Από τις 19 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ στους κινηματογράφους:

Κ. ΣΙΝΕΠΛΕΞ & THE MALL OF CYPRUS Λευκωσία,

Κ. ΣΙΝΕΠΛΕΞ & ΡΙΟ Λεμεσός,

Κ. ΣΙΝΕΠΛΕΞ Λάρνακα,

ΤΗΕ ΜΑLL OF PAPHOS Πάφος.

 

Πρωταγωνιστούν:                           Ethan Hawke (Ίθαν Χόκ)

                                                            Patricia Arquette (Πατρίσια Αρκέτ)

                                                            Ellar Coltrane(Ελαρ Κολτρέιν)

                                                                                                                       

Σκηνοθέτης:                                      Richard Linklater (Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ)

                                  

Ο Ρίτσαρντ Λινκλέϊτερ δεν καταπιάνεται καθόλου με μαγείες και δυσνόητα φαινόμενα. Το Boyhood, είναι ένα μικρό θαύμα, αφού καταγράφει την ζωή ενός αγοριού από τα 6 μέχρι τα 17 του χρόνια, με τους ίδιους συντελεστές μπροστά στην κάμερα, αλλά με δραματοποιημένο σενάριο.

Ο Αμερικανός σκηνοθέτης επιτέλους ολοκλήρωσε φέτος το φιλόδοξο και δύσκολο σχέδιο του, γνωστό και ως 12 Year Project (στο οποίο κρατούν ρόλους ο Ίθαν Χοκ και η Πατρίσια Αρκέτ ως χωρισμένοι γονείς του αγοριού, καθώς και η Λόρελαϊ Λινκλέϊτερ, κόρη του Ρίτσαρντ) και τα κατάφερε μια χαρά, αφού ενσωμάτωσε μια ολόκληρη ζωή χωρίς να φαίνονται οι ραφές, με κινηματογραφική ρευστότητα αξιοζήλευτη και μια απλότητα στις σχέσεις, που σπάνια βλέπουμε σε αντίστοιχες ταινίες.

 

ΥΠΟΘΕΣΗ:

Η ταινία είναι ένα μαγικό κολάζ, μια χρονοκάψουλα, από ότι καλύτερο έχει δει η Αμερική τα τελευταία 12 χρόνια.

Ο μικρός Mason είναι ένα απλό παιδί, που σκέπτεται, ζει την παιδική του ηλικία με συνηθισμένο αλλά ταυτόχρονα μοναδικό τρόπο, ονειρεύεται παίζει, μεγαλώνει. Ο Mason συνοδεύεται από την αδελφή του, είναι ένας εξαιρετικός χαρακτήρας, που προσφέρει πολύ πηγαίο γέλιο και χαρά στο κοινό, ενώ οι γονείς του είναι αυτό που λέμε όμορφοι άνθρωποι. Όχι με την εξωτερική σημασία της λέξης, αλλά με την ουσιαστική. Άνθρωποι συνηθισμένοι μεν, αλλά ταυτόχρονα άνθρωποι που δεν το βάζουν κάτω, που προσπαθούν για το καλύτερο, που έχουν ιδέες και ιδανικά και μεγαλώνουν τα παιδιά τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ:

Το σινεμά δεν χρειάζεται  κρυμμένα νοήματα, πολύπλοκους χαρακτήρες, φτιαχτούς συναισθηματισμούς για να μας ανυψώσει στα αλήθεια. Το

