Κάθομαι στη Λήδρας, σε ένα ωραίο cafe, απέναντι στον Γιάννη Χαρούλη, και συζητάμε για το πώς επιλέγει τους μουσικούς του. Ποια είναι τα κριτήρια, ρωτώ. «Επιλέγοντας ένα μουσικό, του λέω πως αυτό που πρέπει να κρατήσουμε πάνω απ’ όλα, αν ποτέ τελειώσουμε τη συνεργασία, είναι να πίνουμε ένα κρασί, να κουβεντιάζουμε ανθρώπινα και να κρατήσουμε μια επαφή. Τα υπόλοιπα έρχονται. Το φάλτσο φτιάχνει». Εδώ έχουμε ένα άνθρωπο, ένα καλλιτέχνη, που ποντάρει στο μοίρασμα. Σε αυτό ακριβώς είναι που προσδοκώ πάντοτε κι εγώ. Στο μοίρασμα. Αλλά και στο ξάφνιασμα. Κάθε φορά που πάω σε μια συνέντευξη, κάθε φορά που είναι να συναντήσω κάποιον καλλιτέχνη που εκτιμώ, πάω για να κερδίσω κάτι. Ειλικρινά πιστεύω ότι μια συνέντευξη, ένας στίχος, ένα ποίημα, μια ταινία, ένα βιβλίο ή ένα τραγούδι, μπορούν να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Λέει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου σχετικά με αυτό: «Πιστεύω ότι η τέχνη μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σε στοχασμό πάνω στην ύπαρξή του και -αν όχι να τον κάνει καλύτερο- τουλάχιστον να απαλύνει τους φόβους του. Ειδικά η ποίηση και η μουσική είναι οι κορυφαίες μορφές τέχνης, που μπορούν να συνταράξουν τον άνθρωπο, γιατί δημιουργούν νέα, αβίωτα συναισθήματα, μετατρέποντας τον καθημερινό ανθρωπάκο σε στιγμιαίο συμπαντικό στροβιλισμό. Για να συμβούν αυτά όμως πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Δηλαδή, αγνοί. Είναι αρκετές οι στιγμές που μπορώ να θυμηθώ αλλά επιλέγω αυτό που άκουσα από έναν Αργεντίνο ποιητή, και που έλυσε μέσα μου το δύσκολο και ατακτοποίητο ζήτημα της ουτοπίας: ‘Η ουτοπία είναι σαν τον ορίζοντα. Όποιος προσπαθεί  να τον φτάσει δεν τα καταφέρνει ποτέ αλλά διαπιστώνει ότι -εν τω μεταξύ- έχει προχωρήσει’». Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγεις από μια συνάντηση με τον Θανάση, ή έστω να ακούσεις ένα τραγούδι του και να μην νοιώθεις γεμάτος. Να μην κερδίσεις κάτι. Να μην προβληματιστείς. Ο Χαρούλης, με τον οποίο συνεργάστηκε, δίνοντάς του τραγούδια του, παρομοίασε τον Θανάση με έναν άνθρωπο που θα κάνει τη δουλειά του το πρωί, θα πλύνει τα χέρια του και θα καθίσει να φάει στο τραπέζι με καθαρή ψυχή και βλέμμα. Αλήθεια, δεν είναι πολύ σπουδαίο αυτό το πράγμα; Απλό μεν, σπάνιο φαινόμενο δε. Μια εικόνα που δύσκολα τη συναντούμε πλέον. Είναι σίγουρο πέραν πάσης αμφιβολίας, όμως, πως τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν. Πρέπει απλά να ψάξουμε να τους βρούμε. Πρέπει να ψάξουμε την ουσία. Πρέπει να ψάξουμε την αλήθεια στα λόγια και ενίοτε στην τέχνη τους. Ο Γιάννης Χαρούλης λέει «πρέπει να καταφέρνουμε να ταρακουνούμε αυτό που έχει παγιώσει μέσα μας, να πηγαίνει πίσω, μπρος, λάθος, σωστά, στραβά, δεν ξέρω… αλλά να πηγαίνει κάπου». Όπως λέει και μια αρχαιοελληνική παροιμία «Πέτρα που κυλά, δεν χορταριάζει». «Λίγα πράγματα μπορούν να μας παρηγορήσουν πραγματικά και να μας δείξουν ένα δρόμο ψυχής που μπορεί να μας δυναμώσει σαν ανθρώπους και να μας βοηθήσει να λειτουργήσουμε καλύτερα, τόσο προσωπικά όσο και μέσα στο σύνολο». Αυτή είναι η κουβέντα που θυμάμαι πιο έντονα από όσα μου είπε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης κατά τη διάρκεια της πρόσφατης συνέντευξης με αφορμή την αναβίωση της ‘Σαμίας’. Και συμπληρώνει: «Οι τέχνες ανθούν σε εποχές δύσκολες και οι άνθρωποι βρίσκουν ένα αποκούμπι εκεί, ιερό πολλές φορές. Αναγκαζόμαστε να στραφούμε σε άλλα, πιο ουσιαστικά για την ύπαρξή μας πράγματα, όπως είναι η ποίηση, η μουσική, το θέατρο, η ζωγραφική… Όπως είναι μια πραγματική στιγμή, μια βαθιά στιγμή, μια στιγμή αλήθειας μέσα στη μέρα μας». Για τον Θανάση, πάντως, η πιο βαθιά στιγμή μέσα στην καθημερινότητά του είναι, λέει, η στιγμή εκείνη που εισπράττει και που δίνει αγάπη… Θα σιγοντάρω τον Θανάση, ανατρέχοντας μάλιστα στον Κώστα Μόντη και σε ένα πολύ σπουδαίο στίχο του: «Περίεργο πράγμα η καρδιά. Όσο τη σπαταλάς τόσο περισσότερη έχεις».

 

Τα links των τριών συνεντεύξεων στο Time Out Cyprus:

www.timeoutcyprus.com/article/2130/synenteyxi-toy-gianni-haroyli-sti-city-free-press

www.timeoutcyprus.com/article/3682/synenteyxi-me-ton-alkinoo-ioannidi-i-vathia-stigmi-toy-theatroy

www.timeoutcyprus.com/article/3931/thanasis-papakonstantinoy