Μερικούς μόνο μήνες πριν την εκλογική αναμέτρηση του Φεβρουαρίου η Κύπρος βρίσκεται μια ανάσα από την υπογραφή του μνημονίου με την τρόικα αλλά και ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά πολιτικών στρατοπέδων.

Το ΑΚΕΛ από τη μια ξεκαθαρίζει τη θέση του απέναντι στην τρόικα και τις θέσεις που προτείνουν οι δανειστές μας για έξοδο από την κρίση μέσω δημοσιονομικής πειθαρχίας στρέφοντας αφενός τα πυρά προς την κατεύθυνση της Ευρώπης και του καπιταλιστικού συστήματος και αφετέρου προς αυτούς που παρουσιάζονται έτοιμοι να υπογράψουν το Μνημόνιο. Το κόμμα δείχνει ξεκάθαρα τις προθέσεις του κάνοντας όλο και πιο ακραία τη θέση όσο ο χρόνος περνά.

Πάντως, μια φράση υπαγορεύει πως: «Όταν το πλοίο βυθίζεται τα ποντίκια φεύγουν πρώτα...». Την κατάλληλη στιγμή θα εξετάσουμε ποιος είναι το ποντίκι και ποιος το πλοίο, ακόμη και για το ποιοι θα έπρεπε να είναι καπετάνιοι στο εν λόγω πλεούμενο.

Η αντιπολίτευση και πιο ειδικά ο ΔΗΣΥ έχει τις δικές του θέσεις και προσεγγίζει σίγουρα πιο… ευρωπαϊκά το ζήτημα του Μνημονίου. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Συναγερμός τάσσεται υπέρ ενός αυστηρού προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής ούτως ώστε ότι είναι να γίνει να αποτελέσει ριζική λύση για τον τόπο. Το μεγάλο κόμμα της δεξιάς δεν θέλει σίγουρα να αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου και μετά από έναν-ενάμισι χρόνο να κληθεί να υπογράψει ένα νέο πακέτο, με περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων και αύξηση φορολογιών.

Ωστόσο, λόγω της προεκλογικής περιόδου ο Συναγερμός διστάζει –εν μέρει- να αποκαλύψει την ατζέντα που έχει για την οικονομία και ο λαϊκισμός πιθανόν να αντικαταστήσει σοβαρές θέσεις σοβαρών και προτάσεις. Πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι και ο ΔΗΣΥ θα μιλήσει για αντιλαϊκά μέτρα που πλήττουν τους εργαζόμενους και ας είναι αυτές θέσεις που δεν ενστερνίζεται το κόμμα. Βλέπεται το πολιτικό κόστος που πιθανόν να επιφέρουν δηλώσεις όπως: «Ναι! Συμφωνούμε με τις προτάσεις της τρόικας. Ναι θα εφαρμόσουμε σκληρά μέτρα σήμερα για να δώσουμε προοπτική στον τόπο…» θα αποφευχθούν.

Ο ΔΗΣΥ πρέπει να δουλέψει σκληρά πάνω στην επικοινωνιακή πολιτική η οποία θα τον οδηγήσει στη νίκη των Προεδρικών αλλά και που δεν θα αποδείξουν ότι είναι ανακόλουθο ως κόμμα, αφού και να εκλέξει τον Νίκο Αναστασιάδη, στην Προεδρία της Δημοκρατίας θα κληθεί στη συνέχεια να εφαρμόσει αυτά που σήμερα απορρίπτει.

Σε επίπεδο ανάλυσης –πάντως- θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον και η στάση του ΔΗΣΥ αλλά και η στάση του Σταύρου Μαλά, ο οποίος ήδη διαφοροποιήθηκε μια φορά από τη σκληρή γραμμή του ΑΚΕΛ, δηλώνοντας ξεκάθαρα πως η θέση της Κύπρου είναι στην Ευρωζώνη. Η τοποθέτηση έχει ιδιαίτερη σημασία αφού ακολούθησε τον «ιστορικό» προβληματισμό του Άντρου Κυπριανού για το εάν η Κύπρος πρέπει να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ.

Καταληκτικά θα πρέπει να σημειώσουμε πως το Κυπριακό φαίνεται να έχει μπει στη δεύτερη γραμμή της προεκλογικής καμπάνιας και ατζέντας των υποψηφίων, κάτι που έχει μεγάλο ενδιαφέρον όχι γιατί υπάρχει κάποια εξέλιξη στο πρόβλημα ή κάποιος οδικός χάρτης που ο κάθε υποψήφιος λέει ότι θα ακολουθήσει αλλά γιατί η οικονομία προβάλλει ως το σοβαρότερο πρόβλημα των πολιτών. Πάντως, το «λάβαρο» του ΝΑΙ και του ΟΧΙ κρατά ψηλά ο Γιώργος Λιλλήκας, ο οποίος στήνει την εκστρατεία του πάνω στο Σχέδιο Ανάν και τις θέσεις των πολιτικών στην περίοδο 2003-04. 

Υ.Σ. Η περίπτωση του Ισπανού πρωθυπουργού, Μαριάνο Ραχόι, που εξελέγη ως ο "σωτήρας" της χώρας θα πρέπει να αποτελεί παράδειγμα στην Κύπρο αφού όλο και περισσότεροι Ισπανοί τον αντιπαθούν για τη στάση που τηρεί σχετικά με την οικονομική διακυβέρνηση του τόπου, ενώ ακόμη περισσότεροι Ευρωπαίοι καταλήγουν στην άποψη ότι ο Ραχόι ακολουθεί απλώς τις γραμμές που σχεδιάζει η Κομσιόν.