Το 1923, και πολύ πριν συγγράψει το magnum opus του, ο Keynes είχε πει, σχολιάζοντας την ανάγκη κρατικής παρέμβασης για την διόρθωση της οικονομικής ανισορροπίας και πιο συγκεκριμένα της παρατεταμένης υποαπασχόλησης, ότι δεν μπορούν να αφεθούν όλα στην τύχη με την ελπίδα ότι θα επέλθει κάποια στιγμή αυτόδιόρθωση, επειδή μακροπρόθεσμα θα έχουμε πεθάνει όλοι! 

Ορθά και στοχευμένα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ν. Χριστοδουλίδης, στις πρόσφατες δηλώσεις του με αφορμή την επίσημη επίσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας στη Γερμανία, μίλησε για την ανάγκη στήριξης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και την πρόθεση δημιουργίας δημόσιου οργανισμού ιδιωτικού δικαίου που θα αξιοποιεί την τεχνική ή άλλη βοήθεια που θα μπορεί να εξασφαλίζει η Κύπρος από το εξωτερικό για αυτό το σκοπό.

Πρόκειται περί μιας μεγάλης και κατεπειγούσης ανάγκης, αφού αν διαβάσει κάποιος, με τη στοιχειώδη προσοχή, τη συνέντευξη της επικεφαλής του κλιμακίου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στη Τρόικα στο InBusinessNews στις 29 Απριλίου 2014, θα διαπιστώσει ότι η βραχυπρόθεσμη και μεσοπρόθεσμη επιβίωση μας δεν εξαρτάται από τις πολυδιαφημιζόμενες μεγάλες επενδύσεις δισεκατομμυρίων που αν γίνουν θα γίνουν με αργούς ρυθμούς σε βάθος χρόνου ή από την πιστωτική επέκταση των τραπεζών που είναι αδύνατη υπό τις περιστάσεις, αλλά από την επιβίωση εκείνων των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και οικονομικών δραστηριοτήτων που δεν εξαρτούνται από τραπεζικές πιστώσεις και έχουν ελεύθερες ταμειακές ροές. Δηλαδή, όποιος έχει ρευστό και διαχειρίσιμα χρέη θα επιβιώσει. Οπότε, αν περιμένουμε για πολύ ακόμη το «αόρατο χέρι» να μας βοηθήσει τότε θα επισυμβεί ότι επικαλείται ο τίτλος του παρόντος κειμένου. Δηλαδή, δεν θα επιβιώσει καμιά μικρομεσαία επιχείρηση με ότι τούτο θα σημαίνει για τον τόπο. Σε αυτό το πλαίσιο δεν χωρούν ιδεολογικές προσεγγίσεις, αλλά μόνο εκείνες οι επιλογές που θα έχουν άμεση και τακτική εφαρμογή και απτό θετικό αποτέλεσμα.

Το πιο πάνω σημαίνει πολλά τόσο για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε όσο και για τις υπαρκτές δυνατότητες αντιμετώπισης της. Κυρίως, όμως, σημαίνει ότι ενώ μπορεί να είναι επάναγκες να στηριχθούν και να επιβιώσουν οι τράπεζες μας, ταυτόχρονα σημαίνει, επίσης, ότι τούτο πρέπει να γίνει παράλληλα με την στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που πληρώνουν δυστυχώς το βαρύτερο τίμημα των επιλογών των τραπεζών και των εν πολλοίς αποτυχημένων επιλογών των μεγαλοεπιχειρηματιών που τους χρωστούν δισεκατομμύρια. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να δημιουργηθεί εναλλακτικός μηχανισμός στήριξης των μικρών και μεσαίων αξιόχρεων επιχειρήσεων που θα διαχειριστεί τα όποια χρήματα λάβουμε ως τεχνική βοήθεια, αλλά και τα όποια χρήματα μπορεί να διοχετευθούν στην Κύπρο από ευρωπαϊκά προγράμματα, χωρίς κατ’ ανάγκη την αδιάκριτη και καθολική μεσολάβηση των τοπικών τραπεζών εκτός και αν προηγουμένως οι τράπεζες δεσμευθούν ότι όντως θα διοχετεύσουν τα συγκεκριμένα χρήματα προς τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και ότι δεν θα εκμεταλλεύονται το μεσολαβητικό τους ρόλο κατά το δοκούν όπως φημολογείται έντονα στο «παζάρι» ότι γίνεται, π.χ. με το πρόγραμμα Jeremie.