Χωρίς νέα φόρμουλα ασφάλειας στην Κύπρο, δεν θα γίνει επιστροφή εδαφών και προσφύγων υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση. Τα ζητήματα αυτά πάνε πακέτο. Αυτή η θέση της Άγκυρας είναι γνωστή και στα Ην. Έθνη και στην Ε.Ε. και στις ΗΠΑ, καθώς και στη Βρετανία, αφού έχει εξηγηθεί από την τουρκική Κυβέρνηση και έχει λεχθεί δημοσίως από τον Τούρκο Υπουργό Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, στα κατεχόμενα.

Η Τουρκία δεν λέει ότι, χωρίς εγγυήσεις, λύση γιοκ, για να μην επωμιστεί την ευθύνη, αλλά, με πονηρό τρόπο, συνταυτίζει την ασφάλεια με τις εγγυήσεις, τι οποίες συσχετίζει με την επιστροφή εδαφών και προσφύγων και με το περιουσιακό, καθώς και με τη θέση της περί πλειοψηφίας του τουρκικού στοιχείου στον βορρά, όχι μόνο επί του πληθυσμού, αλλά και επί του εδάφους, προκειμένου να κατοχυρώσει εσαεί τον τουρκικό του χαρακτήρα. Εντάσσει, δε, το πακέτο αυτό στο πλαίσιο της «Πενταμερούς», για να παγιδεύσει την Κυβέρνηση και να της φορτώσει την ευθύνη σε περίπτωση που αρνηθεί τη φόρμουλα ασφάλειας - εγγυήσεων και προκύψει ναυάγιο.

Το τουρκικό πακέτο

Οι Τούρκοι, αφού συνέδεαν την επιστροφή εδάφους και πληθυσμού με τα ζητήματα της κυριαρχίας, της κατανομής των εξουσιών και της διακυβέρνησης, τώρα την πακετοποιούν με ένα νέο σύστημα ασφάλειας και εγγυήσεων στο πλαίσιο «Πενταμερούς», καθώς και με το περιουσιακό και τις αποζημιώσεις. Συναφής είναι και η θέση τους ότι στην παρούσα φάση των συνομιλιών δεν θα δώσουν χάρτες, δεν θα γίνει ανταλλαγή χαρτών, αλλά θα σταθούν στην καταγραφή κριτηρίων.

Πάντως, ως προς το θέμα των εγγυήσεων ξετυλίγονται στο παρασκήνιο διάφορα μοντέλα και συνδυασμός τους, για να παρουσιαστούν κατά τρόπον ώστε να εμφανιστούν ως δείγμα υποχώρησης, χωρίς όμως η τουρκική πλευρά να έχει κόστος, αλλά κυρίως να γίνει η φόρμουλα της ασφάλειας δεκτή από την ελληνοκυπριακή πλευρά, η οποία επί του παρόντος τονίζει ότι δεν αποδέχεται την παραμονή τουρκικών στρατευμάτων, αλλά χρονοδιαγράμματα αποχώρησης στρατευμάτων.

Συζητά, πάντως, πάνω σε κάποιο μοντέλο ασφάλειας και για εσωτερικά και για εξωτερικά θέματα. Σε αυτά, όμως, τα ζητήματα, δηλαδή της ασφάλειας, η τουρκική πλευρά εντάσσει είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο, και τις εγγυήσεις.

Εφικτά και ανέφικτα

Όπως και στο σχέδιο Ανάν η Λευκωσία δεν επικεντρωνόταν μόνο στο ποσοστό επιστροφής εδαφών, αλλά και στον αριθμό επιστροφής προσφύγων, θεωρώντας ότι όσοι περισσότεροι επιστρέψουν, τόσο πιο πολύ αυξάνονται οι πιθανότητες για να περάσει η προτεινόμενη λύση. Επί τη βάσει αυτής της λογικής, οι Τούρκοι συνδέουν την επιστροφή εδαφών και προσφύγων, δηλαδή το πλεονέκτημα που θέλει να έχει η Λευκωσία, όχι μόνο με την κυριαρχία και τη διακυβέρνηση, αλλά και με το θέμα της ασφάλειας και των εγγυήσεων.

