Κάθε περίπτωση ευνοϊκής οικονομικής μεταχείρισης από δημόσιο κορβανά οποιασδήποτε μορφής  έγινε κατορθωτή με τα χρήματα σας.

Ναι, καλά το καταλάβατε. Το “Other people” είμαστε όλοι εμείς και αν δεν είδατε την ομώνυμη ταινία με τον Danny DeVito , δεν χρειάζεται να τη δείτε. Απλώς παρακολουθείστε τα οικονομικοπολιτικά επίκαιρα στην Κύπρο και θα γελάσετε το ίδιο, αν όχι και περισσότερο, με τα χάλια μας, τα οποία τόσο καιρό κρυβόντουσαν κάτω απ’ το χαλί πάνω στο οποίο στεκόμασταν μέχρι που κάποια στιγμή τραβήχτηκε και πέσαμε με τα μούτρα πάνω στα σκουπίδια που είχαμε μαζέψει από κάτω.

Η όποια κακοδιαχείριση δημόσιου πλούτου από το κράτος, την εκκλησία, τις τράπεζες, τις δημόσιες εταιρείες και τα ταμεία προνοίας των ημικρατικών οργανισμών ζημιώνει την τσέπη όλων εμάς που καλούμαστε εκ των υστέρων να καλύψουμε τη χασούρα, που προκλήθηκε όταν επωφελήθηκε ο τάδε και ο δείνα οποιοσδήποτε. Κάθε φορά που θα σκέφτεστε κάποια περίπτωση ευνοιοκρατίας, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων στις οποίες ήσασταν (ήμασταν) μπλεγμένοι να θυμάστε ότι έγινε κατορθωτή λόγω της αδυναμίας να συλλάβουμε τις προεκτάσεις των πράξεων μας.

Στην οικονομική επιστήμη, η θεωρεία της «τραγωδίας των κοινών» αφορά σε εκείνη την περίπτωση όπου το άτομο ενεργώντας ανεξάρτητα και για λογαριασμό μόνο του ιδίου συμφέροντος καταλήγει με τις επιλογές του να πληγώνει το συμφέρον του συνόλου και, στο τέλος, αναπόδραστα και το δικό του. Η περίπτωση των τραπεζών μας είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα. Κάθε φορά που κάποιος έπαιρνε προνομιακό δάνειο το έκανε επειδή η τράπεζα χρέωνε εσάς και εμένα με τη διαφορά. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η έκπτωση στο επιτόκιο μπορούσε να δικαιολογηθεί από το ύψος του δανείου (π.χ. αφού κάποιος αγοράζει πολλά χρήματα δικαιούται και καλύτερη τιμή, δηλαδή, τόκο) εν τούτοις η απουσία επαρκών εξασφαλίσεων πως δικαιολογείται; Μήπως ήταν τόσο ευφάνταστη η ιδέα του τάδε και του δείνα «ντιβέλοπερ» να κτίσει πολυκατοικίες που καθιστούσαν την όποια επένδυση σε αυτή πλήρως καλυμμένη και έπρεπε η τράπεζα, πάση θυσία, να του δώσει σχεδόν δωρεάν χρήματα (επιτόκια κάτω του πληθωρισμού αυτό σημαίνουν) ώστε να μην χάσει την ευκαιρία; Η μήπως η προνομιακή μεταχείριση πολιτικών (υπάρχουν τέτοιοι στην Κύπρο;), κομμάτων (τέτοια υπάρχουν) και επιχειρηματιών (υπάρχουν τέτοιοι στην Κύπρο;) εξυπηρετεί το κοινό καλό και γι’ αυτό δικαιολογείται;

Με τούτα και με τα άλλα, οδηγηθήκαμε εδώ που βρισκόμαστε τώρα και διαπιστώνουμε ότι εκείνοι οι θεσμοί που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να εκπροσωπούν το συμφέρον όλων μας δεν το πράττουν. Ας αναλογιστούμε για μια στιγμή πως θα θέλαμε να ήταν τα πράγματα στην Κύπρο, σήμερα. Επειδή μόνο έτσι θα κατανοήσουμε την απόσταση που χωρίζει τα βιώματα από τις δυνατές ευγενείς επιθυμίες μας και μετά την αναπόφευκτη στιγμιαία κατάθλιψη που θα νιώσουμε, ας δείξουμε την περιφρόνηση μας σε όλους αυτούς που εξυπνακίστικα λένε λογιών – λογιών ανοησίες κάθε φορά που υποτίθεται ότι χειρίζονται τα χρήματα και τις τύχες μας. Καλή Ανάσταση…