«Boyhood» αποτελεί μια μεγάλη στιγμή της 7ης τέχνης γιατί ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με απλές κινήσεις πάνω στην κινηματογραφική σκακιέρα θα φωτίσει ένα κομμάτι από τον κύκλο της ζωής,  που δεν φτάνει μέχρι τον θάνατο, αλλά μέχρι την ενηλικίωση του κεντρικού προσώπου, κλείνοντας μας το μάτι για το δεύτερο μέρος ίσως μετά από 10 και βάλε χρόνια.  Ο σκηνοθέτης καταδύει  σε μια φαμίλια και προσδίδει σε αυτήν χαρακτηριστικά που ξεπερνούν τα Αμερικάνικα σύνορα, και με τον ατόφιο του ρεαλισμό διανθισμένου με χιούμορ, δημιουργεί  απλούς φιλοσοφικούς στοχασμούς για την πορεία των ανθρώπων στο κόσμο τούτο, για τις επιλογές τους, τις εντάσεις και τις αντιφάσεις τους, χωρίς να κατακρίνει κανέναν. Και όλα αυτά τόσο απλά λιτά και φυσικά, δοσμένα με άπλετο χιούμορ, που θα μας κάνουν να αναπολούμε τις δικές μας στιγμές της παιδικής ηλικίας και που θα θέσουν εύστοχα ερωτήματα για το νόημα της ζωής, την συντροφικότητα, τον χρόνο που περνάει γρήγορα. Όλα αυτά θα τα καταφέρει η ταινία χωρίς ίχνος δράματος και κλάψας αλλά με μία διάχυτη αισιοδοξία. Το Boyhood είναι τελικά ένα συγκινητικός, απλός, μαγικός, αληθινός ύμνος στην ζωή και γι’ αυτό είναι μια τόσο ξεχωριστή ταινία.

Τα τελευταία 13 χρόνια ο σκηνοθέτης από το Τέξας έχοντας δίπλα του αγαπημένους συνεργάτες κατέγραφε διακεκομμένα τη διαδρομή 4 προσώπων, του πατέρα( Ίθαν Χόκ), της μητέρας (Πατρίσια Αρκέτ), της κόρης( Ταμάρα Τζολέιν) κι εστιάζοντας ιδιαίτερα στο μικρό τους γιο τον Μέισον (Ελαρ Κολτρέιν).

Πάνω από όλα βέβαια αυτό που κάνει την ταινία τόσο ξεχωριστή είναι το εκπληκτικό σενάριο που έχει γράψει ο  Richard Linklater και η υπέροχη σκηνοθεσία του, που παίρνει το καλύτερο από τους μικρούς και μεγάλους ηθοποιούς του. Όλα αυτά σε μια συνοδεία ενός υπέροχου soundtrack, που μας γυρίζει κάποια χρόνια πίσω μέχρι να μας φέρει στο σήμερα, εκεί που ο μικρός Mason, δεν είναι πια μικρός, αλλά ένας έφηβος με ανησυχίες, ένα παιδί που δε του αρέσει το facebook, που επιζητεί την επικοινωνία με τους γύρω του, που προσπαθεί να καταλάβει το πως λειτουργεί ο κόσμος και που είναι στην αναζήτηση του νοήματος της ζωής του.

Ο Λινκλέιτερ δημιουργεί ένα αξιοθαύμαστο κινηματογραφικό ενσταντανέ 163 λεπτών, όπου εναλλάσσεται περίτεχνα η δεμένη οικογενειακή ζωή, έπειτα επέρχεται η ασυμφωνία χαρακτήρων και το διαζύγιο του ζευγαριού, καρέ καρέ ο τρόπος που βιώνουν τα παιδιά αυτή την αλλαγή, όπως επίσης και η ανάγκη των δύο γονέων για επαγγελματική και προσωπική ηρεμία.

Ο Λινκλέιτερ υπονομεύει ορθά τη φλυαρία των χαρακτήρων που είχαμε δει στις προηγούμενες του ταινίες «Πριν το Ξημέρωμα», «Πριν το Ηλιοβασίλεμα», «Πριν τα Μεσάνυχτα», κρατάει το αισιόδοξο ρομαντικό του στυλ, προσαρμόζοντας το όχι σε κάποια φανταστική ιστορία αλλά στη πραγματική ζωή, με πρόσωπα και περιστατικά οικεία σε όλους.