Πάντως το θέμα της κατάργησης των εγγυήσεων έχει τεθεί δημόσια από τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο, Νίκο Χριστοδουλίδη, ως κόκκινη γραμμή. Η θέση αυτή προκάλεσε την αντίδραση του Μουσταφά Ακιντζί, ο οποίος χαρακτήρισε ως υπερβολικές τις τοποθετήσεις Χριστοδουλίδη, και διευκρίνισε ότι είναι ανέφικτη η θέση των Ελληνοκυπρίων περί απουσίας εγγυήσεων και πλήρους αποχώρησης στρατευμάτων.

Οι Τούρκοι, μάλιστα, φαίνεται να έχουν πει προς τους Αμερικανούς, τους Βρετανούς, τον ΟΗΕ και προς αξιωματούχους της Ε.Ε., ότι εφόσον πάμε σε «Πενταμερή» (ή μια μορφή διεθνούς διάσκεψης), αυτή η εξέλιξη δεν μπορεί να θεωρηθεί εκ προοιμίου αποδοχή «πλήρους κατάργησης του συστήματος ασφάλειας του '60», αλλά ότι θα επιτευχθεί συμφωνία ή για ένα νέο σύστημα ασφάλειας ή στη βάση παραλλαγής του υφιστάμενου, ώστε να καλυφθούν οι ανησυχίες των Τουρκοκυπρίων. Μάλιστα, προβάλλουν τον ισχυρισμό ότι αυτή είναι η αξίωση των ίδιων των Τουρκοκυπρίων και του κ. Ακιντζί.

Απόδραση και κόστος

Όσο, δε, για την «Πενταμερή», η Άγκυρα τη θεωρεί ως φυσιολογική εξέλιξη και οι Αμερικανοί την εντάσσουν, ανεξαρτήτως εάν είναι «Πολυμερής» ή «Πενταμερής», στη λογική τής εν δυνάμει λύσης, δηλαδή της αποδοχής του ενός από τον άλλο (acknowledgement). Γεγονός που αποτελεί βήμα πριν από την αμοιβαία αναγνώριση.

Διπλωματικές πηγές αναφέρουν ότι η «Πενταμερής» ή η «Πολυμερής» είναι μια φόρμουλα, από την οποία «κανείς δεν θα μπορεί να αποδράσει χωρίς κόστος και ότι θα γίνουν συμβιβασμοί επί των θεμάτων που θα τεθούν επί τάπητος ακόμη και επί οποιωνδήποτε άλλων εκκρεμοτήτων, όπως ζητήματα κυριαρχίας».

Βήματα μπροστά...

Τα θέματα αυτά συνιστούν -μαζί με την Τριμερή (οι δυο ηγέτες με τον Γ.Γ. του ΟΗΕ)- τα επόμενα βήματα της εν εξελίξει κρίσιμης φάσης των συνομιλιών. Η τουρκική πλευρά θεωρεί ότι όταν τεθεί από τώρα επί τάπητος βρίσκεται, όπως και στο σχέδιο Ανάν, βήμα ή βήματα μπροστά, και ότι φέρνει τον Πρόεδρο Αναστασιάδη σε δύσκολη θέση. Όπως τονίζουν διπλωματικές πηγές, είναι μέσα σε αυτήν τη λογική που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τετάρτη η παράνομη επίσκεψη στα κατεχόμενα, από τον Υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ο οποίος, μεταξύ άλλων, δήλωσε τα εξής:

1. «Στα κατεχόμενα είναι πολύ σημαντικό αυτήν την κρίσιμη περίοδο που είμαστε "δύο κράτη" (εννοεί Τουρκία και ψευδοκράτος) και ένα έθνος με τη μητέρα πατρίδα Τουρκία». Και, ταυτοχρόνως, αναφέρθηκε σε τουρκοκυπριακό «λαό».

