Το πραξικόπημα, εγγύς αίτιον, proxima causa της εισβολής και διχοτόμησης...Κι όποιος πράττει το αίτιον προετοιμάζει το αποτέλεσμα. Η ιστορία μιας σύγκρουσης γράφεται, τόσο συχνά, σαν σύγκρουση με την Ιστορία. Αλλά, η αναμέτρηση με την ιστορική αλήθεια είναι μια προσωπική ευθύνη, αγωνιστική, όσο αγωνιώσα, κι ας είναι μια τόσο βεβαρημένη με τις τραγικές της συνέπειες, μνήμη και αλήθεια... 

Ήταν μια ριπή, εκείνο το πρωϊνό της 15ης Ιουλίου, του '74. Mόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα πίσω μου, καθώς ποδηλατούσα προς το σπίτι, προς την Κληματαριά, έξω από το Προεδρικό. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, ένας ορυμαγδός οπλοπολυβόλων κι εκρήξεων. Εκείνη η ριπή, που έσχισε τον χρόνο της ζωής στα δυό, όπως έμελλε να σκίσει τον ιστορικό του τόπου χρόνο, τον ίδιο τον τόπο, ανέκκλητα στα δυό... Στο σπίτι, λίγο μετά, κι η μάννα, με αγωνία μετρώντας τα κλωσσόπουλά της, πίσω στην φωλιά. Βλοσυρή, ακούστηκε, σαν τραγικός μιας Ευριπίδειας τραγωδίας χορός, η προφητεία: 'Ανόητοι, το Σάββατο η Τουρκιά θα είναι εδώ!' Κι ήταν. 

Τότε οι σειρήνες, κι οι βόμβες, και τα αεροπλάνα, κι ο τρόμος, και το αίμα, ο καιρός του σίδερου και της φωτιάς, της οργής, της αστραπής στα μάτια... Κι όλα εκείνα τα πόδια της φυγής, ανάστροφα μετρώντας την πατρίδα: περισσότερο φευγιό, λιγότερη πατρίδα, λιγότερη στη ζωή, περισσότερη, ολάκερη στην μνήμη... Δηλαδή, λιγότερη, πιο σβησμένη, πιο αναμορφωμένη, ερμηνευμένη, λιγότερο ατόφια, πιο χρήσιμα 'πολιτικοποιημένη' μνήμη. Μνήμη γαριασμένη, οξειδωμένη, σκουριασμένη, στραβωμένη, λυγισμένη στα βαψίματα και τα κτυπήματα και τα γανώματα και τα στραβώματα αλλεπάλληλων άλλων, 'παράπλευρων' όσο και συγχυστικά, παραπλανητικά ίσως αναπάντητων ή μη απαντήσιμων ερωτημάτων. 

Αλλά, μνήμη, και κρίση, των πολιτικών, των στρατιωτικών, των δημοσιογράφων και ιστορικών, που για μας πάντα θα κρίνεται, θα κτυπιέται στο αμόνι της πρόβλεψης μιας απολιτικής, μιας ψημένης μόνο στην έγνοια της οικιακής, μητρικής της μέριμνας 'καλαμαρούς' μητέρας: 'Το Σάββατο η Τουρκιά θα είναι εδώ!' Είναι το ερώτημα που μας κληροδότησε, η απλή εκείνη μάννα: χωρίς πτυχία διεθνούς Δικαίου, Διεθνών Σχέσεων, Άμυνας και Στρατηγικής, ή 'Γεωστρατηγικής' (καινούριο, αυτό, αίφνης, στην Κύπρο), έχουμε και εθνοσωτήριο πια 'think tank' Συμβούλιο... Πώς, εκείνοι που έπαιρναν, κείνο το Δευτεριάτικο πρωί, την ιστορία μας, με την βία στα χέρια τους, στις κάννες τους, οι Στρατηγοί των Αθηνών κι οι εδώ ταγοί της συνταγής τους, δεν μπορούσαν να προβλέψουν όσα, κι όσο άμεσα, προείπε φρικτά για τον τόπο η οικοκυρά μητέρα; 

Δεν γνώριζαν, το πιο ακατάλυτο της Ιστορίας δίδαγμα, ότι πιο καθολικά κι αδήριτα, αναπόφευκτα όσο και, γι' αυτό ακριβώς καταδικαστικά για την 'άγνοιά τους' (;;;), κάθε εκτροπή από την νομιμότητα, την συνταγματική, του Ιερού, του κράτους Νόμου, την συστατική της πολιτικής κοινωνίας έννομη ομαλότητα, οδηγεί στην τραγωδία και την Εθνική Καταστροφή; Δεν γνώριζαν; Πόσες αμφιβολίες, για τούτο, γεννά από τότε, πενηνταένα χρόνια τώρα, της απλής, όλο έγνοια για το αναπότρεπτο, το ενδεχόμενο, την Άβυσσο που ερχόταν, πρόβλεψης της μάνας! 'Το Σάββατο, η Τουρκιά θα είναι εδώ!' Και θα μείνει, αμετακίνητη, πενηνταένα χρόνια από τότε, όπως της μάνας η απορημένη πρόβλεψη!