Γιατί συμβαίνουν όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και γιατί θα συνεχίσουν να συμβαίνουν.

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια των debate για την οικονομία τέθηκαν ερωτήματα προς όλους τους υποψηφίους για το σχέδιο «β» που ενδεχομένως να είχαν υπόψη τους να εφαρμόσουν ώστε να μπορέσει η Κύπρος είτε να αποφύγει το μηχανισμό της Τρόικα είτε για απαλλαγεί από αυτόν το συντομότερο. Με εξαίρεση γενικόλογες απαντήσεις και «αερολογίες» κανένας δεν είχε σχέδιο «β». Όχι μόνο δεν υπήρχε σχέδιο «β» αλλά όπως απέδειξαν τα γεγονότα ούτε καν το σχέδιο «α» δεν είχαμε ιδέα πως θα το διαχειριζόμασταν, αφού, όπως και στην περίπτωση του εγκληματικού δυστυχήματος στο Μαρί, η αποτυχία ήταν και είναι συστημική. Δηλαδή είναι δομική και λειτουργική αποτυχία που οφείλεται στην απουσία προσδιορισμένων στόχων, αντικειμενικών σκοπών, σύγχρονης και ολοκληρωμένης οργάνωσης, διαφανών διαδικασιών και εσωτερικών και εξωτερικών επικοινωνιακών μεθόδων και μηχανισμών και, κυρίως, νοοτροπιών ευθύνης και αισθήματος καθήκοντος. Πρόκειται με απλά λόγια για ένα «χάνι του πάντζαρου» όπου επικρατεί ασύστολη ακαταστασία σε όλα τα επίπεδα και για όλα τα ζητήματα.

Κανονικά εδώ θα γελούσαμε αν τα αποτελέσματα της κατάστασης που βιώνουμε δεν ήταν θλιβερά και δραματικά για τις ζωές μας και τις ζωές των απογόνων μας. Κάποιος έγραψε κάπου αυτές τις μέρες, ότι ευτυχώς που η κρίση είναι οικονομική και δεν είμαστε σε στρατιωτική σύρραξη, αφού εκεί θα χανόμασταν όλοι. Είναι, δυστυχώς, θλιβερή αλήθεια, αφού η απουσία μελέτης, σχεδίου, προγράμματος, διαχείρισης πληροφοριών, εργαλείων, μεθόδων, στρατηγικής και τακτικής χαρακτηρίζει τα όσα πράττουμε και τα όσα δεν πράττουμε. Θα ήταν απίστευτο αν δεν ήταν πραγματικό, το γεγονός ότι αντιμετωπίζουμε τα πλείστα ζητήματα με τους ίδιους τρόπους που διαχειρίζεται μια οποιαδήποτε άτακτα συγκροτημένη παρέα ανθρώπων ένα επαρχιακό σύλλογο, ένα καφενέ, μια περιθωριακή λέσχη. Έτσι διαχειριζόμαστε όλοι εμείς τον τόπο μας εδώ και πολλά χρόνια. Όποιος «φτάσει» και «ότι κόψει ο νους» του γίνεται πράξη και όποιον πάρει ο χάρος, γι’ αυτό αγόμαστε και φερόμαστε από τον όποιο τρίτο, είτε τούτος είναι «μεγαλοεπιχειρηματίας» ή «μεγαλογραφειοκράτης» ή «μεγαλοδιπλωμάτης». Είτε τούτο αφορά στο εθνικό μας θέμα, είτε στην οικονομία μας, στις τράπεζες και στις δουλειές μας.

Δυστυχώς όσα και αν πει κανείς το αποτέλεσμα ήταν και θα είναι το ίδιο, επειδή η  νοοτροπία ενός ανθρώπου και ενός λαού αλλάζει μόνο όταν ο ίδιος καταβάλει ηθελημένη και ενσυνείδητη προσπάθεια να το πράξει και όσο δεν το πράττει απλά επαναλαμβάνει εαυτόν με αποτέλεσμα, κάθε τόσο, να οδηγείται σε αδιέξοδα και να καταστρέφεται.