Κάθισμα στην πρώτη σειρά για τον πλανητάρχη

Η ειρωνεία της πολιτικής. Κι η πολιτική της ειρωνείας. Πώς γίνεται και σε περιόδους σοβούσης βαθιάς παγκόσμιας οικονομικοπολιτικής κρίσης – πάνε πάντα μαζί τα δυο – άρχει της παγκόσμιας τάξης ένας φαιδρός και τραγικωμικά ‘ολίγος’  πλανητάρχης; Διότι θα ενθυμείσθε τον ολίγον και… «λήγων» Τζωρζ Μπους στην εποχή της παγκόσμιας αναδιάταξης που ακολούθησε τους Δίδυμους Πύργους. Πώς είχε μείνει κεχηνώς, δηλαδή «χάσκοντας», μαθαίνοντας τα νέα  που άλλαξαν τον κόσμο…

Και είναι με ένα αμήχανο χαμόγελο  απορίας – στην καλύτερη περίπτωση- που βλέπουμε τον ‘πλανητάρχη’ να περιοδεύει πασιχαρής  (ευφημισμός του «χαζοχαρούμενος») στα περβόλια του, δηλαδή τον «κεχηνότα» κατεχόμενο πλανήτη μας. Με τελευταίο παράδειγμα το στρογγυλοκάθισμά του επιλέγοντας την πρώτη θέση στην κηδεία του Πάπα με ύφος σαν να περίμενε και το ποπκόρν των δημοσίων θεαμάτων…  

«Αυτή η πόλη είναι δική του»

Είμαι κακός, το γνωρίζω, αλλά έρχομαι πολύ δεύτερος σε σύγκριση με άρθρα και βιβλία Αμερικανών δημοσιογράφων και αναλυτών, όπως ο πολύς John Gray Johnston στην μονογραφία του ‘The Making of Donald Trump’, στην οποία διασύρει με gusto περισσό και με εκ του σύνεγγυς παρα-δείγματα γραφής τον Πρόεδρό του.  

Aνακαλεί για παράδειγμα ο Johnston ότι όταν ο Τραμπ ξεκίνησε την προεκλογική εκστρατεία για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων τον Ιούνιο του 2015, καυχόμενος σε ανακοίνωση για τις «ζητωκραυγές πλήθους νεαρών συγκεντρωμένων στο λόμπι του Πύργου Τραμπ στο Μανχάταν»- (αυτά τα πλήθη συγκεντρώθηκαν, είναι πλέον σαφές, από πληρωμένους ηθοποιούς), ο Τζόνστον συνέταξε μια λίστα με 21 ερωτήσεις που νόμιζε ότι θα έκανε στους αντιπάλους του ο Τραμπ.

Είναι, σημειώνει, λυπηρό που ουσιαστικά καμία από αυτές δεν τέθηκε στον υποψήφιο στην προφανώς «γαλβανισμένη» συνέντευξη Τύπου, αν και προς το τέλος των προκριματικών ο Μάρκο Ρούμπιο ανέδειξε το Πανεπιστήμιο Τραμπ - «το καλύτερο από τα καλύτερα» είπε ο Τραμπ, θυμίζοντας και τα κούφια ακαδημαϊκά καμάρια του Μπους τζούνιορ, αν και το εγχείρημα ήταν μια καταστροφή που εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο νομικών αγωγών για απάτη, ειδικά όταν ο Τεντ Κρουζ ρώτησε για τις σχέσεις του Τραμπ με τις οικογένειες του εγκλήματος Gambino Genovese. Τσσς…Πιπέρι…

Οι υπόλοιπες ερωτήσεις που «θίγει» ο Gray αφορούν τόσο διαφορετικά ζητήματα όπως η αποτυχία του Τραμπ να δημοσιεύσει τις φορολογικές του δηλώσεις, τα καυχήματα για την φιλανθρωπία του, η διατήρηση άδειας καζίνο σε περιπτώσεις όπου οποιοσδήποτε άλλος θα την είχε χάσει, το φτωχό του ιστορικό στην διοίκηση μιας εταιρείας, τους ισχυρισμούς του για την δική του περιουσία και την απόσυρση της υποστήριξης από το ανάπηρο παιδί του ανιψιού του λόγω διαφωνίας για τον πατέρα του. Παλμάρια, δηλαδής.

Προσοχή στον σερίφη

«Αυτή η πόλη είναι δική μου» διεκήρυσσαν με απειλητικά αλαζονικό στόμφο κάποιοι ραντσέρηδες και δημαρχέοι σε παλιές γουέστερν ταινίες, έχοντας παραδίπλα τούς αγορασμένους πιστολάδες με τα σελλωμένα αλόγατά τους. Αυτά πάνω κάτι που διαμηνύει κι ο πολύς Τραμπ στους Ζελένσκi, κοτσανιάζοντας τις Ουκρανίες στους Ρώσους κατακτητές, με  το δικό του διάφορο στις σπάνιες γαίες της χώρας «του»- το κτητικό εννοήσατε σε ποιον είναι τώρα γραμμένο. Όπως λίγο πολύ όλος ο πλανήτης, σε ό,τι περισσεύει τουλάχιστον από τους Κινέζους σιγανούς μέρμηγκες. Εδώ το παιγνίδι είναι πολύ μεγάλο, στον όλο και πιο μικρό πλανήτη «μας».

Τhe End of the World

Την «κατανομή εργασίας», division of labour,  μας είχαν μάθει κάποτε οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες μας. Μάθημα που επεξεργάστηκαν δουλεύοντας «υπογείως» ως μέρμηγκες, άλλωστε, τα μιλιούνια των Κινέζων. Και διεκδικούν τώρα την για δεκαετίες επεξ-εργασμένη ανακατανομή. Από τους ράθυμους καταναλωτές της Δύσης, όπως στον μύθο του μέρμηγκα και του τζίτζικα. Και την φουτουριστική δυστοπία του H.G. Wells, το ‘Τhe End of the World’, με τους γκρίζους εργάτες υπανθρώπους στα έγκατα της γης, που βγαίνουν στο φως της επιφάνειας να τραφούν από τα παχυμένα τεμπελάκια της καλοπέρασης. Έρχεται πάντα στο τέλος ο λογαριασμός, κι ειδικά σε ό,τι νομίζαμε «free lunch».