Σε μια συζήτηση ομάδας γυναικών επαγγελματιών, έθεσα την ερώτηση αν ο άντρας συμβάλλει στα καθημερινά του σπιτιού. Κάποιες είπαν ‘ναι’, κάποιες είπαν ‘όχι’, μερικές είπαν ‘λίγο’. Μια γυναίκα απάντησε με κάποια ικανοποίηση ‘εμένα με βοηθάει πάντα’. Κοίταξα γύρω τις άλλες γυναίκες και είδα να φαίνονταν ικανοποιημένες με την απάντηση. Στα δικά μου αυτιά κάτι δεν ακούστηκε καλά.

Εκεί, ξεκίνησε μια συζήτηση που αποκάλυψε πολλά. Αν η συμβολή του άντρα στα καθημερινά του σπιτιού έρχεται σε μορφή βοήθειας, τότε η ευθύνη και το βάρος αυτής, παραμένουν στα χέρια της γυναίκας. Μιας γυναίκας που δουλεύει από τις 8 στις 5 και δεν έχει οικιακή βοήθεια. Η οικιακή βοήθεια, κάνει ακριβώς αυτό, βοηθά. Ο σύζυγος, όμως, δεν βοηθά. Μοιράζεται.

Για να βάλω τα πράγματα στην θέση τους, δεν τα έχω με τους άντρες. Κατ’ ακρίβεια, έχω μεγάλο σεβασμό για τους άντρες, το ίδιο για τις γυναίκες. Τα έχω με τα στερεότυπα. Αυτά που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά και τα άλλα που μεταδίδονται μέσα από τα ΜΜΕ. Αυτά που θέλουν τον άντρα να μοιάζει με τον καουμπόι των Marlboro και την γυναίκα με χαριτωμένη γραμματέα. Θύματα των στερεοτύπων αυτών είμαστε όλοι, άντρες και γυναίκες. Πόσο εύκολο είναι νομίζετε για έναν άντρα να είναι ο γοητευτικός, μυστήριος και άνετος καουμπόι; Πόσο περιοριστικό είναι για μια γυναίκα να είναι η υπάκουη, προσεγμένη και αόρατη γραμματέας; 

Αυτό που έκαναν τα στερεότυπα είναι ότι δίχασαν τον κόσμο, σε κόσμο των αντρών και κόσμο των γυναικών. Μεταξύ τους το σινικό τοίχος. Η κάθε προσπάθεια διείσδυσης στον απέναντι κόσμο θεωρείται εισβολή ή κοροϊδία. Ένας άντρας σε επάγγελμα για παράδειγμα Συμβούλου Ομορφιάς/Αισθητικού, στην καλύτερη περίπτωση γίνεται δέκτης πειραγμάτων, στην χειρότερη δεν τον παίρνει κανένας στο σοβαρά. Γιατί άραγε; Τι είναι αυτά τα στερεότυπα που το κάνουν απαγορευτικό για έναν άντρα να γίνει Αισθητικός, αλλά τον ενθαρρύνουν να γίνει Δερματολόγος; Μια γυναίκα, όσο ανεβαίνει στον ακριβό κόσμο των επιχειρήσεων γίνεται συχνά αντιπαθής, ενώ κάνει λίγο πολύ τα ίδια πράγματα που θα έκανε ένας άντρας στην ίδια θέση και θεωρείται πετυχημένος. Γιατί μια γυναίκα που στην πραγματικότητα μπορεί να κουμαντάρει ότι βρεθεί στον δρόμο της, βλέπει να αμφισβητείται η δύναμη της όσο ανεβαίνει προς στην κορυφή, έστω κι αν εφαρμόζει τις ίδιες ακριβώς τακτικές και στρατηγικές και έχει ακριβώς τις ίδιες ικανότητες με έναν άντρα;

Είμαστε, φαίνεται, θύματα των στερεότυπων που γυροφέρνουν μόνιμα μέσα στο μυαλό μας από τότε που κάποιοι, κι εκείνοι άθελα τους, τα φύτεψαν. Μπορεί τα πράγματα να μην είναι τόσο ακραία στην καθημερινότητα, μπορώ να πω όμως με σιγουριά ότι το τοίχος είναι ακόμα εκεί.

Αν καταφέρναμε να δούμε ότι ο κόσμος είναι μόνο ένας, και ότι στην πραγματικότητα δεν χωρίζεται σε γυναικείο και αντρικό, τότε θα καλύπταμε τη μισή διαδρομή. Την άλλη μισή είναι ακόμα πιο εύκολο να την διανύσουμε.

Ίσως, εμείς οι γυναίκες να προσπαθήσαμε πολύ σκληρά να μπούμε στο κοστούμι του άντρα, να συμπεριφερθούμε, να μιλήσουμε και να συναναστραφούμε όπως αυτός. Η παρουσία μας στον κόσμο του (όπως αυτός σχεδιάστηκε από άντρες για τους άντρες), όπου διεκδικούμε ό,τι παραδοσιακά θεωρείται δικός του ρόλος, μοιάζει με εισβολή. Γι’ αυτό τόση αντιπάθεια για τις γυναίκες στην κορυφή. Δεν τους πάει ο ρόλος, όπως είναι κομμένος και ραμμένος σε αντρικά μέτρα. Κάπου εκεί έγκειται και η δυσκολία που αντιμετωπίζουν όλες οι χώρες του κόσμου στην προσπάθεια τους να δημιουργήσουν ένα κόσμο ισότιμο για γυναίκες και άντρες. Είναι ένας κόσμος που κτίζεται σε λάθος θεμέλια.

Αν είχαμε να τα κάνουμε όλα από την αρχή, ή αν λέγαμε να γυρίσουμε νέα σελίδα εδώ και τώρα, εμείς οι γυναίκες δεν θα φορούσαμε παντελόνια, γιατί απλά δεν θα χρειαζόταν να μπούμε στον ρόλο του άντρα, να εισβάλουμε στον υποτιθέμενο κόσμο του. Θα κάναμε business με τον γυναικείο τρόπο, θα είχαμε τους δικούς μας ρόλους και θα φορούσαμε τα δικά μας ρούχα, χωρίς να παραμερίζαμε όλα αυτά τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την γυναικεία ουσία: την διαίσθηση, την δυνατότητα μας να συνδεόμαστε και την ικανότητα μας να ελισσόμαστε ακούραστα. Και θα το κάναμε πολύ μα πάρα πολύ καλά.