Η ταινία αυτή επειδή ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε μέσα σε διάστημα αρκετών ετών, βλέπουμε τις τεχνολογικές, μουσικές, κι άλλες αλλαγές που επήλθαν τα τελευταία χρόνια όσο η ιστορία διαδραματίζεται. Στο επίκεντρο είναι ο νεαρός Μέισον αλλά ο σκηνοθέτης θα βρει την αφορμή για να σαρκάσει τις παραδοσιακές αντιλήψεις του τόπου καταγωγής του, του Τέξας ,για την εμμονή στη ψήφο προς τους Ρεπουμπλικάνους, για την οπλοκατοχή και τις θρησκευτικές αντιλήψεις.

Όμως το « Boyhood» είναι πάνω απ’ όλα μια ωδή για τα ανήλικα παιδιά για τους ενήλικους γονείς και για τον συνεχή επαναπροσδιορισμό τους, μέσα σε κοινωνικές και διαπροσωπικές συνθήκες διαρκώς ευμετάβλητες .

Μια ταινία που μας κλείνει το μάτι για τη συνέχεια της κάποια στιγμή, ένα έργο που ρίχνει γερή σφαλιάρα στον υπερεκτιμημένο Τέρενς Μάλικ και στο δικό του « Δέντρο της Ζωής». Αυτή είναι η πραγματική ζωή όπως την καταγράφει αριστουργηματικά ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ.

Ο Ιθαν Χόκ δήλωσε: «Νόμιζα ότι η τριλογία (Βefore ...) ήταν ό,τι πιο ξεχωριστό είχα κάνει μέχρι σήμερα, αλλά ο Ρίτσαρντ με έκανε συμμέτοχο ενός ακόμα πιο παράξενου σχεδίου. Το να κάνεις μια σκηνή με ένα επτάχρονο που σε ρωτάει γιατί πεθαίνουν τα ρακούν και το ίδιο παιδί στα 12 σου μιλάει για βιντεογκέιμ και στα 17 σε ρωτάει για τα κορίτσια, είναι λίγο σαν time lapse φωτογραφία ενός ανθρώπινου όντος. Είναι ο ίδιος ηθοποιός και παρακολουθείς την εξέλιξή του στο χρόνο, ακούς τη φωνή του να αλλάζει, βλέπεις ένα διαφορετικό σώμα – ανυπομονώ να δείξουμε αυτό το πράγμα στον κόσμο».

Ο ίδιος ο δημιουργός της ταινίας Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ δηλώνει: «Κάθε χρόνο έπρεπε να σκεφτώ το επόμενο κομμάτι, βασισμένο σε ό,τι είχαμε γυρίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Μετά τον τέταρτο χρόνο είχα πίσω μου αρκετό υλικό ώστε να ανατρέξω, να καταλάβω πού αισθάνομαι ότι πρέπει να κατευθύνω τα πράγματα. Είχα κολλήσει κατά κάποιο τρόπο σε αυτού του είδους τη δομή, αλλά ακόμα και μέσα σ' ένα τέτοιο πλαίσιο, οι επιμέρους λεπτομέρειες ήταν κάτι που επεξεργαζόμουν κι ανακάλυπτα συνεχώς. Κάπως έτσι άλλωστε δουλεύω και σε όλες μου τις ταινίες. Υπάρχει μια γενική “αρχιτεκτονική”, αλλά από εκεί και πέρα θέλω να είμαι χαλαρός με τους ηθοποιούς. Με κάνει να μη σταματάω να δουλεύω επάνω σε κάθε σκηνή, να ανακαλύπτουμε όλοι μαζί την ιδέα που την τελευταία στιγμή θα κάνει τη σκηνή πιο ενδιαφέρουσα. Θέλω να είμαι ανοιχτός σε κάτι τέτοιο...».

Είναι ακόμα νωρίς να πούμε κάτι τέτοιο, αλλά με την ταινία του Linklater πιστεύουμε ότι θα μας απασχολήσει πολύ ακόμη, και ίσως να την δούμε του χρόνου τέτοιο καιρό να φιγουράρει μέσα στα φαβορί για τις μισές κατηγορίες των Oscar.