Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΚΑΙ Ο ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ

Οι εναλλακτικές επιλογές μέσω της Ε.Ε., η ψευδαίσθηση για τον ρόλο των Μεγάλων Δυνάμεων στο Κυπριακό και το βήμα του Έιντε στο κενό

· Ποιος θα πιέσει τον Ερντογάν και γιατί να το πράξει;

· Η αποτυχία του εξευμενισμού και η μαρτυρία του Κοτζιά για τη Γενεύη

Κανένα θετικό σημάδι δεν είδαμε από την Τουρκία. Και, όμως, αντί να προχωρήσουμε στη διαδικασία αποκάλυψης των πραγματικών προθέσεων της Άγκυρας, που είναι η με κάθε τρόπο προσάρτηση της Κύπρου, επιμένουμε, δηλαδή η ηγεσία μας, στον βολικό εξευμενισμό, ο οποίος αποτυπώνει στην ουσία τα εξής:

1. Παλαιότερες αμαρτίες και κενά του συστήματος για τον καθορισμό συγκροτημένης αποτρεπτικής πολιτικής.

2. Αδυναμία αποδοχής των επί σειρά ετών λανθασμένων επιλογών και δη της ομοσπονδίας. Ως εκ τούτου, είναι δύσκολο σήμερα να παραδεχθεί η ελίτ του κομματικού κατεστημένου ότι έσφαλλε. Εάν το παραδεχθεί, σημαίνει ότι το πολιτικό της οικοδόμημα θα κατεδαφιστεί και πρώτα θα πέσει να πλακώσει την ίδια.

3. Γίνεται αποδεχτό ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στρατηγική. Δεν υπάρχει σχέδιο Β. Το ερώτημα πλέον είναι εάν υπάρχει σχέδιο Α. Διότι, όπως τα πράγματα εξελίσσονται, πάμε από το ένα ραντεβού στα τυφλά στο άλλο.

4. Η Τουρκία δεν αντιλαμβάνεται τον εξευμενισμό ως καλή θέληση, αλλά ως αδυναμία. Ξέρει ποια είναι η ηγεσία μας και μέχρι πού μπορεί να φτάσει.

Οι απέλπιδες προσπάθειες

Από την άλλη, έχουμε τα Ην. Έθνη με τον κ. Έιντε που από το ένα ψέμα πηδά στο άλλο. Και τώρα στο κενό! Τραβώντας μαζί το σύνολο των συνομιλιών, τις οποίες, στις απέλπιδες προσπάθειές του να τις σώσει, τις υποσκάπτει. Και τώρα προχωρεί μαζί με τους ηγέτες των δυο Κοινοτήτων, που προσπαθούν και αυτοί να σώσουν εαυτούς σε μια νέα φόρμουλα. Στην πολιτική διεθνή διάσκεψη. Για να κάνουν τι; Ποιος είναι το πρόβλημα; Η ασυνεννοησία των δυο ηγετών ή το κοινό τους όραμα, που εξελίσσεται σε εφιάλτη για το πολιτικό τους μέλλον, καθώς και της Κύπρου; Ή μήπως το πρόβλημα είναι ο ίδιος ο κ. Έιντε, ο οποίος δεν μπορεί να παραδεχθεί την αποτυχία του;

Το πρόβλημα είναι η τουρκική αναθεωρητική πολιτική, η οποία δεν θέλει λύση αλλά διάλυση και προσάρτηση. Για να εφαρμόσει τη νεο-οθωμανική της πολιτική και εν συνεχεία να προχωρήσει προς το Αιγαίο και τη Θράκη. Οι Τούρκοι λένε ξεκάθαρα τι θέλουνε. Η πολιτική μας ηγεσία δεν θέλει να τους πιστεύει. Το χειρότερο είναι άλλο: Ότι, ακόμη και αν τους πιστεύει με την πολιτική ή, κατά το δοκιμότερον, την ελλειμματική της πολιτική, αδυνατεί να την αντιμετωπίσει. Την τροφοδοτεί.

