Υπό την πίεση του μνημονίου, πολλά που έπρεπε να είχαν γίνει πριν χρόνια θα γίνουν και άλλα που δεν έπρεπε να γίνουν ποτέ, επίσης θα γίνουν. 

 

Αν ένα στρεβλό σύστημα λειτουργίας, είτε τούτο είναι πολιτικό, είτε κοινωνικό ή οικονομικό, δεν αντιμετωπιστεί με γνώμονα το κοινό καλό τότε αναπαράγει στρεβλές συμπεριφορές που με τη σειρά τους καταδικάζουν σε περαιτέρω στρεβλώσεις την όποια κατάσταση προκύπτει. Ασφαλώς, υπό τέτοιες συνθήκες δεν υπάρχει περίπτωση να ευδοκιμήσει παρά μόνο το χάος και η αταξία. Μια ματιά μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την Κύπρο, προς οποιανδήποτε κατεύθυνση, αρκεί για να πείσει για του λόγου το αληθές.  

 

Στην Κύπρο της κρίσης, για παράδειγμα, οι εργοδότες/αυτοεργοδοτούμενοι  και οι υπάλληλοι (οι δυο βασικές κατηγορίες των απασχολούμενων) συγκρούονται για τη μισθοδοσία ωσάν και η λύση των προβλημάτων τους να είναι μόνο οι μισθοί και όχι η απουσία σύγχρονων μεθόδων μάνατζμεντ, η απουσία επαγγελματισμού, η μειωμένη παραγωγικότητα και η οικογενειοκρατία στις, ως επί το πλείστον μικρές και με περιορισμένες προοπτικές καριέρας ιδιωτικές επιχειρήσεις. Ανάλογα, οι μεγαλομπακάληδες συγκρούονται με τους μικρομπακάληδες για το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων τους ωσάν να φταίει μόνο αυτό για το ότι τα περιθώρια κέρδους τους είναι μηδαμινά και όχι το ότι σε κάθε δρόμο έχει τρία μπακάλικα, τρία περίπτερα και τρεις επιχειρηματίες αγκύλωσαν εδώ και χρόνια το λιανικό εμπόριο.

 

Οι δημόσιοι υπάλληλοι συγκρούονται με τους εαυτούς τους τώρα που ακούστηκε ότι είτε κάποιοι θα απολυθούν είτε όλοι θα χάσουν μεγάλο μέρος των εισοδημάτων. τους ωσάν να και όλοι, γιατροί, εισαγγελείς, αστυνομικοί, διπλωμάτες, νοσοκόμοι, στρατιωτικοί, μετεωρολόγοι, κλητήρες, διευθυντές  ασκούν το ίδιο επάγγελμα, έχουν τα ίδια προσόντα, τις ίδιες ευθύνες και το έργο τους έχει την ίδια σημασία για τον βίο της πολιτείας μας. Οι δε άνεργοι νέοι κοιτάζουν απελπισμένοι όλους τους προαναφερθέντες και δεν ξέρουν αν είναι καλύτερα να παραμείνουν άνεργοι ή να εργοδοτηθούν με μισθό 500 Ευρώ. Φυσικά καμιά κουβέντα δεν γίνεται για την αξιοπρέπεια, την προσωπική αξία και το ηθικό όλων και πως οι όποιες αρνητικές επιπτώσεις επ’ αυτών από την κατάσταση που όλοι ζούμε επηρεάζουν δυσμενώς το σύνολο της παραγωγής. Ο φαύλος κύκλος είναι πασιφανής και η ύφεση, οικονομική και ψυχολογική καταγράφεται πλέον ξεκάθαρα στις δημοσκοπήσεις.  

 

Όλα όσα παρατηρούμε καθημερινά προσφέρουν ένα γελοίο και συνάμα τραγικό θέαμα. Μόνο οι αφελείς, οι στρατευμένοι και οι αγράμματοι πείθονται από τα εκατέρωθεν επιχειρήματα εργοδοτών και εργαζομένων, αφού, για παράδειγμα, κανένας δεν εξηγεί πως η κατάργηση του κατώτατου μισθού θα εξυπηρετήσει την κυπριακή οικονομία όταν δεν αποκαλύπτεται ο αριθμός των κοινοτικών και ξένων εργαζομένων σε όλο το φάσμα της οικονομικής παραγωγής, το πραγματικό μέγεθος των υπεραρίθμων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και η προοπτική βιωσιμότητας αρκετών επιχειρήσεων που αποδείχθηκε ότι ήταν της πλάκας.

 

Όλοι τα συζητάμε και τα αναγνωρίζουμε, αλλά όταν έρθει η στιγμή να ενεργήσουμε ανάλογα, ταμπουρωνόμαστε πίσω από στενά κακώς νοούμενα συμφέροντα και αποφεύγουμε να αρχίσουμε ένα σοβαρό διάλογο ώστε οργανωμένα και μεθοδικά να τεθούν κοινοί στόχοι με μοναδικό μέλημα την μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη επιβίωση μας, αφού η βραχυπρόθεσμη πορεία μας είναι ήδη προδιαγεγραμμένη στις σελίδες του μνημονίου. Εδώ όμως είναι η ουσία της υπόθεσης. Υπάρχει κοινός στόχος ή μήπως υπό τις συνθήκες ο καθένας, εργοδότης και εργοδοτούμενος, θα κοιτάξει να επιβληθεί εις βάρος του άλλου με την ελπίδα ότι όταν σταματήσει να γυρίζει η «μπίλια» θα κάτσει εκεί που πόνταρε;