2. Είναι υποστηρικτής της «Πενταμερούς», όπου, όπως τόνισε, θα συζητηθούν «ανεπίσημα» το εδαφικό, το περιουσιακό και οι εγγυήσεις. Λίγες, δε, ημέρες προηγουμένως, όταν ο κ. Ακιντζί ήταν στην Τουρκία, για να πάρει τις οδηγίες για τις κρίσιμες συνομιλίες, καλούσε τους Ελληνοκύπριους και δη τον Πρόεδρο, να είναι ρεαλιστές. Και εξήγησε τι εννοούσε: Είναι, κατά την άποψή του, ανέφικτη η θέση του περί πλήρους αποχώρησης όλων των τουρκικών στρατευμάτων και της κατάργησης του συστήματος εγγυήσεων.

Στα ανωτέρω προστίθεται και η πάγια τουρκική θέση ότι το περιουσιακό θα επιλυθεί επί τη βάσει του «ψυχολογικού δεσμού» του «χρήστη».

Διάδοχα κράτη και πρωτογενές δίκαιο

Τι μας λένε δημόσια οι Τούρκοι;

Α) Επιμένουν στη λύση «δυο κρατών» και «δυο λαών». Καμιά αλλαγή επί της ουσίας. Απλώς για να τεκμηριώσουν τη θέση τους χρησιμοποιούν τη συμφωνία της 11ης Φεβρουαρίου περί δυο ισότιμου καθεστώτος συνιστώντα κράτη, εκ των οποίων το ένα θα είναι το σημερινό ψευδοκράτος, το οποίο θα αναγνωρίσουμε διά των υπογραφών μας, καταργώντας έτσι τα ψηφίσματα 541 και 550, που θεωρούν τόσο το ίδιο όσο και θεσμούς του ως «non valid». Ας πάρουμε το θετικό σενάριο ως υπόθεση εργασίας και τη θέση που διατυπώνει κυρίως ο Πρόεδρος αλλά και στελέχη του ΑΚΕΛ.

Ότι, δηλαδή, εφόσον δεν θα υποβληθεί νέα αίτηση ένταξης στον ΟΗΕ και στην Ε.Ε., το ομόσπονδο πολιτειακό σύστημα θα συνιστά συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι ρεαλιστές, στις διεθνείς σχέσεις και τα μεγάλα σοβαρά δικηγορικά γραφεία σε όλον τον κόσμο, για να επιτύχουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, ξεκινούν από το χειρότερο σενάριο (worst case scenario).

Σήμερα, η Κυπριακή Δημοκρατία αναγνωρίζεται διεθνώς διότι είναι ενιαίο κράτος. Εάν ήταν ομόσπονδο, είναι πρόδηλο ότι η τουρκική πλευρά θα επικαλείτο τη νομιμότητα του πληθυσμού, της διοίκησης και του εδάφους, που δεν έχει σήμερα για να προχωρήσει σε αναγνώριση. Εξ ου και το γεγονός ότι συζητούμε για εδαφικό, περιουσιακό και διακυβέρνηση. Με την ομοσπονδία θα επέλθει η νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής, δηλαδή του πληθυσμιακού, γεωγραφικού και διοικητικού διαχωρισμού της Κύπρου.

Ερώτημα: Εάν η Τουρκία για τον οποιονδήποτε λόγο κρίνει σκόπιμη τη διάλυση, ποιο από τα δυο συνιστώντα κράτη θα είναι μέλος της Ε.Ε. και του ΟΗΕ; Το ελληνοκυπριακό ή το τουρκοκυπριακό; Δεν μπορεί, μάλιστα, να ισχυριστεί κάποιος ότι θα αποφασίσει η Κεντρική Κυβέρνηση, καθότι θα σταματήσει να υπάρχει. Διότι η όποια Κεντρική Κυβέρνηση δεν θα εκπροσωπεί όπως σήμερα τη μία και ενιαία πολιτεία, αλλά δυο ισότιμες. Και η ισοτιμία αυτή θα προκύπτει μέσα από τις συνταγματικές δομές και την αρχή της ισοϋψούς τυπικής ισχύος.

