Όταν είμαι "φορτωμένος", εκνευρισμένος με κάτι, αποφεύγω τις συζητήσεις -όπως ο διάβολος το λιβάνι. Προτιμώ να το βουλώνω. Αποφεύγω επίσης, να γράφω -οτιδήποτε. Συνήθως, σε τέτοιες περιπτώσεις, που ο εγκέφαλος είναι βραχυκυκλωμένος, λες πράγματα για τα οποία εκ των υστέρων μετανιώνεις οικτρά. Έλα όμως που δεν γίνεται να το βουλώνουμε πάντα και ειδικά όσο υπάρχουν όλοι αυτοί που κάνουν ότι είναι δυνατό για να σε βγάλουν εκτός εαυτού. Εννοώ τον εστιάτορα που σε ταΐζει χαλασμένο ψάρι -άθελά του ή μη, δεν έχει σημασία- προσφέροντας σου μια πολύ ωραία τροφική δηλητηρίαση, κι όταν την επόμενη μέρα παίρνεις τηλέφωνο ζητώντας να μιλήσεις με τον ιδιοκτήτη δεν μπαίνει καν στον κόπο να απαντήσει στο τηλεφώνημα. Εννοώ τον περιπτερά που δεν κόβει ποτέ απόδειξη και σε χρεώνει ότι θέλει. Εννοώ τον μηχανικό που ενώ του έχεις καταθέσει τον μισό μηνιαίο οικογενειακό προϋπολογισμό, διαβεβαιώνοντάς σε μάλιστα ότι το αυτοκίνητο σου είναι μια χαρά, σε δυο μέρες είσαι αναγκασμένος να του καταθέσεις και τον άλλο μισό... Εννοώ τον παπά που για να σου δώσει ένα χαρτί "αποδεσμεύοντάς" σε από την εκκλησία της ενορίας σου, έτσι ώστε να παντρευτείς εκεί που εσύ θέλεις, προϋποθέτει να πουλήσεις το νεφρό σου. Εννοώ την εταιρεία ρυμούλκησης που ενώ σου έχει αλλάξει την μπαταρία του αυτοκινήτου, δίνοντάς σου δυο χρόνια εγγύηση, την ώρα που πέφτεις στην ανάγκη τους παίρνοντάς τους τηλέφωνο για να τους αναφέρεις ότι η μπαταρία σου χάλασε πριν περάσουν καν 20 μήνες, ο υπεύθυνος υποτιμά τη νοημοσύνη σου λέγοντάς σου διάφορες μαλακίες τύπου "αλλάξαμε προμηθευτή μπαταριών και δεν μπορούμε να καλύψουμε όσους προμηθεύσαμε με την παλιά μάρκα". Τι λες ρε φίλε; Σοβαρά; Sorry κιόλας αν ενοχλήσαμε. Ειλικρινά, τα παραδείγματα είναι ποικίλα και αμέτρητα. Τι δηλαδή; Θα πρέπει να ξεκινήσουμε να σας "φωτογραφίζουμε" και να σας ονοματίζουμε για να συνέλθετε; Δες σας ζητήσαμε και χάρη, να κάνετε τίμια την δουλειά σας θέλουμε μόνο. Κι αν δεν σας πειράζει, να μην μας κλέβετε… Πρόσφατα, σε μια συνέντευξη με τον πανεπιστημιακό Μιχάλη Πιερή, τον άνθρωπο πίσω από το εξαιρετικά ποιοτικό και ραγδαία εξελισσόμενο από κάθε άποψη Φεστιβάλ Αξιοθέας, μια από τις ερωτήσεις που ήθελα να μου απαντήσει ήταν κατά πόσο υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι στις μέρες μας οι οποίοι μπορούν να μας βγάλουν από το τέλμα και αν ναι, πού βρίσκονται. Για να είμαι ειλικρινής, η απάντησή του με ξάφνιασε. "Δεν είναι τους πνευματικούς ανθρώπους που πρέπει να ψάχνουμε, αλλά αυτούς που έχουν αξίες και διακρίνονται για την εντιμότητα στη δουλειά τους. Ο καθείς σε αυτό που ετάχθη. Μπορεί να είναι δάσκαλος, δημοσιογράφος, κτίστης, καλλιτέχνης, ιερέας, υπάλληλος, επιχειρηματίας. Αν κάνει τίμια τη δουλειά του, τότε τον χρειάζεται ο τόπος. Προσωπικά, λόγω επαγγέλματος, γνωρίζω πολλούς «πνευματικούς ανθρώπους» οι οποίοι όχι μόνο δεν είναι κατάλληλοι για να οδηγήσουν τον τόπο σε μιαν έξοδο από την κρίση, αλλά, απεναντίας, αποτελούν και αυτοί μέρος του «τέλματος» στο οποίο αναφερθήκατε", καταλήγει. Οπότε, για να αποφύγουμε τα χειρότερα ως κοινωνία πρέπει απλά… να εμφυτεύσουμε στο στενό κεφάλι μας τα λόγια ανθρώπων όπως ο Μιχάλης Πιερής. Και αν κάποιοι δεν λένε να καταλάβουν ότι με τη συμπεριφορά τους μας έφεραν στην άθλια κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα, ας αρχίσουμε επιτέλους να τους σαμποτάρουμε και γιατί όχι, να τους δαχτυλοδείχνουμε.