Ένα ταξίδι στη μνήμη και στον ανθρώπινο πόνο της εισβολής του 1974 επιχειρεί ο κινηματογραφιστής Κωνσταντίνος Κουμής μέσα από το ντοκιμαντέρ του, που δημιουργήθηκε με την προτροπή του Δημοτικού Διαμερίσματος Άχνας του Δήμου Αγίας Νάπας. 

Πρόσφυγες από την Άχνα και τα γύρω χωριά αφηγούνται τις πρώτες ώρες της τουρκικής εισβολής και τα γεγονότα που σημάδεψαν για πάντα τη ζωή τους. «Παρουσιαστήκαμε στον πόλεμο, πιάσαμε όπλα, ετοιμαστήκαμε για επίθεση, μα η διαταγή ήταν οπισθοχώρηση. Το ίδιο πράγμα τρεις φορές», θυμάται ένας από τους πρόσφυγες.

Άλλοι μιλούν για τον πανικό που επικράτησε όταν ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί. «Ήμασταν στο Βαρώσι, δύο μέρες χωρίς διαταγή. Έρχονταν τα αεροπλάνα, χτυπούσαν όποια πολυκατοικία έβρισκαν μπροστά τους». 

Διαβάστε επίσης: «Οι Τούρκοι μας βίασαν» - Μαρτυρία γυναίκας από Μόρφου σε Σουηδική Εφημερίδα

Μια γυναίκα θυμάται τη στιγμή που άφησε πίσω της το σπίτι της. «Ο άντρας μου ήταν στο περβόλι. Ήρθε, φώναξε να πιάσω τα μωρά και να φύγουμε. Μπήκαμε δεκατέσσερις νομάτοι σε ένα ταξί. Τα μωρά έκλαιγαν, εγώ εφοήθηκα πρώτη φορά έτσι. Έφυγα χωρίς ρούχα, χωρίς τίποτε».

Άλλοι μιλούν για τη ζωή στο Δάσος Άχνας, τον προσφυγικό καταυλισμό που στήθηκε μετά την εισβολή. «Είμαστε δεκαπέντε ομάδες μέσα σε ένα τσατίρι. Τη νύχτα έπιανε αέρας, έφευγε το τσατίρι, έκλαιαν τα μωρά. Κι όμως, αντέχαμε».

Παρά τη δυστυχία, οι άνθρωποι δεν έχασαν την πίστη τους. Η εκκλησία λειτούργησε μέσα σε παράγκα και τέντες, οι ιερείς βάφτιζαν παιδιά προσφύγων, οι κάτοικοι προσπαθούσαν να ξαναστήσουν τη ζωή τους.

«Για χρόνια νομίζαμε ότι θα πηγαίναμε πίσω. Ύστερα καταλάβαμε πως τίποτα δεν θα ήταν πια όπως πριν».

Διαβαστε επίσης: Μνήμες ξεριζωμού: Η αναπαράσταση του προσφυγικού καταυλισμού στο Δασάκι Άχνας