Κανένα δηλαδή εκ των τριών συνταγμάτων (δυο για κάθε κρατίδιο και ένα κεντρικό) δεν θα είναι υπεράνω του άλλου. Είναι ένα πράγμα η εναρμόνιση των συνιστώντων κρατών με το Κεντρικό Σύνταγμα και είναι άλλο το καθεστώς τυπικής ισχύος. Συναφές, δε, είναι και το ζήτημα του κατάλοιπου της εξουσίας. Σε ποιον, δηλαδή, θα ανήκει. Στην Κεντρική Κυβέρνηση ή στα συνιστώντα κράτη;

Οπότε εάν ανήκει στα συνιστώντα κράτη, σημαίνει ότι όσες εξουσίες ή αρμοδιότητες δεν εμπίπτουν ρητώς στην Κεντρική Κυβέρνηση ή δεν ρυθμίζονται από το Κεντρικό Σύνταγμα, θα ανήκουν αυθύπαρκτα πλέον στα συνιστώντα κράτη. Θα μπορούν, δηλαδή, να παράγουν πρωτογενές δίκαιο. Ακόμη, μάλιστα, και όσα συζητούνται σήμερα σε σχέση με την αλλαγή των δομών της Ζυρίχης και τον πολιτειακό περιορισμό δικαιωμάτων, όπως είναι η απαγόρευση δικαιώματος ψήφου στους Ελληνοκύπριους στο βορρά, για να ελέγχεται εσαεί από το τουρκικό στοιχείο ως αποτέλεσμα της εισβολής, δεν συνιστούν φόρμουλες συνέχειας ή μετεξέλιξης του υφιστάμενου πολιτειακού συστήματος.

Αντιθέτως, πρόκειται για διαλυτικές πρακτικές επί τη βάσει του πρωτογενούς δικαίου με αποκλίσεις από τις βασικές δημοκρατικές αρχές, όπως είναι αυτή του «ένας άνθρωπος μία ψήφος». Και το τραγικό είναι ότι η διαδικασία αυτή του πρωτογενούς δικαίου θα ενσωματωθεί ως τέτοια, στην Ε.Ε. Στην ουσία, δεν οδηγούμαστε σε συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά σε αντικατάστασή της από δυο ισότιμου καθεστώτος συνιστώντα κράτη.

Και, ως εκ τούτου, σε περίπτωση κρίσης, θα έχουμε δυο διάδοχα της ομοσπονδίας κράτη όπως στην Τσεχοσλοβακία. Με βελούδινο ή όχι διαζύγιο. Εάν και ποιο από τα δυο θα αναγνωριστεί δεν είναι, σε μια τέτοια περίπτωση, μόνο ζήτημα νομικό, αλλά και ισχύος. Βεβαίως, θα ισχυριστεί κάποιος ότι θα υπάρχει ρήτρα μη απόσχισης. Αυτό όντως δεν είναι αρνητικό στοιχείο, αλλά θετικό. Θα πρέπει, όμως, να το δούμε στις πραγματικές του διαστάσεις.

Μήπως επί τη βάσει της υφιστάμενης διεθνούς και ημεδαπής εννόμου τάξεως επιτρέπεται η απόσχιση; Όχι, βέβαια. Αλλιώς θα ήταν ήδη αναγνωρισμένο το ψευδοκράτος. Ερώτημα: Γιατί δεν διεκδικούμε αποκατάσταση της παραβιασθείσας από την Τουρκία εννόμου τάξεως και βελτίωση των κακώς εχόντων του Συντάγματος της Ζυρίχης και συζητούμε για μια λύση ομοσπονδίας, που βασίζεται επί της βίας και της χρήσης των όπλων και συνιστά νομιμοποίηση της απόσχισης;

