Ήταν άλλη μια Κυριακή από εκείνες που οι απανταχού ποδοσφαιρόφιλοι λαχταρούμε. Αυτή την παραδοσιακή ημέρα ξεκούρασης για το ευρύ κοινό, η εργατιά περιμένει να γευτεί το panem et circenses της (άρτον και θεάματα) ώστε να ξεχαστεί από όλα όσα την βασανίζουν. Στον ποτισμένο χλοοτάπητα θα παρελάσουν την Κυριακή οι αγαπημένοι ήρωες του λαού, οι έντεκα ημίθεοι που θα περιτριγυρίζουν τις κουβέντες του όλη την εβδομάδα στα γραφείο, στην οικοδομή, στο τιμόνι και οπουδήποτε αλλού υπάρχει εργαζόμενος λαός… Τα πρωταθλήματα μπαίνουν αισίως στην τελική τους ευθεία με τις ομάδες, ειδικά αυτές που «διψούν» για βαθμούς, να γνωρίζουν ότι δεν θα έχουν πολλές ευκαιρίες ακόμα για να τους συλλέξουν.

 

Η περασμένη Κυριακή στην Ιταλία όμως έμελλε να είναι διαφορετική. Ένα «ημίθεος» δεν ξύπνησε να πάει στην «εργασία» του. Κατ’ ακρίβεια δεν ξύπνησε ποτέ. Ο Νταβίντε Αστόρι ο αρχηγός της Φιορεντίνα δεν πήγε να φάει πρόγευμα με τους συμπαίκτες του στο ξενοδοχείο που είχε καταλύσει η αποστολή της ομάδας του ενόψει του αγώνα με την Ουντινέζε και έπειτα από λίγο διαπιστωνόταν ο θάνατός του. Σοκαρισμένη η κοινή γνώμη της Ιταλίας, από τα θλιβερά μαντάτα ανέβαλε την αγωνιστική. 

 

Ο Αστόρι έγινε την Κυριακή μέλος της μιας «μαύρης» λίστας η οποία περιλαμβάνει τον Αντόνιο Πουέρτα της Σεβίγια, τον Πιερμάριο Μοροσίνι της Περούτζια, τον Ντάνι Χάρκε της Εσπανιόλ, τον Μαρκ-Βιβιέν Φο του Καμερούν, τον Φίλιπ Ο’Ντόνελ της Μάδεργουελ και τόσους άλλους –κυρίως- άσημους ποδοσφαιριστές.  Οι αθλητές αυτοί έπαιξαν ποδόσφαιρο στο ανώτερο επίπεδο και σαφώς φρόντιζαν το κορμί τους καθώς αυτή είναι η ζήση τους, ενώ παράλληλα λάμβαναν την καλύτερη ιατρική φροντίδα από εξειδικευμένους γιατρούς. Και όμως πέθαναν…

 

Ο θάνατος μπορεί να σε βρει όπου και όποιος κι αν είσαι. Χωρίς εξήγηση, χωρίς προειδοποίηση… Παρ’ όλη την πρόοδο της επιστήμης δεν επιτύχαμε να «δαμάσουμε» τον θάνατο. Όπως και αν έρθει είναι δύσκολο να τον αποδεχτούμε αλλά πρέπει να ζήσουμε και να προχωρήσουμε. Γιατί έτσι κινείται η ανθρωπότητα… Και ο καθένας που «φεύγει» αφήνει πίσω του άλλους.  Σε αυτήν τη περίπτωση ο Αστόρι εγκατέλειψε τη σύζυγό του και το δίχρονο του παιδί, το οποίο δεν θα δει ποτέ ξανά τον πατέρα του. Ταυτόχρονα, υπάρχει η οικογένεια του και οι φίλοι του και τόσοι άλλοι γνωστοί του εμβληματικού αμυντικού των Βιόλα οι οποίοι θρηνούν τον χαμό του φίλου τους.

 

Για όλους εμάς που δεν τον γνωρίσαμε ο Αστόρι άφησε πίσω του εκτός από το ποδοσφαιρικό του ταλέντο, μια φράση που θα μπορεί να χρησιμεύσει σε όλους μας. Ο Νταβίντε είπε: «Αγαπώ πραγματικά τη δουλειά μου. Αγαπώ πραγματικά το ποδόσφαιρο. Το αγαπώ περισσότερο από όταν ήμουν 18». Και κάθε εβδομάδα το έδειχνε σε όλους τους φίλους των Βιόλα και στο ευρύτερο ποδοσφαιρικό κοινό. Ο «ημίθεος»  έζησε σαν εμάς,  ήταν ένα μεγάλο παιδί που του άρεσε η δουλειά του, έκανε θυσίες και τελικά άφησε την τελευταία του πνοή στο περιθώριο των καθηκόντων του... Τα αίτια και τι κρύβεται πίσω από την ανακοπή καρδίας του αρχηγού των Βιόλα δεν έχουν καμία σημασία.