Θα έχουν νέο κοινωνικό δείπνο οι ηγέτες των δυο Κοινοτήτων. Τα Ην.΄Εθνη προωθούν μια ήδη αποτυχημένη διαδικασία για να δικαιολογούν την παρουσία τους και οι υπάλληλοί τους στην Κύπρο τον μισθό τους. Βεβαίως, μπορεί να ισχυριστεί κάποιος και το εξής: Ωραία, τι να κάνουμε; Να καθήσουμε και να περιμένουμε με χέρια σταυρωμένα; Όχι, βέβαια. Αλλά, θα μπορεί να επισημάνει κάποιος και τα ακόλουθα: Είναι άλλο πράγμα να συζητάς και είναι άλλο να είσαι όμηρος παράλληλων μονολόγων, λόγω της τουρκικής στάσης. 

 

Ποιος και γιατί να πιέσει την Άγκυρα 

 

Επί των ανωτέρω προστίθεται ένα θεμελιώδες ερώτημα: Τι άλλαξε από το Κραν Μοντανά μέχρι σήμερα, για να δικαιολογείται αισιοδοξία και να μπορεί να πει κάποιος ότι υπάρχει ελπίς σε ένα δείπνο ή σε μια νέα διαδικασία λύσης; Πολλά άλλαξαν, αλλά προς το χειρότερο. Και εξηγούμαι: Για να μπορείς να έχεις ελπίδες και αξιώσεις, θα πρέπει να εξετάσεις τη δική σου πολιτική, διαβάζοντας τη μεγάλη εικόνα του περιφερειακού και παγκόσμιου περιβάλλοντος και, κυρίως, εκείνο που θα πρέπει να μελετήσεις είναι η τουρκική πολιτική. Και κάτι άλλο: Ποια είναι η στάση των Τουρκοκυπρίων. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Εάν κάποιος εξετάσει το εξωτερικό, διεθνές περιβάλλον σε σχέση με την Τουρκία, θα διαπιστώσει τα εξής:  Η Άγκυρα τα έχει πλακάκια πλέον με τη Μόσχα, λόγω: Α. Του Turkish Stream. Β. Των παιγνιδιών στη Συρία, που είναι ζητήματα συναφή με τον έλεγχο των πετρελαίων και του καναλιού του Σουέζ, ως ενός από τα βασικά σημεία διέλευσης των θαλάσσιων οδών και δη της ενέργειας. Γ. Του πυρηνικού προγράμματος στο Άκκιουγιου, που είναι υπό την επίβλεψη της Ρωσίας. Δ. Της ρωσικής πρόθεσης να δημιουργεί, μέσω Τουρκίας, προβλήματα στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ, την οποία εκμεταλλεύεται η Άγκυρα, με απώτερο στόχο να εκβιάζει την Ουάσιγκτον. Και εμείς συλλαμβανόμαστε κοιμώμενοι να εκμεταλλευθούμε τις συγκυρίες, λόγω αδυναμίας για ορθή ανάγνωση των εξελίξεων και ένεκα έλλειψης στρατηγικής, αλλά και συμπλεγμάτων από το παρελθόν ως προς τις ΗΠΑ και τη Βορειοατλαντική Συμμαχία, καθώς και των ψευδαισθήσεων για τη στάση της Ρωσίας.   

 

Το κατά καιρούς στήριγμά μας, δηλαδή η Μόσχα, παίζει -λόγω των δικών της συμφερόντων, και ορθώς, με βάση τους κανόνες του ρεαλισμού, ενεργεί- με την Τουρκία. Συνεπώς, πολύ λίγα θα πρέπει να αναμένει κάποιος λογικός ότι η Μόσχα δύναται να πράξει προς δικό μας όφελος. Άλλωστε, η πάγια ρωσική θέση είναι ταυτισμένη με τον τουρκικό στρατηγικό στόχο για λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Και η στήριξη που προσφέρεται κατά καιρούς από τη Ρωσία στην Κύπρο δεν οφείλεται στο γεγονός ότι η Μόσχα μάς αγαπά, αλλά στο ότι θέλει να χαλάσει τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και της Βρετανίας, καθώς και να πλήξει τα συμφέροντά τους, που είναι δυνατό να εξυπηρετηθούν μέσω τής υπό συζήτηση ομοσπονδιακής λύσης, καθώς και πριν από αυτήν. Στο πλαίσιο των εν λόγω συνθηκών υπάρχει μια μερική σύγκλιση συμφερόντων Κύπρου - Ρωσίας με διαφορετικά κίνητρα. 

 

Η ουσία είναι ότι η Μόσχα δεν δύναται την περίοδο αυτή να ασκήσει πιέσεις στην Τουρκία για αλλαγή πολιτικής στο Κυπριακό. Το ίδιο ισχύει:

 

1. Για τις ΗΠΑ, των οποίων οι σχέσεις με την Τουρκία τελούν υπό καθεστώς κρίσης.

