Στην καρδιά της μετεγγραφικής περιόδου και, βεβαίως, εν μέσω της γιορτής στα γήπεδα της Γαλλίας, παραμένουν πολλά σε εκκρεμότητα και ανάλογα ερωτήματα για το πώς θα παρουσιαστούν οι ομάδες μας στη νέα περίοδο - ειδικά αυτές που έχουν υποχρεώσεις λίαν συντόμως στις δύο ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Είναι η εποχή -το γράψαμε πολλές φορές σε αυτήν εδώ την στήλη- που φτιάχνονται οι ομάδες και βέβαια κάθε κίνηση που γίνεται για ενίσχυση μετρά πολύ, έστω και αν αυτήν τη χρονική περίοδο κάποιοι δεν το αντιλαμβάνονται.
Και παρ' ότι πιθανόν να μην έχουν άμεσα αποτελέσματα οι κινήσεις, ή έστω να μην μπορεί κάποιος με βεβαιότητα να πει την καλή του την κουβέντα ή και να είναι επικριτικός, σε βάθος χρόνου όμως όλα θα ξεκαθαρίσουν. Κάτι που έχουμε ζήσει σε όλες τις ομάδες, ειδικά τις μεγάλες, όλα αυτά τα χρόνια που ήρθαν και οι ευρωπαϊκές επιτυχίες.
Οι εκπρόσωποί μας έχουν ακόμη αρκετή δουλειά στο καθαρά μετεγγραφικό κομμάτι και, βέβαια, στην προσπάθεια να βάλουν γερές βάσεις για να φτιάξουν την ομάδα που ονειρεύεται ο κόσμος τους, ενώ στην Ομόνοια γίνεται και αγώνας δρόμου για τα κριτήρια του Ιουνίου, ενώ ταυτόχρονα η προσοχή είναι στραμμένη και στην επικείμενη γενική συνέλευση, που φέτος είναι και εκλογική.
Βέβαια, πέρα από το καρέ των εκπροσώπων μας στην Ευρώπη, τα περισσότερα ανοικτά μέτωπα έχει η Ανόρθωση, όπου και διοικητική αβεβαιότητα επικρατεί και πολλές κενές θέσεις αναμένουν να βρουν κατόχους στο έμψυχο υλικό και, ασφαλώς, οικονομικό θέμα προέκυψε ενόψει κριτήριων Ιουνίου και όχι μόνο.
Άρα, πολύ θερμές μέρες ακολουθούν για πολλές μεγάλες ομάδες, είτε για αυτές που έχουν τους υψηλότερους στόχους στην Ευρώπη και στις εγχώριες διοργανώσεις, είτε και για αυτές που έχουν ανοικτά μέτωπα στο μετεγγραφικό σαφάρι, αλλά και έχουν μπόλικο ακόμη δρόμο να διανύσουν στο οικονομικό κομμάτι…
Και ενώ ψαχνόμαστε για τα πιο πάνω σημαντικά θέματα, παραμένουμε και πάλι θεατές σε άλλη μια γιορτή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Βλέπουμε από τηλεοράσεως μεγάλες ομάδες και μεγάλους παίκτες, αλλά και ομάδες όπως η Β. Ιρλανδία, η Αλβανία και η Ισλανδία και μεγάλο παράπονο μάς πιάνει, γιατί εμείς ποτέ δεν καταφέραμε την πραγματική υπέρβαση.
Και δεν το πετύχαμε αυτό γιατί ποτέ ουσιαστικά δεν το πιστέψαμε, και πάντα μετά από τις αποτυχημένες μας προσπάθειες είχαμε τη δικαιολογία έτοιμη, ενώ ταυτόχρονα οι έχοντες τη γενική ευθύνη στην Εθνική μάς παρέπεμπαν στην επόμενη διοργάνωση.
Και πέρασαν τα χρόνια, όλοι οι ισάξιοί μας ή και κατώτερες ομάδες κάποιες εποχές τα κατάφεραν, ενώ εμείς μείναμε με δυο χείλη καμένα και μοιρολογούμε για ατυχίες και αντιξοότητες που συναντούμε κάθε φορά σε προκριματικό όμιλο.
Μέχρι σήμερα δεν είχε κανείς την τόλμη να παραδεχθεί λάθη σημαντικά που του αναλογούν και κυρίως ουδείς βγήκε ξεκάθαρα να μιλήσει για πρόκριση σε τελική φάση μιας από τις δύο μεγάλες διοργανώσεις.
Πάμε για το καλύτερο, πάντα το σλόγκαν, και πίσω από αυτό κρυβόμαστε και δικαιολογούμε τις αποτυχίες μας.
Και η ζωή συνεχίζεται…