• Η φυσική αριστοκρατία (natural aristocracy) βοηθά στην εξέλιξη του πολιτικού σε ηγέτη. 

Μια από τις σημαντικές κληρονομιές που μας άφησε το 1813 ο λαμπρός Αμερικανός πρόεδρος Thomas Jefferson ήταν και η διαφοροποίηση που είχε κάνει μεταξύ: α.) της Φυσικής (natural) αριστοκρατίας δηλαδή, της πραγματικής/αυθεντικής πολιτικής ελίτ που αντλεί τη δύναμη της μέσα από την αρετή αλλά και μέσα από το ταλέντο και τις ικανότητες, και β.) της τεχνητής (artificial) αριστοκρατίας δηλαδή, της υποτιθέμενης πολιτικής ελίτ που αντλεί την δύναμη της μέσα από την κληρονομική της θέση,  καταγωγή και τον οικογενειακό πλούτο -- όχι όμως μέσα από την αρετή.  

• Σοφία και ευθυκρισία ως αναπόσπαστα στοιχεία για εξέλιξη σε ηγέτη.   Ο πολιτικός με ελλιπή σοφία είναι απόλυτος και μονομανής σε ότι αφορά την ορθότητα των αποφάσεων του -- ακόμα και εάν τελικά οι αποφάσεις του προκαλέσουν δεινά στην χώρα.  Του λείπει η αναγκαία ευελιξία που αποτελεί ζωτικό στοιχείο της ηγεσίας καθώς και η κατανόηση του ευρύτερου χώρου.  Η σε ρυθμούς ρουτίνας επανάληψη του ‘ανήκουμε [μόνο] στην Δύση’, που μπορεί να ενθουσιάζει τους εκφραστές αυτής της θέσης, αποτελεί παράδειγμα μονομανίας. Με τον επιθετικό τρόπο, που εκφράζεται, όμως, δεικνύει και εχθρότητα ενάντια στο 85+% του πληθυσμού του πλανήτη που δεν ανήκει στην Δύση. Ταυτόχρονα αγνοεί την ευρύτερη δυναμική: δηλαδή την ραγδαίως ανερχόμενη οικονομική και στρατιωτική δύναμη της Ανατολής.  Δύσκολο  πράγμα η απόκτηση σοφίας όμως γιατί όπως μας λέγει ο Thomas Jefferson η σοφία κατοικεί μόνο μέσα σε όσους διαθέτουν καθαρό και ειρηνικό μυαλό.  Θα πρόσθετα και αμερόληπτο μυαλό.  Το καθαρό, το ειρηνικό και το αμερόληπτο του μυαλού είναι, όμως, δυσεύρετα χαρίσματα.  «Σε αυτόν που [είναι βέβαιος πως μέσα από τις αποφάσεις του] γνωρίζει όλες τις απαντήσεις  προφανώς δεν του έχουν υποβληθεί όλες οι ερωτήσεις» μας θυμίζει ο Κομφούκιος.  
   
• Από μόνη της η πανεπιστημιακή γνώση δεν εξελίσσει τον εκλεγμένο πολιτικό σε ηγέτη.  Ο Robert McNamara, (που διέθετε ένα από τους ψηλότερους δείκτες νοημοσύνης), Υπουργός Άμυνας της Αμερικής κατά την περίοδο του πολέμου του Βιετνάμ, θρηνώντας διερωτήθηκε πως ήταν δυνατό τόσοι και τόσοι σπουδασμένοι στα λαμπρότερα πανεπιστήμια της Αμερικής, να έχουν λάβει τόσο ανόητες (βλακώδεις) αποφάσεις υπέρ της συνέχισης του πολέμου στο Βιετνάμ;  Δηλαδή, διερωτώταν κατά πόσο η ακαδημαϊκή ευφυΐα (book smartness) κάποτε βρίσκεται σε διάσταση με την κοινή λογική που επικεντρώνεται στην ουσία μόνο.  Με δεδομένη τη περιπλοκή (και την παραξενιά) του ανθρώπινου εγκέφαλου δικαίως διερωτάται ο λαός κατά πόσο θα πρέπει πρώτα από όλα να ζητήσει προστασία ενάντια στις αποφάσεις των όσων εκλεγμένων δεν τα καταφέρνουν να εξελιχθούν σε ηγέτες. Κλείνω με μια ενοχλητική ερώτηση: μήπως τελικά ο μέσος πολίτης είναι ικανότερος από τους έμμισθους πολιτικούς που τον αντιπροσωπεύουν στο να αποφασίζει για τα μεγάλα εθνικά θέματα;