Ξεκαθαρίζω ότι είναι δικαίωμα της κάθε Επιτροπής Εθνικών Ομάδων και κατ΄ επέκταση της κάθε Ομοσπονδίας να επιλέγει ξένο ή ντόπιο προπονητή για την εθνική της ομάδα.
Την ίδια ώρα, αναλαμβάνει την ευθύνη που της αναλογεί όταν κάτι, που δοκιμάστηκε πολλές φορές, έχει αποτύχει.
Κυρίως ζυγίζει τα μεγέθη της και παίρνει τις πιο σωστές αποφάσεις υπό τις περιστάσεις.
Στην περίπτωση της Εθνικής Κύπρου, η εμμονή ακόμη κάποιων από Επιτροπή αλλά και Ομοσπονδία, για να συνεχίσει στο πηδάλιο Ελλαδίτης ή και ξένος, προκαλεί πολλά ερωτήματα.
Υπάρχει η προϊστορία, αλλά υπάρχει το παρόν και κυρίως το μέλλον.
Υπάρχουν τα παθήματα που δυστυχώς δεν έγιναν μαθήματα και ακόμη κάποιοι εξακολουθούν με το σπαθί στο χέρι να μην εμπιστεύονται την Εθνική σε κυπριακά χέρια.
Να το πει κανείς γινάτι, αρχοντοχωριατισμο ή μη γνώση περί των σημερινών ποδοσφαιρικών δεδομένων στο νησί μας και όχι μόνο;
Πραγματικά είναι να διερωτάται κανείς για το σκεπτικό και την επιμονή ανθρώπων που έζησαν την Εθνική από κοντά στα τελευταία τουλάχιστον χρόνια.
Εδώ, σ΄ όλες τις λοιπές Εθνικές, και επιτυχίες έρχονται και προκρίσεις σε τελικές φάσεις με καθοδηγητές Κύπριους προπονητές.
Εδώ, μεγάλες αλλά και μικρομεσαίες ομάδες, πέτυχαν ή και έγραψαν ιστορία και αρκετές συνεχίζουν να το πράττουν με Κύπριους προπονητές.
Ποια είναι η Εθνική Κύπρου και τι στόχους θα θέσει, που ένας καλός Κύπριος προπονητής δεν μπορεί να ανταποκριθεί;
Και ποιος Ελλαδιτης ή ξένος έχει το μαγικό ραβδί και θα επαναφέρει άμεσα την ομάδα μας στις επιτυχίες και κυρίως γιατί δεν τον ανακαλύψαμε προηγουμένως;
Ακόμα και φέτος, στον μαραθώνιο, Κύπριοι είναι οι προπονητές των προπορευομένων.
Να θυμίσω στα τελευταία χρόνια σε Ομόνοια, ΑΕΛ, Απόλλωνα ποιοι πήραν τίτλους και ποιοι πέτυχαν ευρωπαϊκές διακρίσεις με τις ομάδες της Λεμεσού.
Να θυμίσω, επίσης, ότι στις πλείστες ιστορικές στιγμές της Εθνικής Κύπριοι ήταν οι προπονητές από τον Πάμπο Αβρααμίδη, στον Ανδρέα Μιχαηλιδη, στον Πανίκο Γεωργίου, στον Σταύρο Παπαδόπουλο.
Ειλικρινά, δεν με ενδιαφέρει, όπως τους πλείστους άλλωστε, ποιος Κύπριος θα πρέπει  να αναλάβει την Εθνική, γιατί απλά υπάρχουν τουλάχιστον πέντε αυτήν τη στιγμή, που και ικανοί είναι και φιλόδοξοι είναι και τα δεδομένα του χώρου γνωρίζουν.
Ποιο κώλυμα έχουν οι κρατούντες και το μαχαίρι και το κρέας για να πάρουν απόφαση να εμπιστευτούν ξανά την Εθνική σε κυπριακά χέρια;
Και ποια είναι η ευθύνη που ανέλαβαν στις δύο προηγούμενες διοργανώσεις που πατώσαμε;
Κι επιτέλους, ας αφουγκραστούν και το λαϊκό αίσθημα, το πώς δηλαδή σκέφτεται και τι επιθυμεί και ο μέσος Κύπριος φίλαθλος τον οποίο χάσαμε από τα γήπεδα και στον οποίο θα απευθυνθούμε ξανά για να στηρίξει τη νέα προσπάθεια.
Είναι, πλέον, σχεδόν καθολική η απαίτηση για επιστροφή της Εθνικής σε κυπριακά χέρια, εκτός κι αν προκύψει από την εξωτερική το σούπερ όνομα που θα αμείβεται όμως ανάλογα και βεβαίως θα έχουμε απαιτήσεις που ποτέ προηγουμένως δεν είχαμε…
Αν έτσι έχουν τα πράγματα και αυτό είναι το σκεπτικό στην Ομοσπονδία και κυρίως στην Επιτροπή Εθνικών Ομάδων, να μας το πουν για να τελειώνει και το όλο παραμύθι.