Εκπέμπει SOS και ο ΑΣΙΛ Λύσης…
Δεν χρειάζεται να διαθέτει κάποιος γνώσεις οικονομολόγου για να αντιληφθεί το μέγεθος του οικονομικού προβλήματος που αντιμετωπίζουν οι ομάδες των μικρότερων κατηγοριών και ειδικά οι προσφυγικές.
Τα φώτα στρέφονται σε όλους τους τομείς στις μεγάλες ομάδες με τις χιλιάδες των οπαδών και τους πολλούς τίτλους, όμως γράψαμε πολλές φορές σε αυτήν εδώ την στήλη, ότι πέρα από τα σαλόνια υπάρχουν και άλλες κατηγορίες στις οποίες συμμετέχουν ομάδες που εκπροσωπούν ολόκληρες μεγάλες κοινότητες και κυρίως έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στον ποδοσφαιρικό μας χώρο.
Κι όταν κλείνουν ή και κινδυνεύουν άμεσα για να βάλουν λουκέτο, πραγματικά όλοι όσοι έζησαν κάτι από το ένδοξό τους παρελθόν, και λυπούνται και προβληματίζονται για το τι θα ακολουθήσει λίαν συντόμως…
Είναι γνωστό ότι έχουν ήδη προ πολλών ετών βάλει λουκετο η ΑΕΜ Μόρφου, ο Νέος Αιώνας Τρικωμου, ο Παρθενώνας Ζώδιας και πολλές άλλες ομάδες που ήταν παραδοσιακά παρούσες σε πρωταθλήματα της ΚΟΠ και εκπροσωπούσαν μεγάλες κωμοπόλεις ή και κοινότητες.
Πολλές άλλες, που αγωνίστηκαν μάλιστα και στη μεγάλη κατηγορία, όπως ο
Διγενής Ακρίτας και ο Εθνικός Άσσιας, ουσιαστικά φυτοζωούν και κρατούνται ακόμη με νύχια και με δόντια εξαιτίας της αγάπης και της προσφοράς μιας χούφτας ανθρώπων που κάνουν τα πάντα για να μη σβήσει σε μια βραδιά μια πορεία δεκαετιών που είχαν οι ομάδες, ειδικά η εκπρόσωπος της πόλης και του διαζώματος της Μόρφου.
Τώρα, διαβάζω ανακοίνωση από το συμβούλιο του ιστορικού ΑΣΙΛ Λύσης, ότι χρειάζεται επειγόντως -για να μην κλείσει το μαγαζί- κοντά στις 30 χιλιάδες ευρώ ετησίως.
Μιλάμε για αριθμό πολύ μικρό συγκριτικά με το μέγεθος της προσφοράς αυτής της ομάδας που έβγαλε και παίκτες που άφησαν εποχή και πρόσφερε πολλά στο ίδιο το κυπριακό ποδόσφαιρο.
Θα τρίζουν τα κόκκαλα όλων αυτών που ιδρύσαν την ομάδα στη δεκαετία του '30, ή και αυτών που τη δόξασαν και την έφεραν στα σαλόνια και βεβαίως αυτών που την κράτησαν ζωντανή στα πρώτα δύσκολα χρόνια της προσφυγιάς, αφού προηγήθηκαν αρκετά νυκτερινά τουρνουά που άφησαν εποχή και αφού στη Λύση το γήπεδο είχε χορτάρι, όταν οι μεγάλοι παίκτες των μεγάλων ομάδων τής τότε εποχής περίμεναν το βυτιοφόρο για να ραντίσει το σκληρό γήπεδο πριν από την έναρξη κάθε αγώνα…
Ειλικρινά είναι απίστευτα μικρό το ποσό, για την προσφορά της ιστορικής ομάδας της Λύσης, όπως και για την προσφορά του Διγενή Ακρίτα όπου, επίσης την ίδια εποχή, στο αξέχαστο γήπεδό του που σήμερα είναι στρατόπεδο των εισβολέων, είχε χορτάρι και γράφτηκε τεράστια ιστορία.
Ο Ευθυμίου, ο Μάνος, ο Χαριλάου, οι Τσίγκηδες, οι Σκαπούλληδες, ο Εξαδάχτυλος, ο Ξυστούρης, ο Λάρκου, ο Φωκαΐδης, ο Παπέττας, ο Στέφανος και οι λοιποί μεγάλοι των δύο ομάδων τής τότε εποχής, ποτέ δεν φανταστηκαν ότι, για μια χούφτα ευρώ, θα κινδύνευαν να κλείσουν οι ιστορικές αυτές ομάδες.
Είτε η πολιτεία είτε η Ομοσπονδία οφείλουν να συγκρατήσουν το φαινόμενο κλεισίματος ομάδων που εκφράζουν ιστορία δεκαετιών, αλλά και ολόκληρες κωμοπόλεις που στενάζουν κάτω από την μπότα του Τούρκου εισβολέα.
Επί του θέματος, θα επανέλθουμε.
