Ο τόπος. Και ο χρόνος. Η απουσία. Κι η μνήμη. Τρόπος ζωής μας που έχει γίνει..

Έκτακτες ειδήσεις

Γκουτέρες: Ο Κασίμ Ντιανιέ διαδέχεται τον Κόλιν Στιούαρτ

Ο τόπος. Και ο χρόνος. Η απουσία. Κι η μνήμη. Τρόπος ζωής μας που έχει γίνει..

20.07.2024

Τίτος Χριστοδούλου

Γιατί εμείς αρνούμαστε να μας αρνηθούμε. Είμαστε Αγιο-Αμβροσίτες. Πρόσφυγες. Σε μας ο τόπος ζει.

[κείμενο που εγράφη στο Λονδινο για ΑγιοΑμβροσίτη φίλο]

Ο τόπος. Και ο χρόνος. Η απουσία. Κι η μνήμη. Τρόπος ζωής μας που έχει γίνει, ορίζοντάς μας όπου κι αν είμαστε, κατάφαση πεισματική αυτού που η βία, αμείλικτη της ιστορίας και της γεωγραφίας, και των – νομίζουνε – γεωπολιτικών μαστόρων της πασχίζουν να μας αρνηθούνε. Ο τόπος. Ο χρόνος. Κι η μνήμη. Η παρουσία.

Γιατί εμείς αρνούμαστε να μας αρνηθούμε. Είμαστε Αγιο-Αμβροσίτες. Πρόσφυγες. Σε μας ο τόπος ζει. Ο τόπος σαν ταυτότητα. Πάνω από όλα. Η ανθρώπινη γεωγραφία. Ο τόπος που είναι οι ανθρώποι του. Οι άνθρωποι που είναι ο τόπος τους. Εμείς αυτός, κι αυτός εμείς. Ο Άγιος Αμβρόσιος.

Στην στάση της αναμονής; Ίσως. Η προσφυγιά. Στην αντίσταση της προσμονής. Δεν φεύγουμε από την μνήμη του. Δεν φεύγει από την μνήμη μας. Ζώντας του αγαπημένους τρόπους του, στις τόσες καθημερινές χειρονομίες, τις πράξεις και τις σκέψεις των ανθρώπων του, ο Άγιος Αμβρόσιος ζει. Τον ζούμε, τον αναπνέουμε, τον είμαστε.

Εδώ στην ξένη – και σαν να μην είναι για τον πρόσφυγα κάθε τόπος ξένη – οι Αγιο-Αμβροσίτες καταθέτουν καθημερινά την αλήθεια του αγαπημένου τόπου τους. Με τους αγώνες τους, τις πορείες, το πείσμα, την φωνή, την σφιγμένη τους γροθιά, σαν χώμα να κρατεί πεισματικά, δύναμη να παίρνει η διαμαρτυρία έξω από τους παγερούς εδώ του γκρίζους των πολιτικών τους τοίχους.

Στους χώρους απ’ έξω του «πάρε-δώσε» φωνάζοντας πως ο τόπος ούτε παίρνεται ούτε, πιο πολύ, και δίνεται. Θα ζει, όσο τον ζουν τα ΟΧΙ μας, θα ζει όσο τον ζει η μνήμη μας, όσο θά ‘ναι λόγος της ζωής μας, και πνοή θα δίνει στα λόγια της αγάπης μας.

Λόγια αγάπης στο βιβλιαράκι αυτό. Στολισμένα όσο το μπορούν, με την αγάπη, το μεράκι, την στοργική φροντίδα που στολίζαμε με τ΄άνθια της ανοιξιάτικης καρδιάς τον επιτάφιο στην εκκλησιά, πώς να το ξεχάσουμε, του Άη-Γρόση μας. Λόγια αγάπης. Και ποίηση, ναι, όσο η ομορφιά είναι αλήθεια κι η αλήθεια ομορφιά. Λόγια αγάπης, και πόνου λόγια, ανθρώπων που θέλησαν να ζήσουν με τις απλές τους λέξεις, άνθη λευκά στον επιτάφιο του Τόπου τους που ζει όσο ζούν κι εκείνοι την ελπίδα της Ανάστασης.

Άνθη ευωδίας τα λόγια αυτά. Άστε την ευωδιά τους να πλημμυρίσει την καρδιά σας. Ζείστε, τολμήστε το, για λίγο περιδιαβάζοντας στους αρωματισμένους κήπους τους. Περπατήστε με τις μνήμες των απλών αυτών ανθρώπων άδολη στην αλήθεια του Άη Γρόση μας. Δείτε με τους ήχους της αποθυμιάς τους τα σοκάκια να αντηχούνε πάλι από ζωή, την καμπάνα να καλεί τις όλο πίστη και χαμόγελο συνάξεις των ανθρώπων του στην προσευχή, τα μποστάνια να θροΐζουνε στην αύρα την παλιά σοφία των δεντρών τους, την θάλασσα γαλάζια να ακουμπά στην άμμο των «κυμάτων τ’ ανήριθμο γέλασμα».

Ζωή του ωραίου τότε, που ζωή ζητά ξανά να γίνει. Ζείστε την ζωή των λόγων μας, που λόγοι για να ζούμε πάντα είναι, οι αληθινοί. Κάντε αυτό το διάβασμα το πιο αληθινό, όμορφο στον τόπο μας περιδιάβασμα.

Καλώς να περάσετε στον Άη Γρόση.

[Από την Επιτροπή του Αγίου Αμβροσίου, Βρετανίας]