Τώρα που έπεσαν οι μάσκες

*** Παρέμενε ασάλευτος. Τα χέρια ξυλιασμένα από το κρύο. Νούμερο γερμανικό, το χειρότερο, κατά πως λένε...

 

*** Χανόταν μες το φως που αχνοχάραζε και τη νυσταγμένη φωνή του εκφωνητή που επαναλάμβανε πως ο Ακιντζί αποχώρησε από τις συνομιλίες. Ήγειρε, τάχατες, θέμα για την έγκριση της Βουλής να τιμάται στα σχολεία διά ειδικής αναφοράς το ενωτικό δημοψήφισμα.

 

*** Το βλέμμα του στενάχωρο κι ακόμα πιο βαρύ κάθε που συναντούσε τον βουβό λυγμό του Πενταδακτύλου. Το μισοφέγγαρο αντιφέγγιζε την ανάσα και τη βαρβαρότητα του κατακτητή... Μια βαρβαρότητα που ο ίδιος στα 18 του χρόνια δεν έζησε, αλλά άκουσε να τη συζητούν με πόνο ψυχής οι δικοί του.

 

*** Και να, που εντελώς παράκαιρα, οι μάσκες έπεσαν, σκεφτότανε. Διότι πώς αλλιώς να δικαιολογήσει την αποκάλυψη του πραγματικού Ακιντζί.

 

*** Και των δικών μας πολιτικών, τους οποίους μετά βδελυγμίας πολλές φορές καθύβριζε για την ασυνέπεια των λόγων και των πράξεών τους.

 

*** Ήτανε και μια απορία, την οποία συχνά το τελευταίο διάστημα εξέφραζε. Οι ανησυχίες των Τουρκοκυπρίων έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα στη ζυγαριά από τις ανησυχίες των Ελληνοκυπρίων;

 

*** Κι ύστερα το βλέμμα του έπεσε σε μια ανάρτηση στο Facebook, η οποία τον άφησε άφωνο όχι τόσο για το περιεχόμενο, όσο για τον συγγραφέα της.

 

*** «Μην ξεχνάς, κ. Ακιντζί. Η ένωση έμεινε όνειρο, αλλά η προσάρτηση στην Τουρκία είναι ακόμη ζωντανή», άρθρο του Σενέρ Λεβέντ στην εφημερίδα «Πολίτης».

 

*** Και το βλέμμα και πάλι ορθώθηκε αίφνης και πάγωσε. Όχι από την αιφνιδιαστική έφοδο, μα από το θέαμα της επιβλητικής σημαίας που 43 χρόνια τώρα μιαίνει το αίμα που χύθηκε στις παρυφές του Πενταδακτύλου.

 

Παρεμπιπτόντως, είναι εκπληκτικό πως τούτη η σπιθαμή γης άγεται και φέρεται από ένα ατέλειωτο καρναβάλι.

 

Και η κατακλείδα: «Μάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο, μόνο μια απόχη να τρυγώ της θάλασσας την πονηριά και της σιωπής τον πλούτο»... Θανάσης Παπακωνσταντίνου, πάντα διαχρονικός, πάντα επίκαιρος.