Με αφορμή τη δήλωση της ρωσικής πρεσβείας στην Αθήνα για τη ναυμαχία του Ναβαρίνου, ο Τούρκος αντιναύαρχος και «πατέρας» της Γαλάζιας Πατρίδας, Τζεμ Γκιουρντενίζ επικρίνει την επετειακή μνημόνευση της ναυμαχίας κατά την οποία ηττήθηκε η Οθωμανική Αυτοκρατορία, υποστηρίζοντας ότι η επίκληση ιστορικών γεγονότων, όσο ένδοξα κι αν είναι, δεν μπορεί να καθορίζει τη σημερινή διπλωματία, καθώς οι συμμαχίες και τα συμφέροντα έχουν αλλάξει ριζικά. Για τον «πατέρα» της Γαλάζιας Πατρίδας, η διπλωματία πρέπει να προσαρμόζεται στις πραγματικές συνθήκες του παρόντος και όχι να εγκλωβίζεται σε ένδοξες μνήμες του παρελθόντος.
«Το μήνυμα του Ναβαρίνου, που δημοσίευσε η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα στις 20 Οκτωβρίου 2025, αποτελεί μια προσέγγιση που πρέπει να εξεταστεί κριτικά ως προς τη συνέπειά της σε επίπεδο γεωπολιτικού ρεαλισμού και όχι απλώς ως μια ιστορική επετειακή αναφορά. Η μάχη του Ναβαρίνου του 1827 είναι μια σελίδα της ιστορίας, ωστόσο η διπλωματία είναι υποχρεωμένη να προσαρμόζεται στις τρέχουσες γεωπολιτικές πραγματικότητες και όχι να προσκολλάται στις νίκες του παρελθόντος», κατά τον Τζεμ Γκιουρντενίζ.
Η συνέχεια του Ναβαρίνου στον σύγχρονο χάρτη
Όπως υποστηρίζει οι παλιοί «σύμμαχοι του Ναβαρίνου» έχουν πλέον στραφεί εναντίον της Ρωσίας σήμερα. Εξηγεί πως η Βρετανία και η Γαλλία, μαζί με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αποτελούν σήμερα το βασικό άξονα των κυρώσεων κατά της Μόσχας, ενώ η Ελλάδα και η Κύπρος λειτουργούν ως κύριοι εκτελεστές αυτής της στρατηγικής στην Ανατολική Μεσόγειο.
«Σήμερα, οι τρεις εταίροι του Ναβαρίνου, η Βρετανία και η Γαλλία, είναι οι κύριοι πυλώνες της αρχιτεκτονικής των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, εκπροσωπώντας τη γραμμή ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ. Οι βασικοί εκτελεστές αυτής της αρχιτεκτονικής στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο είναι η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία, οι οποίες επεκτείνουν την αμερικανική στρατιωτική παρουσία από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Κρήτη/Σούδα και από τη Λάρισα στην Κύπρο. Η ίδια γραμμή τροφοδοτεί επίσης την εφοδιαστική αρτηρία Αλεξανδρούπολης-Οδησσού που εκτείνεται μέχρι το ουκρανικό μέτωπο».
Ιστορία vs πραγματικότητα
Σύμφωνα με τον Τούρκο αντι-ναύαρχο, γνωστό -κατά τα άλλα- ευρασιανιστή και θιασώτη της ρωσικής στρατηγικής, οι ιστορικές συμμαχίες δεν είναι εγγύηση μελλοντικής πολιτικής σύμπλευσης.
«Μεταξύ 1919 και 1922, η Ελλάδα υποστήριξε ενεργά τον υποστηριζόμενο από τους Βρετανούς Λευκό Στρατό ενάντια στην Μπολσεβίκικη Επανάσταση. Με άλλα λόγια, τα δύο κράτη που εμφανίστηκαν στην ίδια πλευρά στο Ναβαρίνο πήραν αντίθετες θέσεις το ένα έναντι του άλλου μόλις λίγες δεκαετίες αργότερα. Για να θυμόμαστε την ιστορία, πρέπει να διαβάζουμε τις σελίδες της στο σύνολό τους».
Ο Γκιουρντενίζ εκφράζει την άποψη ότι η στρατηγική δεν βασίζεται στο ρομαντισμό, αλλά στη λογική διαχείριση των δυναμικών της κάθε εποχής.
«Το συμπέρασμα είναι σαφές: η ιστορία είναι μνήμη, αλλά η διπλωματία δεν είναι μνήμη, είναι τέχνη της ισορροπίας. Η μνημόνευση του Ναβαρίνου είναι ένα παράδειγμα συμβόλων που χρησιμοποιούνται σε λάθος πλαίσιο. Η γεωπολιτική επικοινωνία βασίζεται στην πραγματικότητα, όχι στο συναίσθημα. Διαφορετικά, προκύπτουν οξύμωρα σενάρια, που κολακεύουν ένα ακονισμένο μαχαίρι», προειδοποίησε.
