Μετά τον αγωγό της ειρήνης και τη μεταφορά νερού από την Τουρκία στα κατεχόμενα, τώρα έχουμε και την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος. Με την Κυβέρνηση να είναι ιχνηλάτης των γεγονότων.

Θρίαμβος, λοιπόν! Μέσα από το καλό κλίμα των συνομιλιών, η Τουρκία έχει επιτύχει νέα βήματα προσάρτησης. Για την Κυβέρνηση, όμως, δεν συμβαίνει τίποτα. Άντε για τα μάτια του κόσμου να ισχυριστεί ότι ο Πρόεδρος έκανε μούτρα στον Ακιντζί.

Σκασίλα του. Τα πράγματα δεν μπορούν να είναι πιο απλά: Οι συνομιλίες και το καλό κλίμα χρησιμοποιούνται για να δημιουργούνται συνθήκες ενσωμάτωσης των κατεχομένων στην Τουρκία. Και όχι για επανενσωμάτωση των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία.

Ερώτημα: Γιατί ο Πρόεδρος δεν δεσμεύεται ότι δεν θα ισχύσουν οι συμφωνίες για τον αγωγό της ειρήνης, των τηλεπικοινωνιών και του ηλεκτρικού ρεύματος μετά τη λύση; Είναι ή δεν είναι ο πολιτικός μας στόχος η ανατροπή των τουρκικών τετελεσμένων;

Πώς θα ανατραπούν; Με την αρχική ανοχή μας και εν συνεχεία με την υπογραφή μας; Εμείς, πάντως, δεν θέλουμε να πιστεύουμε ότι αφήνουν η Κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ την Τουρκία και τον Ακιντζί να δρουν ανενόχλητοι, για να ισχυρίζονται στη συνέχεια ότι ο χρόνος κυλά σε βάρος μας και ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή από την υπογραφή και νομιμοποίηση των τετελεσμένων.

Καλά, διερωτάται κάποιος, ο φίλος μας ο Ακιντζί, ο πολιτικός που θέλει επανένωση, που θα απογαλακτιστεί από την Άγκυρα, δεν αντιστέκεται καθόλου; Ούτε καν αντιρρήσεις προβάλλει; Τι στην ευχή γίνεται;

Ας είμαστε ρεαλιστές. Ο Ακιντζί δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από μια μαριονέτα του τουρκικού βαθέος κράτους. Και το τραγικό είναι το εξής: Ο Ακιντζί και ο όποιος Ακιντζί θα συμπεριφέρονται και μετά τη λεγόμενη «λύση» τοιουτοτρόπως. Εφόσον το πράττουν τώρα, γιατί να μην το πράττουν και μετά; Ποιον θα φοβηθούν; Εμάς; Όχι βέβαια.

Την Τουρκία σίγουρα. Η οποία, όχι μόνο δεν άλλαξε και δεν θα αλλάξει πολιτική, αλλά μετά τη διάλυσή μας, θα είναι χειρότερη. Θα προχωρήσει στο τελικό κτύπημα. Μακάρι να έχουμε άδικο. Προτιμότερο, όμως, είναι να κατανοήσει η Κυβέρνηση τι γίνεται και να απαλλαγεί από το σύνδρομο τής αυτοδικαίωσης του 2004, που οικοδομείται επί του ουτοπικού καλού κλίματος των συνομιλιών. Το μόνο ρεαλιστικό σκέλος του είναι τα βήματα προσάρτησης των κατεχομένων στην Τουρκία. Θρίαμβος και πάλι θρίαμβος!