Σε έναν κόσμο που συχνά ξεχνά την ουσία της εκπαίδευσης, μια μικρή τάξη στο Γ’ Νηπιαγωγείο Ιδαλίου και ένα παιδί με λαμπερό χαμόγελο έρχονται να μας υπενθυμίσουν πως το σχολείο δεν είναι μόνο μαθήματα και τετράδια. Είναι φροντίδα, αποδοχή και χώρος για όλα τα παιδιά. Η ιστορία της μικρής Νάγιας δεν είναι απλώς συγκινητική. Είναι φωτεινό παράδειγμα του τι μπορεί να συμβεί όταν εκπαιδευτικοί, γονείς και φορείς ενώσουν τις δυνάμεις τους με μοναδικό στόχο, να μη μείνει κανένα παιδί πίσω.
Αυτούσια η ανάρτηση
Η φίλη μας η Νάγια:
Όταν το Σχολείο Γίνεται Αγκαλιά
Σε μια εποχή όπου η παιδεία καλείται να είναι όχι μόνο φορέας γνώσης, αλλά και πυρήνας ενσυναίσθησης, αποδοχής και συμπερίληψης, η ιστορία της μικρής μας φίλης Νάγιας από το Γ’ Νηπιαγωγείο Ιδαλίου έρχεται να μας υπενθυμίσει τι πραγματικά σημαίνει σχολείο.
Η Νάγια, ένα μικρό παιδί γεμάτο φως και χαμόγελο, δίνει τον τελευταίο καιρό μια δύσκολη μάχη με μια αιματολογική πάθηση. Οι θεραπείες της στο Μακάρειο Νοσοκομείο την απομάκρυναν απότομα από το σχολικό της περιβάλλον, από τα παιχνίδια και, κυρίως, από τις πρόβες για την τελική σχολική γιορτή.
Όμως η απουσία της δεν στάθηκε εμπόδιο. Με ευαισθησία και αγάπη, η νηπιαγωγός της, κα Ελένη Αλεξάνδρου, σε συνεργασία με τη διευθύντρια του νηπιαγωγείου, κα Μάχη Κυπριανού, και τη δασκάλα του Μακαρείου Νοσοκομείου, κα Ελένη Αναστασίου, φρόντισαν να προετοιμάσουν τη Νάγια για να λάβει μέρος, έστω και από μακριά.
Με πρωτοβουλία του Παγκύπριος Σύνδεσμος Γονέων και Φίλων Παιδοογκολογικής Μονάδας εξασφαλίστηκε η στολή της, ενώ το διακοσμητικό υλικό στάλθηκε από το σχολείο στο νοσοκομείο για να δημιουργηθεί το κατάλληλο σκηνικό.
Έτσι, η γιορτή της «μεταφέρθηκε» στο δωμάτιο του νοσοκομείου και η Νάγια βιντεοσκοπήθηκε να χορεύει με την ψυχή της.
Το βίντεο προβλήθηκε ταυτόχρονα με τους χορούς των υπόλοιπων παιδιών στο σχολείο, ανάμεσά τους και ο δίδυμος αδελφός της, ο Πέτρος.
Η εικόνα ήταν κάτι παραπάνω από μια καλλιτεχνική πράξη. Ήταν μια πράξη αγάπης, αποδοχής και ουσιαστικής ενσωμάτωσης. Μια πράξη βαθιάς παιδαγωγικής αξίας, αλλά και κοινωνικής ευθύνης.
Την ερχόμενη Τρίτη, η Νάγια θα επιστρέψει στο σχολείο της για μια ιδιαίτερη τελετή αποφοίτησης. Θα φορέσει την τήβεννό της και θα καμαρώσει. Σε κάποια γωνιά οι γονείς θα κλαίνε που τα μικρά τους μεγαλώνουν. Όλες οι δασκάλες και τα κορίτσια του σχολείου θα φορέσουν σάλι στο κεφάλι τους, σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τη Νάγια που πρόσφατα έχασε τα μαλλιά της. Η ημέρα ονομάστηκε "Μέρα με Σάλι", μια συμβολική πρωτοβουλία που στέλνει δυνατό μήνυμα στήριξης και ενσυναίσθησης.
Αυτό που συνέβη δεν είναι απλώς μια συγκινητική ιστορία. Είναι μια έμπρακτη απόδειξη ότι όταν η εκπαιδευτική κοινότητα λειτουργεί με αγάπη, φροντίδα και αληθινή διάθεση ενσωμάτωσης, τότε το σχολείο γίνεται καταφύγιο, αγκαλιά και ελπίδα.
Η ένταξη των παιδιών με σοβαρές παθήσεις, όπως η λευχαιμία και οι άλλες μορφές παιδικού καρκίνου, δεν είναι μόνο θέμα ισότητας. Είναι δείγμα πολιτισμού, παιδαγωγικής οξυδέρκειας και, πάνω απ’ όλα, ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Η ιστορία της Νάγιας μας εμπνέει. Μας καλεί να βλέπουμε την εκπαίδευση αλλιώς: ως ένα μέσο που δημιουργεί γέφυρες και όχι εμπόδια. Που δίνει φωνή και ευκαιρίες σε κάθε παιδί, είτε βρίσκεται σε μια τάξη είτε σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου.
Αυτό προσπαθούμε και εμείς, ως Ίδρυμα Αλκίνοος Αρτεμίου. Να υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα κάθε παιδιού, και ειδικά των παιδιών με ογκολογικές και αιματολογικές παθήσεις, να συμμετέχουν ισότιμα στη ζωή, στο παιχνίδι, στην εκπαίδευση και στη χαρά.