Οι μεγάλοι, τα κέρδη και οι πιέσεις…

Με τι προοπτικές θα συγκληθεί μια Πολιτική Διεθνής Διάσκεψη τον Μάρτιο; Και τι θα γίνει εκεί; Θα πιέσουν την Τουρκία να αλλάξει πολιτική; Ποιοι και γιατί; Οι ΗΠΑ, για παράδειγμα, γιατί να τραβήξουν από το αφτί την Άγκυρα στο Κυπριακό. Τι έχει να κερδίσει; Από εμάς τίποτε. Από την Τουρκία έχει να κερδίσει πολλά. Κερδίζει ήδη. Γιατί να τα τσουγκρίσει μαζί της;

Ας πάμε και στην άλλη άμεσα εμπλεκόμενη, τη Βρετανία. Πώς θα πιέσει την Τουρκία εφόσον αυτή την υποκινούσε πάντα και συνιστά την πέτρα του σκανδάλου στο Κυπριακό; Όσο, δε, για τη Ρωσία, είναι πρόδηλο ότι ΗΠΑ και Βρετανία την θέλουν εκτός ή σε περιορισμένο ρόλο. Ταυτοχρόνως, και η ίδια η Μόσχα δεν θέλει να χαλάσει τις σχέσεις με την Άγκυρα και αυτό είναι πλέον αποδεδειγμένο.

Έχει μαζί της και ενεργειακά και άλλα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα να εξυπηρετήσει, που είναι πολύ πιο ισχυρά από εκείνα που έχει να εξυπηρετήσει μαζί μας. Άλλωστε, η αλήθεια έχει ως εξής: Είχαμε μεν ανέκαθεν φιλικές σχέσεις με τη Ρωσία, η οποία, όμως, μας στήριζε υπό την έννοια ότι η πολιτική της αυτή θα μπορούσε να προκαλέσει προβλήματα στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ, όπου ανήκει η ζώνη ευθύνης μας.

Αναφορικά με την Ε.Ε., εμείς την αφήσαμε σε ρόλο κομπάρσου και εμείς δεν χρησιμοποιούμε τη νομική και πολιτική βάση που καθόρισε για το Κυπριακό, όπως είναι για παράδειγμα η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου, που αναφέρει ότι το μοναδικό κράτος που αναγνωρίζεται στο νησί είναι αυτό της Κυπριακής Δημοκρατίας και προσθέτει ότι η αναγνώρισή του από την Τουρκία συνιστά προϋπόθεση της ενταξιακής της πορείας.

Γιατί δεν είναι αυτή η βάση των συνομιλιών και είναι η αντικατάσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας από δυο ισότιμου χαρακτήρα συνιστώντα κράτη ισότιμου καθεστώτος; Για να διευκολυνθεί η Τουρκία και να καθίσει στις συνομιλίες. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα δήλωσε δημόσια ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, για τη Γενεύη.

Όταν θα συναντιούνταν μαζί με τον Τούρκο Ομόλογό του, Αχμέτ Τσαβούσογλου, την Πέμπτη το πρωί, του ανακοινώθηκε ότι την επομένη δεν θα συνεχιζόταν ο διάλογος, αλλά τα θέματα θα παραπέμπονταν σε τεχνικές επιτροπές, διότι ο ίδιος είχε πιο σοβαρές δουλειές και προβλήματα, με τα οποία θα έπρεπε να ασχοληθεί! Δεν είμαστε πρόβλημα για την Τουρκία. Θεωρεί ότι το Κυπριακό, είτε με είτε χωρίς λύση, είναι τελειωμένο. Ότι η Κύπρος είναι δική της επαρχία, αλλά και κάτι άλλο: εάν θα βρεθεί λύση, τότε θα απολαμβάνει μέσω Κύπρου την ένταξή της στην Ε.Ε.

Δεν είναι τυχαίο ότι ζητά να έχουν οι πολίτες της και οι εταιρείες της καθεστώς όμοιο με εκείνο των κρατών της Ε.Ε. Ούτε είναι τυχαίο το γεγονός ότι έχει ήδη ενσωματώσει τα κατεχόμενα, αφού τα ελέγχει μέσω του αγωγού του νερού, των τηλεπικοινωνιών, του ηλεκτρισμού και του τραπεζικού συστήματος. Προσδοκά, δε, ότι με τη λύση της ομοσπονδίας θα ελέγξει τον νότο, τον οποίο θα απορροφήσει οικονομικά με τα μεγαθήρια των τουρκικών εταιρειών.

