Είναι απαράβατος νόμος της φύσης. Κανένας, μα κανένας δεν μπορεί να νικήσει τον χρόνο. Και το πλήρωμα αυτού έφτασε για τον Γουέιν Ρούνεϊ. Όχι, φυσικά, δεν αποσύρθηκε από τα γήπεδα, αλλά αποφάσισε ότι τα ποδοσφαιρικά «γέρικα» πόδια του δεν μπορούν άλλο να τρέχουν και στις διεθνείς διοργανώσεις σε εθνικό επίπεδο. Ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Εθνικής Αγγλίας, λίγο πριν πιάσει τα 32, αποσύρθηκε αφήνοντας πίσω του μια πικρή γεύση.

 

 

Για να εξηγούμαστε: οι 119 εμφανίσεις και 53 τέρματα που σημείωσε στα 14 χρόνια που φόρεσε το εθνόσημο με τα τρία λιοντάρια, δεν είναι μικρά ή ασήμαντα επιτεύγματα για οποιονδήποτε, πόσω μάλλον για μια Εθνική όπως στην Αγγλία. Σε όλα αυτά τα χρόνια όμως δεν κατάφερε ούτε αυτός, ούτε οι συμπαίκτες του να οδηγήσουν τη χώρα του σε μια στιγμή δόξας, σε μια επιτυχία. Oύτε καν ένας ημιτελικός. Κανένα παραμύθι, καμία όμορφη ιστορία… Μόνο δάκρυα.

Από τους τελευταίους της «Χρυσής Γενιάς» όπως αυτή χαρακτηρίστηκε από τα σκανδαλοθηρικά βρετανικά μέσα ενημέρωσης, που όσο εύκολα «βάφτισε» με τον ομολογουμένως εντυπωσιακό τίτλο τα μέλη της Εθνικής από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, τόσο εύκολα έστηνε στον τοίχο τους παίκτες έπειτα από μια απρόσμενη ήττα, λίγες γροθιές σε ένα μπαρ, μια κόκκινη κάρτα… Ντέιβιντ Μπέκαμ, Στίβεν Τζέραρντ, Φρανκ Λάμπαρντ, Ρίο Φέρντιναντ τα άλλα μέλη αυτής της υποσχόμενης φουρνιάς, η οποία ξεκινούσε κάθε δύο χρόνια στα διεθνή τουρνουά ως ένα από τα πρώτα φαβορί, όμως επέστρεφε με την… πρώτη πτήση.

Στο Euro του 2004, κι ενώ η Ελλάδα συγκινούσε τον ποδοσφαιρικό πλανήτη και έκανε τη μεγαλύτερη έκπληξη όλων των εποχών, οι Άγγλοι έβρισκαν το αστέρι της επόμενης ημέρας, τον 17χρονο που σκόραρε τέσσερα τέρματα σε αυτήν τη διοργάνωση και θα βασιζόταν πάνω του η… «αναγέννηση». Όμως μετά ήρθε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που στόχευε κάθε χρόνο ψηλά με τις πολλές υποχρεώσεις σε διασυλλογικό επίπεδο και το βαρύ καλεντάρι των αγγλικών διοργανώσεων όχι μόνο δεν ευνοεί αλλά δυσχεραίνει τραγικά τις προσπάθειες της εθνικής ομάδας τους.

Η Γιουνάιτεντ «ρουφούσε» ό,τι είχε και δεν είχε ο πάντοτε αξιόμαχος στράικερ, που άφηνε στο γήπεδο το 100% των δυνάμεών του, κάνοντας τον να φτάνει στα μεγάλα ραντεβού τραυματισμένος ή εξουθενωμένος. Στο Παγκόσμιο του 2006 το σπασμένο του πόδι δεν πρόλαβε να αναρρώσει, ενώ το 2010 το πρόβλημα ήταν ο αστράγαλος. Λίγο πριν το Euro του 2016, το οποίο έμελλε να είναι η τελευταία του μεγάλη διοργάνωση, το πρόβλημα ήταν το γόνατο… Όχι πως το έβαζε ποτέ κάτω, καθώς το 2006 τόση ήταν η επιθυμία του να παίξει, που έφτασε σε ανοικτή σύγκρουση με τον προπονητή του Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, με τον Σβεν Γκόραν Έρικσον, τότε προπονητή της Εθνικής Αγγλίας, να διηγείται μέχρι σήμερα τις ατέλειωτες τηλεφωνικές συνομιλίες με τον Σκοτσέζο τεχνικό…

Το ταλέντο του από την αρχή της καριέρας του αδιαμφισβήτητο, αν και η ποδοσφαιρική αξία του, βάσει και των παχυλών απολαβών του, αμφισβητήθηκε τα τελευταία χρόνια όσο λίγων. Αυτό κορυφώθηκε τα δύο τελευταία χρόνια με τη Γιουνάιτεντ να ψάχνει την ταυτότητά της και τον Ρούνεϊ να χάνεται στο… πλήθος, να αλλάζει ρόλους και να περνά τις ώρες του στον πάγκο. Τα δύο πρώτα παιχνίδια του με την επιστροφή του στην Έβερτον, στα οποία έλαμψε το ταλέντο του, έδειξαν ξεκάθαρα ότι έχει ακόμα πολλά να προσφέρει. Στην παλιά του ομάδα βρήκε νέο κίνητρο, όμως τα πόδια παραμένουν ταλαιπωρημένα. Αυτό το γεγονός ήταν μάλλον που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της απόσυρσης από την Εθνική και ψήφισε «Έβερτον», ώστε να διασώσει την καριέρα του.

Ας μη γελιόμαστε όμως: ο Ρούνεϊ, πριν λάβει την τελική του απόφαση, σίγουρα είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του τις σφαλιάρες που δέχτηκε η Εθνική Άγγλιας με την ιστορία, όπως ξέρουμε, να είναι σοκαριστικά επαναλαμβανόμενη… Ακόμα μια μεγάλη πρόκριση της ομάδας για το επόμενο Παγκόσμιο, ξανά ψηλά στα φαβορί, μεγάλες προσδοκίες και στο τέλος πίκρα, απογοήτευση και προβληματισμός. Τουλάχιστον ο Γουέιν αποφάσισε να σταματήσει με τους δικούς του όρους…