Θα καθίσουν δίπλα-δίπλα και θα πιάσουνε κουβέντα. Θα σκάσουν κανένα χαμόγελο, θα ανταλλάξουν χειραψίες, ένα βλέμμα όλο νόημα ή χωρίς καθόλου νόημα, θα αλληλοκοιταχτούνε, θα προτάξουν ανάστημα ή μπούστο, θα γλείψουν το άνω χείλος -από αμηχανία ή ως ένδειξη πόθου-, θα κοιτάξουν τον τοίχο, το ρολόι τους, την επιφάνεια του πάγκου, τα νύχια των χεριών τους... Κι έπειτα, θα έρθουν πιο κοντά.
Τι να σε κεράσω;
Τι θέλεις από μένα;
Πόσα δίνεις;
Πόσα θες;
Σ’ ένα ‘μπαρ’ που διακυβεύεται το μέλλον μας, ακόμα συναντιόνται παίκτες που σύντομα -προβλέπω-, θα κάθονται οκλαδόν!