Η δημόσια συζήτηση γύρω από τον πρόσφατο εγκλεισμό του τραγουδιστή Γιώργου Μαζωνάκη σε ψυχιατρική κλινική στάθηκε αφορμή για τοποθέτηση του νομικού Αχιλλέα Αιμιλιανίδη, ο οποίος ανέδειξε σοβαρά προβλήματα στη διαδικασία του καταναγκαστικού εγκλεισμού στην Κύπρο.

Ο κ. Αιμιλιανίδης, με εμπειρία σε δεκάδες σχετικές υποθέσεις, υπογράμμισε ότι το υφιστάμενο πλαίσιο επιτρέπει εύκολα καταχρήσεις. Όπως εξήγησε, η διαδικασία ξεκινά με μια καταγγελία, η οποία μπορεί να προέρχεται από συγγενείς με ιδιοτελή κίνητρα, γείτονες που θέλουν να απαλλαγούν από έναν ενοχλητικό ή ακόμη και κρατικές υπηρεσίες που δεν αποδέχονται τον τρόπο ζωής κάποιου προσώπου.

Ακολούθως, η αστυνομία μεταφέρει το πρόσωπο σε κυβερνητικό ψυχίατρο, ο οποίος μέσα σε λίγα λεπτά, χωρίς ουσιαστική αξιολόγηση, βασίζεται στην καταγγελία και συχνά επιλέγει την «εύκολη λύση» της εισήγησης εγκλεισμού. «Υπό τον φόβο της ευθύνης για πιθανή αμέλεια, οι ψυχίατροι συνήθως γνωματεύουν υπέρ του εγκλεισμού, ακόμη και προσθέτοντας ότι ο ‘ασθενής’ δεν έχει την ικανότητα να καταθέσει στο δικαστήριο», ανέφερε χαρακτηριστικά. Το δικαστήριο, στη συνέχεια, επικυρώνει σχεδόν μηχανικά αυτή τη γνωμάτευση.

Διαβάστε επίσης: Μαζωνάκης: «Δεν πάσχω από κανένα ψυχικό νόσημα, σας ευχαριστώ όλους»

Ο νομικός παρέθεσε παραδείγματα περιπτώσεων που έχουν καταγραφεί, όπως ηλικιωμένος που είχε νεαρή σύντροφο και θεωρήθηκε «κίνδυνος» για τα περιουσιακά συμφέροντα των κληρονόμων, ή γειτόνισσα που καταγγέλθηκε ως ενοχλητική ώστε να αποφευχθεί η δικαστική διαδικασία. Ακόμη, ακτιβιστές που έκαναν απεργία πείνας ή άτομα που δήλωναν την πίστη τους σε θρησκευτικές προφητείες. «Άνθρωποι που το πρωί πήγαιναν κανονικά στην εργασία τους, το απόγευμα κατέληγαν έγκλειστοι σε ψυχιατρικό ίδρυμα», σημείωσε.

Ο κ. Αιμιλιανίδης τόνισε ότι σε μια φιλελεύθερη κοινωνία, ο καθένας έχει δικαίωμα να ζει όπως επιλέγει, εφόσον δεν παραβιάζει τον νόμο. Η διαδικασία του καταναγκαστικού εγκλεισμού πρέπει να εφαρμόζεται αποκλειστικά σε περιπτώσεις σοβαρής ψυχικής διαταραχής, όταν δηλαδή υπάρχει πραγματική ανάγκη προστασίας του ίδιου του ασθενή ή τρίτων. «Δεν μπορεί να χρησιμοποιείται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών ούτε για να μετατρέπεται ο κυβερνητικός ψυχίατρος σε κριτή του τρόπου ζωής ενός πολίτη», κατέληξε.