Η διάρκεια μιας ανάμνησης δεν καθορίζεται από μια στιγμιαία απόφαση του εγκεφάλου αλλά από μια σύνθετη και παρατεταμένη διαδικασία που ξεδιπλώνεται σε πολλαπλά επίπεδα. Η νέα μελέτη του Rockefeller University έρχεται να φωτίσει αυτή τη λεπτή ισορροπία, δείχνοντας ότι οι εμπειρίες που τελικά επιβιώνουν στον χρόνο περνούν από μια προσεκτική αξιολόγηση και σταδιακή ενίσχυση, η οποία εξαρτάται από τον τρόπο συνεργασίας διαφορετικών περιοχών του εγκεφάλου.

Τα πειράματα με εικονική πραγματικότητα αποκάλυψαν ότι ο εγκέφαλος δεν αποθηκεύει τις πληροφορίες με ενιαίο τρόπο αλλά ενεργοποιεί διαφορετικά βιολογικά προγράμματα, το καθένα με τον δικό του ρυθμό. Ο θάλαμος φαίνεται πως διαδραματίζει τον κρίσιμο ρόλο της επιλογής, καθώς διακρίνει ποιες εμπειρίες έχουν επαρκές βάρος ώστε να μεταφερθούν στον φλοιό, όπου οι νευρικές συνδέσεις ενισχύονται και η μνήμη αποκτά σταθερό θεμέλιο. Η σταδιακή αυτή πορεία στηρίζεται από τρία μόρια που καθορίζουν τη διάρκεια και την ανθεκτικότητα κάθε ανάμνησης.

Η εικόνα που προκύπτει ανατρέπει την παλαιότερη, απλουστευμένη άποψη για μια μνήμη που εγκαθίσταται μονομιάς και παραμένει αναλλοίωτη. Αντίθετα, η μνήμη παρουσιάζεται ως ένα ζωντανό οικοδόμημα που εξελίσσεται, μεταμορφώνεται και ενισχύεται με τον χρόνο. Η κατανόηση αυτού του μηχανισμού ανοίγει νέες προοπτικές για την έρευνα νευροεκφυλιστικών νόσων, όπου η διατήρηση των αναμνήσεων τίθεται στο επίκεντρο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Πηγή: Unboxholics