Συνέχεια, λαός και κριτήρια αναγνώρισης

Β) Επιμένουν στην έννοια «λαός», την οποία συνδέουν με τη χωριστή αυτοδιάθεση και τη «συνέχεια» της Ζυρίχης. Τι υποστηρίζουν οι Τούρκοι με βάση έγγραφα που κατέθεσαν στο Συμβούλιο Σύνδεσής τους με την Ε.Ε.; Ότι το κράτος της Ζυρίχης ήταν αποτέλεσμα χωριστών αυτοδιαθέσεων μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, άρθρο 1 παράγραφος 2, όπως διευκρινίζει ο Χάρτης των Ην. Εθνών, ανήκει μόνο σε λαό.

Συμφώνως, δε, με τις θεωρίες και τις πρακτικές του Διεθνούς Δικαίου, υπάρχουν συγκεκριμένα κριτήρια περί του τι είναι λαός. Είναι άνθρωποι που κατοικούν νόμιμα σε συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο και έχουν αναπτύξει πολιτισμό, όπως γλώσσα, παραδόσεις, έχουν δομές, διοίκηση και οργάνωση επί μακρόν. Στον βορρά δεν κατοικούσαν Τούρκοι (Τουρκοκύπριοι ή έποικοι) που κατοικούν σήμερα.

Ήταν μια μειοψηφία κάτω του 18%, που συνιστά σύνηθες φαινόμενο σε κράτη της Ευρώπης και αλλού. Οι Τουρκοκύπριοι ούτε είχαν αναπτύξει πολιτισμό της τάξης των Ελλήνων λόγω του μικρού τους αριθμού, αλλά ούτε γη είχαν υπό την ιδιοκτησία τους, παρά μόνο μικρό ποσοστό. Ή, αν θέλετε, η συντριπτική πλειοψηφία της γης ανήκει τους Ελληνοκύπριους.

Τι θα συμβεί, λοιπόν, με την ομοσπονδία; Θα δοθεί η νομική ευκαιρία στους Τούρκους, που δεν την είχαν επί τη βάσει της πραγματικότητας και του ενιαίου κράτους, να επικαλούνται πλέον ότι στον βορρά έχουν χωριστό λαό (κουβαλητοί έποικοι και μετακινηθέντες λόγω εισβολής Τουρκοκύπριοι). Και αυτό θα συμβεί με τις υπογραφές μας και τα χρήματά μας.

Γιατί; Διότι η ηγεσία μας έχει, ήδη, δεχθεί την πληθυσμιακή πλειοψηφία και την τουρκοκυπριακή διοίκηση στον βορρά και μέσω των αποζημιώσεων και των δανείων, που εμείς θα αποπληρώσουμε, θα αποκτήσουν οι Τούρκοι πλειοψηφία και επί του εδάφους. Άρα, ακόμη και αν ακούσετε τους Τούρκους να αποδέχονται «συνέχεια» της Ζυρίχης, είναι για να πετύχουν ακριβώς το αντίθετο: Δηλαδή για να τεκμηριώσουν μέσα από την «εκλιπούσα» Ζυρίχη τις έννοιες λαός, διοίκηση, έδαφος και χωριστό κράτος.

Σήμερα το κριτήριο για την ύπαρξη χωριστού κράτους δεν ευσταθεί, λόγω του ενιαίου πολιτειακού χαρακτήρα της Ζυρίχης, αλλά και λόγω της κατοχής, αφού στη Δ’ Διακρατική Προσφυγή χαρακτηρίζεται το ψευδοκράτος ως υποτελές στην Τουρκία. Δεν μπορεί να ασκεί αποτελεσματική εξουσία, ούτε να παράγει δίκαιο. Εξ ου και η θεραπευτική αγωγή περί των αποζημιώσεων παρέχεται από τουρκικά δικαστήρια στα κατεχόμενα.

