Όταν υποστηρίζεις την ανατροπή ενός συστήματος, πως θα μπορούσες να διαχειριστείς την επιβίωση του με επιτυχία;

Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα κάποιων πολιτικών κομμάτων, αλλά και πολλών συμπολιτών μας όταν επεδίωκαν και επιλέγονταν να διαχειριστούν ένα κράτος του οποίου το σύστημα διακυβέρνησης, δηλαδή την καπιταλιστική πλουραλιστική δημοκρατία, δεν ασπάζονταν και δεν υιοθετούσαν ως το κατάλληλο και επιθυμητό μοντέλο πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης και λειτουργίας.

Η μαρξιστική ιδεολογία και κοσμοθεώρηση και τρόπος πολιτικής πράξης, δεν ασπάζεται τον καπιταλισμό και την βασική προϋπόθεση του περί ελεύθερης αγοράς, ούτε και το πλουραλιστικό δημοκρατικό πολίτευμα και τις διακριτές αρχές εξουσίας που το χαρακτηρίζουν, όπως το τελευταίο ασκείται στην Κυπριακή Δημοκρατία και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ακόμα δυσκολότερη γίνεται η θέση του μαρξιστή έναντι του καπιταλιστικού συστήματος όταν ο πρώτος επιζητά να ηγηθεί του τελευταίου, αφού βασική επιδίωξη της συγκεκριμένης πολιτικής ιδεολογίας είναι η ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου λειτουργίας της αγοράς και της πολιτικής κοινωνίας και η μετεξέλιξη τους στο κουμουνιστικό σύστημα διακυβέρνησης και οικονομικής ολοκλήρωσης. Μπορεί να επινοήθηκαν και να ειπώθηκαν κατά καιρούς πολλά και διάφορα σχετικά με την υποχρέωση για εξ’ ανάγκης ιδεολογικό συμβιβασμό, για σύνθεση θέσεων προς εξυπηρέτηση ενός μακροπρόθεσμου στόχου, για την ανάγκη επίλυσης του εθνικού θέματος πριν την επανάσταση, κοκ, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια. Δεν ζητάς και ούτε επιτρέπεις σε ένα δεδηλωμένο άθεο να γίνει ιερέας, πόσον μάλλον να γίνει Αρχιεπίσκοπος!  

Με άλλα λόγια, η προηγούμενη διακυβέρνηση ήταν καταδικασμένη να αποτύχει μόλις το κόμμα του υποψήφιου τότε προέδρου αποφάσισε να διεκδικήσει την εκλογή της στην εκτελεστική εξουσία. Ίσως, ακόμα, να ήταν καταδικασμένη να φάσκει και να αντιφάσκει από τότε που κρίθηκε ο ψυχρός πόλεμος, και αυτόανασυστάθηκε η Σοβιετική Ένωση σε Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών και αυτοκαταργήθηκαν τα σοβιέτ, και σίγουρα, από τότε που η Κύπρος υπέβαλε αίτηση ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ήταν καταδικασμένη όπως καταδικασμένη θα ήταν οποιαδήποτε πολιτική παράταξη που άλλα επαγγέλλεται και άλλα πράττει. 

Η μήπως όλα αυτά είναι κουραφέξαλα και ασυναρτησίες και στην Κύπρο ποτέ δεν υπήρξε θέμα σύγκρουσης μεταξύ της ιδεολογίας ενός κόμματος και του τρόπου συμπεριφοράς του;  Αν ισχύει κάτι τέτοιο τότε τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα και όλοι ζούμε ένα μεγάλο πολιτικό ψέμα. Δυστυχώς για όλους μας, τα θέματα κακοδιαχείρισης που ανήλθαν στην επιφάνεια και το θέαμα που τα συνοδεύει υπαινίσσονται έντονα ότι η επιδίωξη της απόκτησης της εξουσίας από κάποια κυπριακά πολιτικά κόμματα και πρόσωπα δεν έχει πλέον και τόση μεγάλη σχέση με την προώθηση της ιδεολογίας τους και την πραγμάτωση του οράματος τους για την κοινωνία, αλλά αφορά κυρίως στην κυνική νομή της εξουσίας για ίδιον όφελος που γίνεται ακόμα και εις βάρος της ιδεολογίας τους. Μήπως, λοιπόν, επιβεβαιώνεται ότι το μόνο που υπάρχει στο δικό μας σύστημα είναι ένα κορπορατιστικό μοντέλο πολιτικής λειτουργίας αποτελούμενο από άτομα και ομάδες συμφερόντων κατ' επίφαση ιδεολογικά διαφοροποιημένες μεταξύ τους; Αν είναι έτσι, τότε ας έχουμε υπόψη μας ότι όταν η εξυπηρέτηση του όποιου ίδιου συμφέροντος γίνεται στυγνός αυτοσκοπός και δεν λαμβάνει υπόψη το ευρύτερο κοινό συμφέρον, τότε το κοινωνικό συμβόλαιο κλονίζεται και το σύστημα αξιών που χαρακτηρίζει την πολιτεία, αποσυντίθεται και καταρρέει. Το τι ακολουθεί είναι γνωστό.