Στις ΗΠΑ, όταν κάποιος επιχειρηματίας επιτύχει τους οικονομικούς στόχους της ζωής του, ακολούθως μετατρέπεται σε φιλάνθρωπο και προβαίνει σε δωρεές, εισφορές και κάθε λογής φιλανθρωπίες. Το πράττει για μια σειρά από λόγους, προεξεχόντων εκείνων που άπτονται της φορολογίας του πλούτου που απέκτησε, αλλά και εκείνων που αφορούν στην ηθική κουλτούρα των ΗΠΑ, καθώς και της ανάγκης για υστεροφημία.

Ανεξάρτητα, όμως, των όποιων κινήτρων, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ο πλούτος που συσσωρεύτηκε από ένα άνθρωπο επιστρέφεται και διαχέεται στην κοινωνία. Τα διαχρονικά παραδείγματα είναι πολλά, και αρκετά είναι γνωστά διεθνώς. Υπάρχει, δε, και διακηρυγμένη πρόθεση κάποιων, εκ των πιο επιτυχημένων επιχειρηματιών στις ΗΠΑ, να αποποιηθούν του μεγαλύτερου μέρους του πλούτου τους πριν το τέλος της ζωής τους, διοχετεύοντας τον σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Στην Κύπρο της κρίσης, ένας γνωστός επιχειρηματίας εξάγγειλε και εφάρμοσε πρόγραμμα παροχής προγεύματος σε χιλιάδες άπορους μαθητές. Του αξίζουν συγχαρητήρια, αναγνώριση και προβολή. Όχι, επειδή τα χρειάζεται, αλλά επειδή χρειάζεται να τον μιμηθούν και άλλοι ομόλογοι του, αφού αυτή την στιγμή απαιτούνται και άλλες παρόμοιες και ακόμα και πιο «προχωρημένες» ενέργειες. Τέτοιες που να εμπεδώσουν στη συνείδηση του κόσμου ότι στην αντιμετώπιση της κρίσης, όσο και αν δεν θα έπρεπε, συμμετέχουν όλοι, έχοντες, κατέχοντες και μη.

Πότε θα δούμε ένα εκατομμυριούχο επιχειρηματία να αναλαμβάνει την ιατρική φροντίδα των άπορων παιδιών; Πότε θα δούμε τη μαζική προσφορά υποτροφιών για τουςφοιτητές των οποίων οι γονείς, βρίσκονται στο όριο της φτώχιας και κινδυνεύουν να βρεθούν κάτω από αυτό;

Πότε θα δούμε περισσότερα από ένα παραδείγματα, που δυστυχώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα, pro bono προσφοράς υπηρεσιών κάθε είδους προς στους λιγότερο ευνοημένους συμπολίτες μας;

Πότε θα δούμε ένα επιτυχημένο συμπολίτη μας που υπό τη διαχείριση του βρίσκονται μεγάλοι επιχειρηματικοί οργανισμοί και εταιρείες να εξαγγέλλει μια ευρείας κλίμακας εκστρατεία, για παράδειγμα, έστω μερικής απασχόλησης άνεργων νέων;

Πότε θα δούμε τη μαζική, από πλευράς ευρύτερου ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, εφαρμογή ενός προγράμματος επαγγελματικής κατάρτισης, έστω και άνευ αμοιβής, ώστε αντί να «κάθονται» ή να «γυρίζουν» χιλιάδες νέοι επιστήμονες, τουλάχιστον να απασχολούνται, μαθαίνοντας τα του «παζαρκού» και του δημοσίου, για να είναι έτοιμοι ή τουλάχιστον λιγότερο ανέτοιμοι να εξασφαλίσουν τακτική και αμειβόμενη απασχόληση όταν ανακάμψει η οικονομία μας;

Όλα αυτά πρέπει να γίνουν το ταχύτερο δυνατό, επειδή τα έχουμε ανάγκη. Θα πρέπει να γίνουν βάσει προγράμματος και διαφανών διαδικασιών και κανόνων, μακριά από οποιαδήποτε εκμετάλλευση οποιασδήποτε μορφής ώστε να μην προκύψουν οποιεσδήποτε στρεβλώσεις, είτε της αγοράς, είτε της απασχόλησης.