2. Για την ΕΕ. Και αυτό διεφάνη στη Βάρνα.

 

Άλλωστε, η ΕΕ βγάζει την ουρά της απ' έξω, επικαλούμενη τη θέση των δύο Κοινοτήτων ότι το πάνω χέρι στη διαδικασία λύσης του Κυπριακού ανήκει στα Ην. Έθνη, καθώς και ότι οι Βρυξέλλες έχουν ρόλο μόνον επικουρικό. Είναι, δε, πρόδηλον ότι τα Ην. Εθνη δεν απονέμουν δικαιοσύνη, αλλά συμβιβάζονται με το δίκαιο του ισχυρού, εφόσον ο αδύνατος δεν φροντίζει να συνάπτει συμμαχίες και αποδέχεται την αδικία ως συμβιβασμό. Ταυτοχρόνως, εφόσον οι ΗΠΑ, που τα έχουν τσουγκρίσει με την Άγκυρα, δεν έχουν εναλλακτικά υποσυστήματα ασφάλειας στην περιοχή, όπως θα μπορούσε να ήταν αυτό μεταξύ του Ισραήλ, της Κύπρου και της Ελλάδας με προέκταση προς την Ευρώπη, ουδόλως θα  απομακρυνθούν από την Τουρκία. Και ας τους ψήνει το ψάρι στα χείλη. Δεν θα την αφήσουν να πέσει στις αγκάλες της Μόσχας.

 

Η αλλαγή φρουράς στην Τουρκία  

 

Ενδεχομένως να αναμένουν αλλαγή φρουράς στην τουρκική ηγεσία το 2019 με αφορμή τις προεδρικές εκλογές. Ακόμη, όμως, και αν αυτό συμβεί, οι Κεμαλιστές που θα έρθουν, δεν θα είναι λιγότερο επιθετικοί και επεκτατιστές από τον Ερντογάν, τον οποίο κάποιοι έβλεπαν ως μεταρρυθμιστή και εκσυγχρονιστή. Ήταν ο Παπανδρέου, όπως έλεγαν, της Τουρκίας… Ο εμπνευσμένος ηγέτης! Τελικώς, ο Ερντογάν ήταν όπως τον περιγράφαμε από το 2003 από αυτές τις στήλες. Γνώριζε καλά πώς να παίζει το παιγνίδι μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ, καθώς και πώς να χρησιμοποιήσει την ΕΕ για να αποκαθηλώσει το κεμαλικό βαθύ κράτος και να δημιουργήσει το δικό του. Τονίζαμε ότι είχε μυστική ατζέντα και ότι θα ήταν ο νέος δικτάτορας, ο νέος σουλτάνος της Τουρκίας. Όταν όμως τα γράφαμε, μας αποκαλούσαν «ακραίους» και «εθνικιστές». Τώρα, ακόμη και το Μέγαρο Μαξίμου της αριστερής Κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ τον αποκαλεί δημόσια σουλτάνο!  

 

Οι Ρώσοι στη φυλακή του Οτσαλάν  

 

Συνεπώς, το κλειδί, όπως όλοι παραδέχονται, της λύσης, η αιτία της κατάρρευσης του Κραν Μοντανά, δηλαδή η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν, όχι μόνο δεν έχει αλλάξει πολιτική προς το θετικότερο, αλλά έχει γίνει επιθετικότερη. Χειρότερο. Ιδού τα γεγονότα. Η Τουρκία: Α. Εισβάλλει στη Συρία και διαλύει τους Κούρδους στο Αφρίν με την πλήρη στήριξη της Μόσχας. Την περασμένη Κυριακή, σε πολιτική εκδήλωση στην Αθήνα, το μέλος του διπλωματικού γραφείου του Συρο-κουρδικού Κόμματος, Δημοκρατική Ενότητα, Ιμπραήμ Μουσλέμ, αποκάλυψε ότι, Τούρκοι και Ρώσοι, προφανώς πράκτορες, επισκέφθηκαν στις φυλακές τον Κούρδο ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν, από τον οποίο ζήτησαν να υποστηρίξει την παράδοση του Αφρίν, αλλά αυτός αρνήθηκε! Β. Απειλεί να εισβάλει ακόμη και στο Ιράκ. Γ. Δεν επέτρεψε στην ιταλική ΕΝΙ να προβεί σε έρευνες στο οικόπεδο 3 της κυπριακής ΑΟΖ, ενώ αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λωζάνης. Θέτει ως αιτία πολέμου τον καθορισμό ελληνικής ΑΟΖ στο Καστελόριζο και αξιώνει συνιδιοκτησία στο φυσικό αέριο της Κύπρου, αφού τα δικαιώματα για τους Τουρκοκυπρίους έχουν παραχωρηθεί από το ψευδοκράτος στην Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίων. Συναφώς, ο Ερντογάν απειλεί ότι θα στείλει το δικό του τρυπάνι στην κυπριακή ΑΟΖ ή στα όριά της για έρευνες. Όσο, δε, για τον Τουρκοκύπριο ηγέτη, Μουσταφά Ακιντζί, επί του οποίου πολλοί επένδυσαν αρκετά, είναι πλήρως εναρμονισμένος με την πολιτική Ερντογάν. Όπως είχαμε γράψει παλαιότερα: Ούτε τα κορδόνια του δεν μπορεί να δέσει, εάν δεν ρωτήσει την Άγκυρα. 

