Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή χαιρέτισε σήμερα την έγκριση από το Συμβούλιο Υπουργών της ΕΕ της νέας οδηγίας για τη διασφάλιση της καλύτερης εφαρμογής, σε εθνικό επίπεδο, του δικαιώματος των Ευρωπαίων πολιτών να εργάζονται σε άλλο κράτος μέλος.

Οι νέες νομοθετικές διατάξεις αποσκοπούν στο να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των δικαιωμάτων και της πραγματικότητας και να καταστεί ευκολότερο για όσους εργάζονται ή αναζητούν εργασία σε άλλη χώρα να ασκήσουν πραγματικά τα δικαιώματά τους. Τα κράτη μέλη έχουν τώρα δύο χρόνια προθεσμία για να μεταφέρουν την οδηγία στο εθνικό τους δίκαιο.

Η κοινοτική οδηγία, που βασίζεται σε πρόταση της Κομισιόν, αποσκοπεί στην άρση των υφιστάμενων εμποδίων στην ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων, όπως η έλλειψη ευαισθητοποίησης στους κανόνες της ΕΕ μεταξύ των εργοδοτών του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι διακινούμενοι πολίτες για να βρουν πληροφορίες και βοήθεια στα κράτη μέλη υποδοχής.

Για την υπέρβαση των εν λόγω εμποδίων και την αποφυγή των διακρίσεων, σύμφωνα με την οδηγία τα κράτη μέλη πρέπει να διασφαλίσουν:

-υποστήριξη και νομική βοήθεια στους διακινούμενους εργαζομένους της ΕΕ για την εφαρμογή των δικαιωμάτων τους, από έναν ή περισσότερους φορείς σε εθνικό επίπεδο,

-αποτελεσματική νομική προστασία των δικαιωμάτων,

-προσιτές πληροφορίες σε περισσότερες από μία γλώσσες της ΕΕ σχετικά με τα δικαιώματα των διακινούμενων εργαζομένων της ΕΕ και των ατόμων που αναζητούν εργασία.

Από τους κανόνες αυτούς θα επωφεληθούν οι διακινούμενοι εργαζόμενοι αλλά και οι εργοδότες, οι οποίοι θα ενημερώνονται καλύτερα όταν προσλαμβάνουν άτομα από άλλη χώρα της ΕΕ.

«Η επιθυμία να εργαστεί κάποιος σε άλλη χώρα της ΕΕ είναι θέμα προσωπικής επιλογής και οι νέοι κανόνες εξασφαλίζουν ότι όλοι είναι πιο ενήμεροι για τα δικαιώματα που έχουν οι διακινούμενοι εργαζόμενοι, έτσι  μπορούμε να διευκολύνουμε την κινητικότητα στην αγορά εργασίας», δήλωσε επίτροπος για την απασχόληση, τις κοινωνικές υποθέσεις και την κοινωνική ένταξη, Λάσλο Άντορ.

Το δικαίωμα των πολιτών της ΕΕ να εργάζονται σε άλλο κράτος μέλος θεσπίζεται στο άρθρο 45 της Συνθήκης και περιλαμβάνει το δικαίωμά τους να μην υφίστανται διακρίσεις λόγω ιθαγένειας όσον αφορά την πρόσβαση στην απασχόληση, την αμοιβή και τους άλλους όρους εργασίας. Ο Κανονισμός 492/2011 προβλέπει λεπτομερώς τα δικαιώματα που απορρέουν από την αρχή της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων και καθορίζει συγκεκριμένους τομείς στους οποίους απαγορεύονται οι διακρίσεις λόγω ιθαγένειας, ιδίως όσον αφορά τα ακόλουθα: πρόσβαση στην απασχόληση, όροι εργασίας, κοινωνικά και φορολογικά πλεονεκτήματα, πρόσβαση στην κατάρτιση, συμμετοχή σε συνδικαλιστικές οργανώσεις, στέγαση και πρόσβαση στην εκπαίδευση για τα παιδιά.

Σήμερα, το 3,3 % του εργατικού δυναμικού της ΕΕ, δηλαδή 8 εκατομμύρια άτομα, ζουν και εργάζονται σε άλλο κράτος μέλος. Άλλα 1,2 εκατομμύρια άτομα ζουν σε χώρα της ΕΕ, αλλά εργάζονται σε άλλη. Όμως οι άνθρωποι που εργάζονται ή επιθυμούν να εργαστούν σε άλλη χώρα συχνά δεν διαθέτουν τις αναγκαίες πληροφορίες σχετικά με τα δικαιώματά τους στο κράτος μέλος υποδοχής και μπορεί να έχουν δυσκολίες όσον αφορά την πρόσβαση σε θέση εργασίας ή την εξασφάλιση των ίδιων όρων εργασίας ή κοινωνικών πλεονεκτημάτων με τους ημεδαπούς εργαζομένους. Επιπλέον, οι εργοδότες (τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα) και οι δημόσιες αρχές έχουν συχνά ελλιπή γνώση των δικαιωμάτων των διακινούμενων εργαζομένων. Υπάρχουν μεγάλες διαφορές στα κράτη μέλη όσον αφορά τη βοήθεια που παρέχεται σε διακινούμενους εργαζομένους της ΕΕ για να ασκήσουν τα δικαιώματά τους.

Τα προβλήματα που έχει καταγράψει η Κομισιόν και επιχειρεί να ξεπεράσει με τη νομοθεσία που εγκρίθηκε σήμερα είναι: οι διαφορετικοί όροι πρόσληψης, η προϋπόθεση ιθαγένειας για την πρόσβαση σε ορισμένες θέσεις, οι διαφορετικοί όροι εργασίας στην πράξη (όπως μισθοί, προοπτικές σταδιοδρομίας και βαθμός), η πρόσβαση σε κοινωνικές παροχές οι οποίες υπόκεινται σε όρους που πληρούνται πιο εύκολα από ημεδαπούς πολίτες παρά από άλλους πολίτες της ΕΕ, η μη αναγνώριση ή διαφορετική αξιολόγηση επαγγελματικών προσόντων και εμπειρίας που αποκτήθηκαν σε άλλα κράτη μέλη.