Αυτό το τραγούδι το ακούμε με πάθος με τον Διομήδη και τον Κωνσταντίνο στο αυτοκίνητο. Ήρθαν και μου δίδαξαν το καλοκαίρι, με απλά λόγια και πράξεις που είχα ξεχάσει.

Πηγαίνουμε εκδρομές, βουτάμε σε θάλασσες, γελάμε και περνάμε ανέμελα. Σε μια ανέμελη περιδιάβαση την τελευταία μέρα του Ιουλίου αποφασίσαμε να πάμε Ακάμα. Κάναμε το γύρο της χερσονήσου και απολαμβάναμε την άγρια φύση, τα δέντρα αόρατους,  τις άγριες ελιές και όλα όσα συνθέτουν το περιβάλλον. Εκεί στην περιοχή ερημίτες είδα το πιο αποκρουστικό θέαμα.

Κάποιος είχε γράψει Moscow σε μια σπηλιά. Πραγματικά, θέλω να πάω στην κόκκινη πλατεία, στο μαυσωλείο του Λένιν και να του γράψω με μαύρα γράμματα ΑΚΑΜΑΣ.

Γιατί; Γιατί ενώ σε φιλοξενώ στην χώρα μου εσύ να ασελγείς στην πιο όμορφη γωνιά της;

Γιατί είναι έτσι οι άνθρωποι; Αναρωτιέμαι όταν βλέπω όλες αυτές τις αισθητικές παραφωνίες στον περιβάλλοντα χώρο. Πολυκατοικίες κακόγουστες, κτίσματα που δεν σέβονται ούτε τα μάτια μας, ούτε την ιστορία μας.

Πας μια βόλτα στον Πρωταρά και ματώνει η ψυχή σου. Βλέπεις όλα εκείνα τα εστιατόρια και δήθεν beach bars που θα έδιναν τα πάντα να βρίσκονται αλλού, αλλά η μοίρα τους ξέβρασε στον Πρωταρά. Υπέροχες παραλίες και φανταστικοί φυσικοί κολπίσκοι που πλαισιώνονται από την επιτομή της κακογουστιάς. Κρίμα! Υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις αλλά είναι τόσο λίγες που χάνονται στο σύνολο.

Και καλά ο Πρωταράς είναι τουριστικό μέρος, σε κάποιους αρέσει προσωπικά προτιμώ την Πάφο εκεί η κατάσταση είναι καλύτερη. Εκτός από τον Ακάμα εκείνο το Moscow με στοιχειώνει. Δεν μπορώ να το ανεχτώ, δεν μπορώ να το χωνέψω. Είμαι θυμωμένη και όπως λέει και το τραγούδι  I got guns in my head and they won't go έχω λοιπόν και εγώ τους δικούς μου δαίμονες… αλλά αν δεν τους έχεις πως θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος;