Ένας μαύρος καπνός που χωρίζει, κάθετα, αποφασιστικά κι αμετάκλητα, τον φωτεινό ουρανό, μοιράζει τον τόπο, μοιράζει τον χρόνο, μοιράζει το αδιαίρετο. Ένα υψωμένο απολειφάδι ποδιού, τυλιγμένο στις λευκές γάζες, δάκτυλο που δακτυλοδειχτεί βουβά την σιωπώσα ευθύνη.

Μαυρισμένα τα λευκοσέντονα κρεβάτια του βομβαρδισμένου νοσοκομείου, έδιναν την θαλπωρή και την προστασία, θάνατο κείνη την μέρα δώσαν και πήραν. Τα πρόσωπα των γυναικών, λευκασμένα από τον σκληρό του τόπου ήλιου, μαυρισμένα στην καλύπτρα του πόνου, της απόγνωσης, της ντροπής από μέρους αυτών που την ώφειλαν, μα δεν έχουν.

Τα πόδια αλαφιασμένα στον δρόμο της φυγής, περισσότερη μετρώντας την φυγή, λιγότερη την πατρίδα που τους μένει, περισσότερη, παντοτινά στην μαυρισμένη μνήμη...

Τα χέρια της σκληρής, τον τόπο φτιάχντας δουλειάς, στην επαιτεία κάτω από τα αντίσκηνα, για το ψωμί της προσφυγιάς. Μνήμες τόσο σήμερα ζωντανές, λέτε, στην ζωής και της μνήμης το chiaroscuro, πείσμα στο πείσμα της ζωής, οι μνήμες που δεν φεύγουν, το άλλο μας απαιτώντας, ενάντια στης ψεύτικης κλεμμένης λήθης την λευκότη, η μνήμη, ο θυμός, η αλήθεια που δεν φεύγει, σε μαύρο κι άσπρο...

Σε μαύρο κι άσπρο. Το λευκό σημάδι, στο βουνό μας, του θηρίου, που έφερεν η θάλασσα, «that malignant thing»,που κυνηγούσε στις θάλασσες της οργής του να καμακώσει, κι ό,τι γίνει ο καπετάνιος Ahab στον Moby Dick, τούτο και σημαδεύει, όχι πια το όρισμα μιας οργισμένης ηθικής μας, το κακό που κάθε συνείδηση πρέπει να γυρεύει να καμακώσει, αλλά το εύρος της υποταγής και το βάθος της συνθηκολόγησής μας.

Συζούμε, πια, με αυτό, αδιάφορα το κοιτούμε κάθε μέρα, έγινε πια μέρος της τραγικής μας «λύσης», του Bακχικού δια-μελισμού μας, της «λήθης», σαν «dis-membering» που δεν ανακαλεί να επιμεληθεί ένα άλλο τραγικό «re-membering». Ο σπαραγμός, η διάσταση, σήμερα στη μνήμη, της εθνικής μας τραγωδίας. Μια τραγωδία σε μαύρο και άσπρο.