Αγάπη και μίσος πάνε μαζί;

Και αν ναι από πότε;

Και το αγαπάτε αλλήλους; Που πήγε;

Το μην κρίνεις για να μην κριθείς;

Το αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω;

Θέτω τα πιο πάνω ερωτήματα για να μιλήσουμε στην ίδια γλώσσα ο Αρχιεπίσκοπος (ένας άνθρωπος του Θεού, θρήσκος και καλλιεργημένος) κι εγώ, μια οργισμένη σοσιαλίστρια, φεμινίστρια και ελπίζω ακτιβίστρια.

 

Βλέπετε αυτό που θα διαβάσετε πιο κάτω το έγραψα πριν καιρό για τους απλούς καλλιεργητές μίσους και ουδέποτε φανταζόμουν ότι αφορμή για να το δημοσιεύσω θα γινόταν ο Αρχιεπίσκοπος.  

 

Κάθε φορά που δημοσιεύεται μια είδηση και κατ’ επέκταση μια  ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης  με θέμα που αφορά ζευγάρια του ιδίου φύλου, άτομα που ξεφεύγουν από την νόρμα, την ‘κανονικότητα’ και τα πρέπει της κυπριακής κοινωνίας, τότε ένα τσουνάμι  σχολιαστών κατακλύζει  με κριτικά σχόλια την είδηση στην ‘καλύτερη περίπτωση’ και με υβριστικά σχόλια, ρητορική μίσους -εχθρικό λόγο- αγγλιστί  hate speech, τις πλείστες φορές.

 

Προσφέρουμε στα παιδιά μας αγάπη, στοργή, μόρφωση και συμβουλές. Τρέχουμε να καταδικάσουμε κάθε μορφή βίας που μπορεί να εμφανιστεί στις σχολικές αίθουσες και αυλές: λεκτική, σωματική, ψυχολογική… και μέσα σε μια στιγμή μετατρεπόμαστε στο μεγαλύτερο μπούλη, νταή και ψευτόμαγκα του διαδικτύου χύνοντας χολή γιατί κάποιοι συνάνθρωποι μας αγαπούν διαφορετικά, γιατί επιθυμούν να βιώσουν την αγάπη, να πάρουν και να δώσουν αγάπη. ΑΓΑΠΗ. Γιατί αλήθεια η συμβίωση και η οικογενειακή ζωή τι άλλο μπορεί να περιλαμβάνει και από τι άλλο θα μπορούσε να ξεχειλίζει αν όχι από αγάπη. (Τα λέω όλα αυτά διότι το κείμενο αυτό το έγραψα μετά τη ψήφιση του  νόμου που προνοεί τη σύναψη πολιτικής συμβίωσης, κάτι που σχολιάστηκε τότε ποικιλότροπος, με μπόλικο βρισίδι και μίσος.)

 

Αναλώνουμε  τον χρόνο μας εκφράζοντας τη δήθεν ανησυχία μας για το που πάει η κοινωνία και το φόβο μας ότι ο Θεός θα ρίξει λαμπρό να μας κάψει και αγνοούμε την πιθανότητα να μετατρεπόμαστε στο μεγαλύτερο φίμωτρο για ένα οικείο αγαπημένο μας πρόσωπο. Δε διανοούμαστε καν ότι ένα άτομο του οικογενειακού ή φιλικού μας κύκλου μπορεί να προσπαθεί να εκφράσει και να εκδηλώσει την ταυτότητα του σε μας ή στον περίγυρο του και εμείς το δυσκολεύουμε. Είναι πραγματικά πολύ οδυνηρό να βλέπεις άτομα που αγαπάς να υποκρίνονται και να προσποιούνται ότι είναι κάτι που δεν είναι για να είναι κοινωνικά αποδεχτά. Είναι και πολύ λυπηρό παράλληλα να πηγαίνει χαμένη η πραγματική τους προσωπικότητα, να πιέζεται και να μπαίνει σε καλούπια για να μην ενοχλούνται άτομα με περιορισμένη αντίληψη και μηδαμινή ανοχή του διαφορετικού. Τέλος είναι πολύ απογοητευτικό ο Αρχιεπίσκοπος να οδηγεί άτομα σε ντουλάπες. Όπως είχα πει και στο πρώτο Gay Pride οι ντουλάπες είναι για τα ρούχα! ...κι όσον αφορά τα εκκλησιαστικά σχολεία...θυμίζουν κάτι από μεσαίωνα, κι ευχαριστώ αλλά ως φορολογούμενη αρνούμαι να τα χρηματοδοτήσω..!

Με αγάπη, 

Λευκή