 

Κεμαλιστές, Ερντογάν και γκρίζοι λύκοι… 

 

Όταν αναφέρονται οι Τούρκοι σε συνέχιση του Κραν Μοντανά και λύση, εννοούν: Πρώτον, να γίνει δεκτή η παρουσία τουρκικών στρατευμάτων, έστω και στο πλαίσιο μιας Βάσης. Δεύτερον, την παραχώρηση δικαιωμάτων Ευρωπαίου πολίτη στους Τούρκους πολίτες που θα έρχονται στην Κύπρο και καθεστώς ευρωπαϊκών εταιρειών στις αντίστοιχες τουρκικές. Τα δύο τελευταία συζητούνται στο πλαίσιο της ΕΕ. Το ένα μερικώς, με το καθεστώς της κατάργησης της βίζας, και το άλλο μέσω της εμβάθυνσης της τελωνειακής ένωσης. Υπό αυτές τις συνθήκες, η ομοσπονδία με χαρακτήρα συνομοσπονδίας θα είναι το όχημα προς την πλήρη τουρκοποίηση, η οποία δεν θα προκύψει με στρατιωτικά μέσα, αλλά μέσα από τις συνταγματικές δομές και από την τουρκική πληθυσμιακή και οικονομική εισβολή.  

 

Καμία εκ των προϋποθέσεων και των μεταβλητών που επηρεάζουν τη λύση του Κυπριακού δεν είναι θετική. Ούτε οι Αμερικανοί, ούτε οι Ρώσοι, ούτε ο ΟΗΕ και η ΕΕ θα πιέσουν την Τουρκία για αλλαγή στάσης. Η δε Άγκυρα, τα θέλει όλα. Και εμείς, ως Κύπρος και Ελλάδα, δεν διαθέτουμε αποτροπή για να διεκδικήσουμε μιαν αξιοπρεπή λύση, επειδή δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την τουρκική στρατιωτική ισχύ. Ερώτημα: Πού βαδίζει ο Πρόεδρος, πιεζόμενος από το ΑΚΕΛ και χωρίς η λοιπή αντιπολίτευση να έχει το σθένος και την πολιτική να βάλει φρένο στη διχοτομική κατηφόρα; Μεταβαίνει ο Πρόεδρος σε ένα νέο δείπνο, του οποίου, εάν η κατάληξη είναι αποτυχία, αυξάνονται οι πιθανότητες διχοτόμησης. Εάν είναι επιτυχές, τότε πάμε σε μια διαδικασία Κραν Μοντανά, η οποία είτε θα οδηγήσει σε μια ομοσπονδία, ως όχημα μεταφοράς προς την τουρκοποίηση, είτε σε νέο ναυάγιο, οπότε μπαίνουμε πιο βαθιά στη διχοτόμηση. Ο Ερντογάν δεν θα ρισκάρει το Σουλτανάτο του και τις εκλογές του 2019 για να λύσει το Κυπριακό. Αν το επιλύσει, θα πρέπει να είναι τροπαιοφόρος. Δηλαδή, θα πρέπει να διαλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία και να πάρει το φυσικό αέριο. Χωρίς σκιές. Διότι, αν υπάρχουν σκιές, θα τύχουν εκμετάλλευσης από την αντιπολίτευση και θα τον στείλουν στην κρεμάλα, εάν χάσει την Προεδρία το 2019. Φανταστείτε να ανακοινώσει ο Ερντογάν λύση στο Κυπριακό, χωρίς την παρουσία τουρκικού στρατού και επεμβατικών και εγγυητικών δικαιωμάτων, τι έχει να πάθει από τους Κεμαλιστές αλλά και τους εθνικιστές γκρίζους λύκους, ακόμη και από το ίδιό του το κόμμα! Το διακύβευμα για τον Ερντογάν δεν είναι η Κύπρος, αυτήν τη θεωρεί, όπως όλοι οι Τούρκοι, δεδομένη. Το διακύβευμα είναι να κερδίσει τις εκλογές, να προσθέσει νέα εδάφη, να γίνει πανίσχυρος και να ξεπεράσει ακόμη και αυτόν τον Κεμάλ Ατατούρκ. 