Με την ομοσπονδία θα αναγνωρίσουμε εμείς οι ίδιοι την αποτελεσματικότητα του σημερινού ψευδοκράτους με τη μορφή του ισότιμου συνιστώντος κράτους. Οπότε σε περίπτωση κρίσης θα πληροί στο πλαίσιο της ομοσπονδίας τα κριτήρια αναγνώρισης, που δεν μπορεί να επικαλεστεί νομίμως σήμερα, λόγω του ενιαίου υπό κατοχήν χαρακτήρα του κράτους.

Το «ψητό»

Γ) Επιμένουν στην «Πενταμερή» για να συζητήσουν «ανεπίσημα», όπως είπε ο κ. Τσαβούσογλου, το εδαφικό, το περιουσιακό και τις εγγυήσεις. Παρερχόμαστε τα «επίσημα» και τα «ανεπίσημα» και μπαίνουμε στο ψητό. Τι θέλουν οι Τούρκοι; Αφού θεωρούν ότι έχουν εισπράξει αρκετά στα θέματα της κυριαρχίας που θα εκπηγάζει από τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους στο πλαίσιο, όπως ισχυρίζονται, των «δυο λαών» και των «χωριστών αυτοδιαθέσεων και δημοψηφισμάτων», τώρα μας λένε το εξής: Δεν έχει χάρτες, δεν έχει έδαφος και περιουσιακό, εάν δεν δεχθείτε μια φόρμουλα ασφάλειας και εγγυήσεων.

Επιδιώκουν να καταστήσουν το πλεονέκτημα της Κυβέρνησης περί μεγάλου αριθμού επιστροφής προσφύγων σε αχίλλειο πτέρνα για να επιτύχουν φόρμουλα ασφάλειας, κάτω από την οποία θα καλύψουν τις εγγυήσεις. Για τις ανωτέρω τουρκικές προθέσεις έχουν ενημερωθεί και τα Ην. Έθνη και οι Βρυξέλλες, καθώς και οι λοιποί εμπλεκόμενοι στο Κυπριακό, όπως είναι οι ΗΠΑ και η Βρετανία.

Περί ψυχολογικού δεσμού και δόλου

Δ) Επιμένουν στην έννοια του «χρήστη» και του «ψυχολογικού δεσμού» για να διαβρώσουν και να εξουδετερώσουν το αλώβητο δικαίωμα του ιδιοκτήτη - δικαιούχου. Επικαλούνται, δε, και γίνεται δεκτή από την Κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ, την απόφαση Δημόπουλου του ΕΔΑΔ, όπου γίνονται σχετικές αναφορές. Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι στην εν λόγω απόφαση δεν γίνεται μνεία στον χρήστη ή στον ψυχολογικό δεσμό. Εμείς λέμε κάτι άλλο. Κάτω από ποιες συνθήκες και πώς γίνεται λόγος στον χρήστη και στον ψυχολογικό δεσμό, καθώς και αν υπάρχουν σχετικές νομικές απαντήσεις, που θα μπορούσαν να δοθούν αλλά δεν δόθηκαν και δεν δίνονται.

Πρώτον: Το ΕΔΑΔ αναφέρεται σε χρήστη και ψυχολογικό δεσμό επικαλούμενο τις επί του θέματος αναφορές στο σχέδιο Ανάν, το οποίο δεν μπορεί να παράγει δίκαιο, διότι στο ίδιο το κείμενό του διευκρινίζει ότι, εάν μία εκ των δύο Κοινοτήτων το απορρίψει, είναι νεκρό. Δεύτερον: Το ΕΔΑΔ επαναλαμβάνει όσα και στις προηγούμενες αποφάσεις περί του αλώβητου δικαιώματος κυριότητας του κύριου-δικαιούχου και όχι του χρήστη. Τρίτον: Η απουσία του ψυχολογικού δεσμού που συνδέει τον δικαιούχο με την ακίνητη περιουσία (του ιδίου ή/και των κληρονόμων του στα κατεχόμενα) δεν οφείλεται σε δική του(ς) υπαιτιότητα, αλλά την ευθύνη φέρει η κατοχική Τουρκία. Οι δε έποικοι και τα παράγωγά τους είναι, με βάση το Διεθνές Δίκαιο, προϊόντα πολέμου. Έτσι δεν αναφέρουν οι εκθέσεις Κουκού και Λάακσον του Συμβουλίου της Ευρώπης;

