, μουσικό, ζωγράφο, συγγραφέα… που ετοιμάζει γιορτές που να «χωρεί» κάθε παιδί. Που ετοιμάζει μαθήματα που δίνουν χρώμα στα όνειρα κάθε παιδιού.
Την/τον Εκπαιδευτικό ηλεκτρολόγο που πρέπει να διορθώνει άμεσα τα προβλήματα που παρουσιάζονται στις «νέες» τεχνολογίες που υπάρχουν στο σχολείο.
Την/τον Εκπαιδευτικό που μέσα στο κρύο και τη ζέστη βρίσκεται στην αυλή για το μάθημα της Φυσικής Αγωγής που είναι «ιερό» για τα παιδιά, αλλά και για να παιδονομεί την ασφάλειά τους. Αυτήν/αυτόν που ψήνεται μέσα σε αίθουσες καμίνι με παιδιά εξαντλημένα, για να κάνει σωστά τη δουλεία της/του…
Μπορώ να γράφω όλη μέρα… Όλα αυτά δεν γίνονται για καμία αξιολόγηση και ούτε υπάρχουν σε κανένα σχέδιο υπηρεσίας. Όλα αυτά υπάρχουν στη συνείδηση του/της Εκπαιδευτικού, στην έγνοια για τα παιδιά μας, για τα παιδιά του κόσμου.
Κοιτάξτε μας στα μάτια, κυρία Υπουργέ! Είναι εμάς που απαξιώνετε ενώπιον όλης της κοινωνίας; Είμαστε οι ίδιοι και οι ίδιες που εφαρμόζουμε τις πολιτικές που από τα γραφεία σας αλλάζετε όποτε θεωρείτε σωστό. Για εμάς μιλούσατε όταν κομπάζατε για τα αποτελέσματα των πολιτικών σας… Είμαστε οι ίδιοι και οι ίδιες που κρατούμε το Δημόσιο σχολείο ψηλά, χωρίς διακρίσεις, ένα σχολείο για όλα τα παιδιά. Χωρίς να μας λυγίζει η αύξηση της παραβατικότητας, η έλλειψη κατάλληλων μέσων για διδασκαλία, οι κτηριακές ελλείψεις, η έλλειψη χρόνου για εφαρμογή όλων όσων στέλνονται καθημερινά με εγκυκλίους στα σχολεία, η απαξίωση που καλλιεργείται στην κοινωνία...
Δεν μας φοβίζει καμία αξιολόγηση. Στο κάτω κάτω μας αξιολογούν καθημερινά τα παιδιά μας, τα παιδιά του κόσμου, που χωρίς προσκόμματα σου λεν ωμά την πραγματική τους
άποψη, γιατί δεν ξέρουν να ελίσσονται όπως τους ενήλικες και αν δεν στο πουν, σου το δείχνουν τα μάτια τους.
Δεν μας φοβίζει καμία αξιολόγηση. Αυτό που δεν αντέχουμε όμως είναι να μας περιορίζετε ακόμα περισσότερο τη δυνατότητά μας να είμαστε Εκπαιδευτικοί. Ένα σύστημα με αυξημένη γραφειοκρατία, συνεχόμενη εποπτεία και έλεγχο, που αλλοιώνει τις ανθρώπινες και επαγγελματικές σχέσεις μεταξύ των εκπαιδευτικών, σε μια σχολική μονάδα που μόνο καχυποψία, ανταγωνισμό και αποξένωση μπορεί να φέρει.
Πώς ακριβώς η δική μας αξιολόγηση θα λύσει και θα βελτιώσει τα προβλήματα που παρουσιάζονται στα δημόσια σχολεία; Το μόνο που μπορεί να καταφέρει ένα τέτοιο σχέδιο είναι να μας οδηγήσει στη σωματική και την ψυχική εξουθένωση εις βάρος των παιδιών μας…
Υ.Σ.1: Και σήμερα υπάρχει μηχανισμός για στήριξη και απομάκρυνση του/της ανεπαρκούς εκπαιδευτικού (όπως θεωρείτε ότι θα γίνει με το νέο σχέδιο), αλλά κανένας/καμία από αυτούς/ες που το εφαρμόζουν δεν αναλαμβάνει την ευθύνη. Οι ίδιοι/ες θα εφαρμόσουν και το δικό σας σχέδιο αξιολόγησης.
Υ.Σ.2: Οι περισσότεροι/ες από εμάς έχουμε σπουδές (μεταπτυχιακά και διδακτορικά) πέραν του πτυχίου μας που χρειαζόμαστε, για να μπούμε στην τάξη. Επιμορφωνόμαστε όλοι συστηματικά όλο τον χρόνο για ποικίλα θέματα. Μια ματιά στα ατομικά μας δελτία να ρίξετε, για να δείτε του λόγου το αληθές.
Κάλλια Ματθαίου
Βοηθός Οργανωτικός Γραμματέας Προοδευτικής Κίνησης Δασκάλων και Νηπιαγωγών
