Πριν από 20 περίπου χρόνια, βάλτε 25 για να είμαστε πιο ακριβείς, το ΝΒΑ αποτελούσε σχεδόν απαγορευμένο φρούτο για τους Ευρωπαίους. Πίσω στη δεκαετία του '80, ήταν ελάχιστοι οι παίκτες από τη Γηραιά Ήπειρο, που έβρισκαν χώρο στα ρόστερ των ομάδων, αλλά ελάχιστος ήταν και ο χρόνος των ομάδων. Φυσικά η σταδιακή αύξηση των ομάδων, η συνεχής πρόοδος των Ευρωπαίων, αλλά και η αποδοχή εκ μέρους των Αμερικανών ότι καλό μπάσκετ παίζεται και αλλού (ειδικά μετά που έγινε ξεκάθαρο ότι τα κολεγιόπαιδα που αντιπροσώπευαν τις ΗΠΑ στις διεθνείς διοργανώσεις, δεν μπορούσαν να νικήσουν πια τις δυνατές ευρωπαϊκές Εθνικές), άλλαξε άρδην τη κατάσταση. Οπότε ο αριθμός των Ευρωπαίων καλαθοσφαιριστών αυξήθηκε, αναβαθμίστηκε και το στάτους τους που έφτασε και μέχρι τη συχνή παρουσία τους στα All Star Games. Για χάρη της ιστορίας θα θυμίσουμε τους Σμιτς, Σαμπόνις, Πέτροβιτς, Ντίβατς, Ράτζα, Μαρσουλιόνις, Κούκοτς, Μουρεσάν, Νοβίτσκι, Τούρκογλου, Πάρκερ, Κιριλένκο, Μαρκ Γκασόλ, Πολ Γκασόλ, Καλντερόν, Ναβάρο, Φερνάντεζ, Ρούμπιο κτλ. Μπορούμε φυσικά να προσθέσουμε τον σέντερ της μεγάλης ομάδας των Μπουλς επί Τζόρνταν, Λιουκ Λόνγκλεϊ, από την Αυστραλία, το επίσης «καγκουρό» Μπόγκουτ, τον Νας από τον Καναδά και τους Αργεντίνους Σκόλα, Τζινόμπιλι. Όπως ένα άλλο σημείο αναφοράς ήταν και η ελάχιστη συμμετοχή λευκών Αμερικανών παικτών στο πρωτάθλημα για δεκαετίες. Από λευκούς δε ντόπιους σταρ, κεσάτια. Ελάχιστοι. Θα θυμηθείτε φυσικά τους Χάβλιτσεκ, Μάραβιτς, Σίκμα, Μπερντ, Μακ Χέιλ, Στόκτον, στα τελευταία χρόνια τον Κιντ και εσχάτως τον Λαβ. Οπότε, με όλα αυτά, δεν είναι διόλου τυχαίο ότι στα 1992, η ταινία-κωμωδία «White men Can't Jump» έκανε θραύση ανά το παγκόσμιο. Ήταν όμως ταινία ανάποδα προφητική. Γιατί κάπου εκεί στα 1992 άρχισαν να μπαίνουν δυναμικά στο ΝΒΑ οι λευκοί παίκτες και να αλλάζουν την εικόνα. Αριθμητικά, όλοι οι παίκτες που αναφέραμε παραπάνω (μόνο ο Γάλλος Πάρκερ δεν είναι λευκός), είναι φυσικά λίγοι σε σχέση με τον αριθμό των παικτών 1ης και 2ης γραμμής στο ΝΒΑ τα τελευταία είκοσι χρόνια, αλλά σχετικά πολλοί σε σχέση με το τι συνέβαινε πριν από 25 χρόνια. Και το πράγμα γίνεται πιο ενδιαφέρον, αν πάμε στη Μινεσότα.
Αν λοιπόν κάποτε ένας λευκός σε πεντάδα ομάδας του ΝΒΑ ήταν μεγάλη υπόθεση και οι Ευρωπαίοι ελάχιστοι, πώς θα σας φανεί αν έχετε τη διάθεση να ξενυχτήσετε και να δείτε αγώνα του ΝΒΑ, να δείτε μία «all white» πεντάδα. Ο όρος πεντάδα είναι ίσως σχετικός, γιατί μπορεί ένας παίκτης να είναι μεν πενταδάτος, αλλά να μην έχει πολλή συμμετοχή στο ΝΒΑ. Όπως και το αντίθετο. Παίκτης να έρχεται σταθερά από τον πάγκο, αλλά να αγωνίζεται 30-35 λεπτά. Έτσι λοιπόν, οι πέντε καλύτεροι και βασικοί σε χρόνο παίκτες των Μινεσότα Τίμπεργουλβς, είναι λευκοί. Και το επιπλέον της υπόθεσης είναι ότι οι τέσσερις είναι Ευρωπαίοι.
