Γροθιά στο στομάχι ήταν τα λόγια της Χαρίτας Μάντολες. To θέμα των αγνοουμένων συζητήθηκε στην Επιτροπή LIBE, μετά από εισήγηση του Κύπριου Ευρωβουλευτή Λουκά Φουρλά και του κ. Μπελαμί. 

Συγγενείς αγνοουμένων και από τις δυο κοινότητες, η Χαρίτα Μάντολες και ο Ερμπάι Ακανσόι, βρέθηκαν ενώπιον Επιτροπής του Ευρωκοινοβουλίου για να μιλήσουν για τις εμπειρίες τους, κάτι που ο κ. Φουρλάς χαρακτήρισε ως «ιστορική στιγμή».

«Είμαι σύζυγος 25 χρονών, έχω τον πατέρα μου, τον θείο μου, της μικρής αδελφής μου 23 ετών, της μεγαλύτερης 32, τον ξάδελφο μου. Θέλω να σας πω.. άρχισε ο πόλεμος, το σπίτι μου ήταν στο Πέντε Μίλι εκεί που βγήκαν οι Τούρκοι 20 Ιουλίου. Ακούσαμε εκρήξεις, σηκωθήκαμε απ’ τα κρεβάτια και βγήκαμε έξω. Πήρα στην αγκαλιά μου την κόρη μου 2 χρονών και ο σύζυγος μου τον γιο μας 1 έτους. Τρέξαμε μέσα στα λεμονόδεντρα. Εκεί πήγε πολλής κόσμος. Παιδιά έχασαν τους γονείς τους και μας ρωτούσαν αν τους είδαμε.. 

Οι Τούρκοι βγήκαν από τη θάλασσα, έριχναν πολλές σφαίρες, έπαιρναν φωτιά όλα γύρω, οι όλμοι έπεφταν.. τότε κάτω από τα λεμονόδεντρα αποφασίσαμε να κρυφτούμε σε ένα στάβλο. Την άλλη μέρα στις 17:20 μας βρήκαν οι Τούρκοι. Μας έβγαλαν έξω για αιχμαλώτους. Άρχισαν να μας κτυπούν ανελέητα, τους συζύγους μας.. μαζευτήκαμε 48 άτομα. Έρχονταν πολλοί Τούρκοι. Έφεραν μια Εγγλέζα με αίματα.. κτυπούσαν τους άνδρες μας. μας ποδοπάτησαν τα γάλατα των παιδιών μας.. ύστερα μας είπαν να πάμε πιο πάνω. Περπατούσαμε και μας κτυπούσαν. Διάλεξαν ένα ξέφωτο με ελιές, γονατίσαμε και αρχίσαμε να προσευχόμαστε στον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Συνέχεια πυροβολούσαν, έπιασαν άνδρα να σκοτώσουν μπροστά μας.. μετά μας είπαν ότι θα έρθει αξιωματικός να δει τι θα μας κάνουν», είπε.  

Ένας Τούρκος κρύφτηκε σε μια κουφάλα ελιάς.. ο σύζυγος μου, μου είπε αν αρχίσουν να πυροβολούν να πέσω κάτω να κάνω τη νεκρή. Ήρθε ο αξιωματικός και τους είπε να μας εκτελέσουν όλους. Τότε μας είπαν οι Τούρκοι να σηκωθούμε να περπατήσουμε δυο δυο. Μας κτυπούσαν, μας κλωτσούσαν… έσφιγγα το μωρό μου στην αγκαλιά μου και είδα δίπλα μου να σκοτώνουν ένα άνδρα. Σωριάστηκα και γω κάτω.. ένιωσα να με κλωτσούν να σηκωθώ.. διερωτήθηκα αν ζω. Ήταν ζωντανό το μωρό μου.. πυροβόλησαν μπροστά μου τον σύζυγο μου.. με έσπρωχναν συνέχεια δεν με άφηναν να κοντέψω να του πάρω το μωρό μας.. ήταν πληγωμένο το παιδί κρατούσε το κεφάλι του πατέρα του και μίλησε για πρώτη φορά φώναξε παπά μου παπά μου… ένας Τούρκος αξιωματικός τον πέταξε μακριά από τον νεκρό πατέρα του.. 

Συνέχισε λέγοντας πως «δεν μας άφησαν να αγγίξουμε πάνω στους νεκρούς. Ήταν 12. Οι έξι ήταν δικοί μου.. ήταν εν ψυχρώ δολοφονία αιχμαλώτων πολέμου με βρέφη.. μας έδιωχναν.. 

Ήρθα εδώ για να μας βοηθήσετε.. 1619..τώρα έμειναν 800. Οι μανάδες φεύγει μια μια απ’ τη ζωή χωρίς να μάθει.. συνεχίζουμε και θέλουμε τη βοήθεια σας ως ευρωβουλευτές.. να μη βάζετε την Τουρκία στην Ευρώπη. Να πουν πού είναι οι αγνοούμενοί μας. να μην τους βάλετε στην Ευρώπη αν δεν πει ο στρατός τους τι έκανε αυτούς τους ανθρώπους».