Δεν είναι σημεία των καιρών. Είναι ο καιρός μας (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Είναι η πραγματικότητά μας, η καθημερινότητά μας, το άθλιο παρόν μας.

Τι βλέπουν τα μάτια μας; Πόσο ψηλά μας έχουν ζώσει οι φλόγες; Φλέγονται τα μέσα μας, κρούζει η ψυχή μας. Μαζί και ο πλανήτης μας, οι άνθρωποι μας, το βιός μας, η υπομονή μας…

Καίγεται το είναι μας και η ίδια η ζωή μας. Ασχημίζουμε επικίνδυνα, αυτοκτονώντας την ύπαρξή μας.

Αλλοίμονο στις επόμενες γενιές και τι τους περιμένει.