Στο μπαρ το Ναυάγιο

Στο μπαράκι της γειτονιάς τους, βρίσκανε βάλσαμο στη μοναξιά τους, τα σφηνάκια αλκοόλ που καταπίνανε -με ξινισμένο ύφος-.
Γυρίζανε πλάτη στον αδιάφορο, νευρωτικό κόσμο και μαζί με παθιασμένες ρουφηξιές από μισοσβησμένα τσιγάρα, έπιναν ‘εις υγείαν’ του ανύπαρκτου τους αύριο!
Δεκαετίες πέρασαν, νέες γενιές προέκυψαν, το μπαρ όμως, δεν έκλεισε ποτέ. Σε καιρούς ύφεσης ήταν η φωλιά των ‘αδικημένων’ και σε καιρούς… ευτραφών αγελάδων ήταν το στέκι των μποέμ!
Σήμερα, στο μπαρ το ‘Ναυάγιο’, περαστικοί και θαμώνες βλαστημούσαν και χειρονομούσαν για τα αδιέξοδα της ζωής τους. Ένας άσχετος περαστικός, τους είδε και κοντοστάθηκε…
Πέρασαν μέρες, πέρασαν βδομάδες, πέρασαν μήνες, που έγιναν χρόνια… και ο κάθε άσχετος που περνούσε, αφού πρώτα κοντοστεκόταν, σύντομα έδενε και αναπόφευκτα γινόταν σχετικός!