Πώς, λοιπόν, γίνεται η ανάπτυξη ψυχολογικού δεσμού από τον έποικο, τα προϊόντα του και από τον Τουρκοκύπριο μη κύριο ή από οποιονδήποτε άλλον ξένο έχει αγοράσει ελληνοκυπριακές περιουσίες στα κατεχόμενα από «χρήστες» ή από το υποτελές στην Τουρκία καθεστώς; Και κάτι άλλο ουσιώδες και συναφές με τα ανωτέρω: Υπάρχει το στοιχείο του δόλου στους «χρήστες». Εν γνώσει τους και όχι εν αγνοία τους κατέχουν και νέμονται περιουσίες που δεν είναι δικές τους. Δηλαδή, παράνομα. Τόσο με βάση το Δίκαιο της Κυπριακής Δημοκρατίας όσο και με βάση του διεθνείς νόμους. Συνεπώς, δεν είναι νόμιμοι χρήστες και κάτοχοι δικαιωμάτων.

Είναι σφετεριστές. Και από πότε ο δόλος μπορεί και επί τη βάσει ποιας αρχής δικαίου γίνεται εργαλείο ανάπτυξης ψυχολογικού δεσμού και απόκτησης δικαιωμάτων; Μπορεί να συμβεί αυτό μόνον όταν η ηγεσία ενός κράτους, που τελεί υπό κατοχήν, έχει προβεί ήδη σε τέτοιες υποχωρήσεις, διά των οποίων έχει δώσει την εντύπωση στους ξένους, πολιτικούς και δικαστές, ότι είναι έτοιμη να νομιμοποιήσει με την υπογραφή της την παρανομία και να παράγει πρωτογενές δίκαιο στο όνομα των νόμιμων δικαιούχων.

Παλάτια στην άμμο

Επί τη βάσει των δεδομένων, που έχουμε ενώπιόν μας, η ομοσπονδιακή λύση, για να περάσει από τη σφαίρα της ουτοπίας σε αυτήν του ρεαλισμού, θα πρέπει να γίνει αρχική αποδοχή και εν συνεχεία υιοθέτηση των τουρκικών θέσεων. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι και το προκύπτον πολιτειακό σύστημα θα είναι βιώσιμο, ειδικώς εάν στηρίζεται επί της αδικίας και ειδικότερα όταν η Άγκυρα, που είναι η πηγή του κακού, δεν έχει αλλάξει πολιτική.

Με ή χωρίς εγγυήσεις, η Κύπρος θα συνεχίσει να βρίσκεται μιαν αναπνοή από την επεκτατική και αυταρχική Τουρκία, η οποία θα συνεχίσει να διαθέτει ισχύ και να μας θεωρεί κτήμα της. Αυτόν τον σημαντικό παράγοντα ως προς τη βιωσιμότητα της όποιας λύσης, γιατί κάποιοι θέλουν να τον αγνοούν ή να τον υποτιμούν; Γιατί αποσιωπούν την αλήθεια;

Ότι, δηλαδή, η ομοσπονδία συνιστά ιστορικά μια τουρκική λύση και νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής. Και το πράττουν αυτό, παρότι υπάρχουν ιστορικά έγγραφα που το αναλύουν. Το φωνάζουν, άλλωστε, όσο πιο δυνατά μπορούν τόσο η Άγκυρα όσο και ο Ακιντζί. Όταν, όμως, μια ηγεσία δεν μπορεί να ακούσει και να δει την αλήθεια και την πραγματικότητα, ζει σε μια ουτοπία, οικοδομώντας παλάτια στην άμμο...