 

Τα κορδόνια του Ακιντζί και ο στόχος του δείπνου…  

 

Ποιος είναι ο σκοπός αυτού του νέου δείπνου; Η συζήτηση για διορισμό νέου απεσταλμένου του ΟΗΕ και έναρξη μιας νέας διαδικασίας ώς τις Ευρωεκλογές; Η συνεννόηση για παρακάτω βήματα; Οι μεταβλητές που έχουμε ήδη αναλύσει, δεν έχουν θετικό πρόσημο. Συνεπώς, το νέο δείπνο θα τύχει εκμετάλλευσης από την άλλη πλευρά, για να δοθεί άλλοθι στον Ακιντζί, ο οποίος έχει βγάλει τη μάσκα του μετριοπαθούς ηγέτη και εμφανίζεται με θέσεις γκρίζων λύκων, ή/και από την Άγκυρα, για να αποκτήσει άλλοθι ως προς τη σκλήρυνση της στάσης της. Γιατί το τονίζουμε αυτό; Διότι, η Άγκυρα θα έχει την πολυτέλεια να ισχυριστεί τα εξής: Καμιά ευθύνη δεν φέρει στο Κυπριακό, το οποίο εμφανίζει ως δικοινοτικό και το οποίο, όπως παγίως η Τουρκία ισχυρίζεται, δεν έχει θετική κατάληξη, επειδή οι Ελληνοκύπριοι απορρίπτουν τη λύση. Μια λύση, την οποία η ίδια η Τουρκία έχει, με τις δικές μας συνεχείς υποχωρήσεις, συνταυτίσει με τους δικούς της στρατηγικούς στόχους. Δηλαδή, με μια μορφή ομοσπονδίας, η οποία, όπως λένε κάποιοι, συνιστά κεκτημένο των συνομιλιών, που θα χρησιμοποιηθεί, όμως, ως εργαλείο της πλήρους τουρκοποίησης. Και είναι αφελείς όσοι πιστεύουν ότι, η διχοτόμηση των δύο κρατών, με αντάλλαγμα την επιστροφή κατεχομένων εδαφών, θα είναι το επόμενο στάδιο συζήτησης διευθέτησης του προβλήματος, εάν δεν υπάρξει πρόοδος στην παρούσα φάση. Η Τουρκία δεν θα δεχθεί λύση στη λογική έδαφος έναντι αναγνώρισης, διότι, δεν θέλει τη μισή Κύπρο, την οποία ήδη κατέχει. Τη θέλει ολόκληρη! Ακόμη και αν δεχθεί τη φόρμουλα των δύο κρατών, αυτή θα έχει ενδιάμεσο χαρακτήρα για τη λύση της τουρκοποίησης.   

 

Περί της ελληνικής εναλλακτικής στρατηγικής πρότασης τα έχουμε πει πολλάκις. Από τις συμμαχίες έως την αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου και την υποχρέωση της Τουρκίας να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία και από αυτές τις θέσεις έως την επένδυση στις ένοπλες δυνάμεις για ενίσχυση της ικανότητας αποτροπής. Θα επανέλθουμε επί τούτων λίαν προσεχώς. Διότι, για μας, ο στρατηγικός στόχος δεν είναι το δείπνο των δύο ηγετών. Αυτό συνιστά άλλο ένα διπλωματικό ξαναμαγειρεμένο φαγητό. Που δεν τρώγεται και δεν χωνεύεται με τίποτε. Διότι, ο στόχος μας, όπως έχουμε ήδη γράψει προ καιρού, είναι η διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η ασφαλής εκμετάλλευση του φυσικού αερίου. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο μπορούν να επιτευχθούν μέσω δείπνων κοινωνικού δήθεν χαρακτήρα, των οποίων το μενού και η λύση καθορίζεται από την τουρκική ισχύ και τις ορέξεις του σουλτάνου της Άγκυρας. Όσο, δε, για τη διαδικασία που υιοθετείται εδώ και 43 και πλέον χρόνια, είναι πρόδηλο ότι κατέρρευσε στο Κραν Μοντανά. Είναι εκλιπούσα… Εάν επιχειρήσουν να την αναστήσουν, θα προωθήσουν τη συναρμολόγηση ενός πολιτειακού Φρανκενστάιν. Και τότε δεν θα είναι η διαδικασία του Κραν Μοντανά εκλιπούσα, αλλά η Κυπριακή Δημοκρατία! Αυτός είναι ο στόχος μας; Όχι, βέβαια…