Υπάρχει ακόμη μια παράμετρος γενικώς παραδεχτή: Μέχρι τον Απρίλιο, όταν δηλαδή θα εγκριθούν οι συνταγματικές αλλαγές, που σημαίνει ότι ο Ερντογάν θα καταστεί απόλυτος κυρίαρχος της κατάστασης, δεν μπορούν να υπάρξουν σημαντικές εξελίξεις.

Ερώτημα: Και όταν ο Ερντογάν θα καταστεί κυρίαρχος της κατάστασης θα γίνει πιο διαλλακτικός ή πιο αδιάλλακτος; Είναι και πρόδηλο και συναφές ότι, η Λευκωσία αυτό το οποίο ψάχνει από τον κ. Ερντογάν είναι φύλλο συκής για τα όσα απαράδεκτα θα συμβούν με τη λύση. Και αυτό, όμως, αρνείται να το δώσει.

Προτάσεις, Ευρώπη και ισχύς

Τι είναι, λοιπόν, η νέα Διεθνής Πολιτική Διάσκεψη; Ο αναπνευστήρας μιας ήδη αποτυχημένης διαδικασίας. Η οποία και να καταλήξει, απλώς θα διασφαλίζει τις τουρκικούς στρατηγικούς στόχους. Η δική μας θέση, είναι ότι υπάρχει σχέδιο Β. Τέρμα στην εξευμενιστική πολιτική και καταγγελία της Τουρκίας διεθνώς για την κατοχή, που σημαίνει:

1. Την ενεργοποίηση των σχετικών επί του θέματος ρητρών της Ε.Ε., όπως οι συνθήκες καθορίζουν, όπως είναι το άρθρο 42 παρ. 7. Η Ε.Ε., με την ενεργοποίηση του εν λόγω άρθρου κατόπιν αιτήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας, οφείλει να παρέχει αλληλεγγύη μέσω των κρατών μελών με ό,τι μέσα διαθέτουν.

2. Τη νομική γνωμοδότηση της Ε.Ε. ότι δεν μπορούν να γίνουν δεκτές οι εγγυήσεις και η παραμονή ξένων στρατών, διότι αυτά δεν επιτρέπονται από τις Συνθήκες, και είναι αντίθετες με τη νομική έννομη τάξη και δη με την κυριαρχία των κρατών μελών της Ένωσης.

3. Τη νομική γνωμοδότηση της Ε.Ε. ότι η πολιτική της Τουρκίας, κατέχοντας την Κύπρο κράτος μέλος της, δεν συνάδει με την ιδιότητα του υποψήφιου κράτους. Εάν η Ε.Ε. δεν μπορεί να σεβαστεί τις συνθήκες, τις αρχές και αξίες της, τότε ας κλείσει! Δεν έχει λόγο ύπαρξης.

Σε αυτές τις τρεις θέσεις προβάλλει άλλη μία. Η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 για την υποχρέωση της Τουρκίας να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία. Και το τελευταίο: Η αποτροπή της τουρκικής αναθεωρητικής πολιτικής. Και η υφιστάμενη αδιάλλακτη τουρκική στάση δικαιώνει όσους υποστήριζαν το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα και σήμερα τη Συμμαχία με το Ισραήλ και την Ελλάδα. Ισχύς.

Εάν δεν διαθέτεις ισχύ μέσω συμμαχιών φτάνεις στη δική μας περίπτωση, που στηρίζεται στις ψευδαισθήσεις του εξευμενισμού: Ότι δηλαδή ο ισχυρός, δηλαδή η Τουρκία, επιβάλλει την πολιτική του θέση και πολιτική στον αδύνατο. Είτε με τη χρήση των όπλων, όπως το '74, είτε χωρίς τουφεκιά. Με τη σκιά της ισχύος της.