Mε την επιστροφή του Ρίκι Ρούμπιο, το δίδυμο στα γκαρντ αλλάζει, με τον δαιμόνιο Ισπανό να εκτοπίζει τον Ρίντνουρ και να παίζει μαζί με τον Ρώσο Σβεντ. Ο Ρούμπιο θεωρείται ένας από τους καλύτερους πόιντ γκαρντ, οι δε ασίστ του θυμίζουν Μάτζικ Τζόνσον. Αν δείτε φυσικά τα στατιστικά του, ίσως σας προκαλέσουν εντύπωση η μικρή συμμετοχή του και οι λιγοστοί πόντοι. Όμως τα στατιστικά αφορούν μόλις δύο αγώνες μετά από οκτάμηνη απουσία. Ο Σβεντ μετακόμισε φέτος από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και παρόλο που οι προβλέψεις τον ήθελαν να ζεσταίνει τον πάγκο, έχει κάνει εκπληκτικές εμφανίσεις. Μπορεί κάλλιστα να αγωνιστεί και στον άσο, αν και ψηλός (1,98) για τη θέση. Στη θέση «3» ο παλιός της παρέας Αντρέι Κιριλένκο. Ο «ΑΚ47» επέστρεψε δριμύτερος από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και προσφέρει εμπειρία, πόντους, ριμπάουντ και κυρίως εξαίρετες αμυντικές επιδόσεις. Στη θέση «4» ο μόνος Αμερικανός της παρέας ο Κέβιν Λαβ, ήδη all star και με το χρυσό μετάλλιο των Ολυμπιακών του 2012 στη συλλογή του. Και τέλος στη θέση του σέντερ, ο πρώην άσος του Παναθηναϊκού Νίκολα Πέκοβιτς. Που μέσα σε 2 χρόνια έχει εξελιχθεί σε έναν από τους καλύτερους ψηλούς του πρωταθλήματος και είναι υποψήφιος για το All Star game toy 2013. Και αν κάποιος κοιτάξει όλο το ρόστερ της Μινεσότα, θα δει ότι οι λευκοί είναι πλειοψηφία, αφού στους «Τίμπεργουλβς» αγωνίζονται ο φόργουορντ Λούις Αμούντσον, ο γκαρντ Τσέιζ Μπάτινγκερ και ο σέντερ Γκρεγκ Στιένσμα. Λευκός, ελαφρώς μελαμψός είναι και ο γκαρντ Χουάν Χοσέ Μπαρέα από το Πουέρτο Ρίκο.
Από εκεί και πέρα, το ερώτημα είναι πώς αποδίδει μία ομάδα που αποτελείται από λευκούς. Η Μινεσότα έζησε μεγάλες στιγμές επί Κέβιν Γκαρνέτ πριν από μία δεκαετία, αλλά δεν κατάφεραν να εισέλθουν στα πλέι-οφ εδώ και έξι χρόνια. Πριν από δύο χρόνια είχαν το χειρότερο ρεκόρ στο ΝΒΑ με 17 νίκες και 65 ήττες. Πέρσι ο τραυματισμός του Ρούμπιο τους έκοψε τη φόρα για τα πλέι-οφ. Φέτος, αν και έκαναν σημαντικές αλλαγές στο ρόστερ και δεν είχαν στα πρώτα 20 παιχνίδια τον Ισπανό άσο, έχουν θετικό απολογισμό και δείχνουν να μπορούν να μπουν στα πλέι-οφ.
Η Μινεσότα είναι ένα κλασικό παράδειγμα ότι σε όλους τους τομείς και δη στον αθλητισμό, τίποτα δεν είναι σταθερό και όλα εξελίσσονται και αλλάζουν. Ανεξάρτητα χρώματος, εθνικότητας, παράδοσης. Πριν από μερικά χρόνια ο κορυφαίος ράπερ ήταν ο λευκός Εμινέμ. Σήμερα των ΗΠΑ ηγείται ο Μπάρακ Ομπάμα, όταν πριν από 40 χρόνια οι μαύροι πολίτες πήγαιναν σε ξεχωριστά σχολεία.
ΡΙΚΙ ΡΟΥΜΠΙΟ
Ισπανία
Γκαρντ
17,1 λεπτά,
4,0 πόντοι
6,5 ασίστ
ΑΛΕΞΕΪ ΣΒΕΝΤ
Ρωσία
Γκαρντ
26,2 λεπτά
10,2 πόντοι
4,3 ασίστ
ΑΝΤΡΕΪ ΚΙΡΙΛΕΝΚΟ
Ρωσία
Φόργουορντ
36,0 λεπτά
13,9 πόντοι
7,4 ριμπάουντ
ΚΕΒΙΝ ΛΑΒ
ΗΠΑ
Φόργουορντ / Σέντερ
34,5 λεπτά
19,0 πόντοι
14,2 ριμπάουντ
ΝΙΚΟΛΑ ΠΕΚΟΒΙΤΣ
Μαυροβούνιο
Σέντερ
31,8 λεπτά
15,6 πόντοι
7,8 ριμπάουντ
