ΒΛΑΝΤΕ ΝΤΙΒΑΤΣ ΚΑΙ ΝΤΡΑΖΕΝ ΠΕΤΡΟΒΙΤΣ. Ο ΕΝΑΣ ΣΕΡΒΟΣ, Ο ΑΛΛΟΣ ΚΡΟΑΤΗΣ. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΧΘΡΑΣ ΤΟΥΣ

Χιονισμένο τοπίο στην Πριέπολι. Σερβία, ενωμένη Γιουγκοσλαβία, 3 Φεβρουαρίου του 1968. Γεννιέται ο μικρός Βλάντε Ντίβατς. Ο Ντράζεν Πέτροβιτς είναι ήδη τεσσάρων ετών και νιώθει τα πρώτα ερωτικά καλέσματα της στρογγυλής θεάς… Της πορτοκαλιάς θεάς.

Στο Σίμπενικ της Κροατίας… ενωμένη Γιουγκοσλαβία 22 Οκτωβρίου 1964. Ωραία χρόνια. Μπάσκετ στη γειτονιά, παιχνίδι μέχρι να πέσει ο ήλιος. Το ταλέντο ξεχειλίζει και στους δύο. Στις μπασκέτες της γειτονιάς κανείς δεν μπορεί να συναγωνιστεί τον Ντράζεν. Δεν τον χωράνε οι τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Στα 15 του θα είναι ήδη βασικό μέλος της αντρικής ομάδας της Σίμπενικ. Ο κατόπιν επονομαζόμενος «Μότζαρτ» της καλαθόσφαιρας. Θα φτάσει δύο φορές στον τελικό του Κυπέλλου Κόρατς. Ο Πέτροβιτς θα απογοητευθεί και τις δύο φορές, όμως θα φτιάξει το όνομά του. Θα φύγει για την Τσιμπόνα του Ζάγκρεμπ, 1984.

Ένα χρόνο αργότερα, στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος θα πετύχει… 39 πόντους στη μεγάλη νίκη της Τσιμπόνα επί της Ρεάλ Μαδρίτης. Τελικό σκορ 87-78. Την επόμενη χρονιά θα φορέσει τη φανέλα της πιο επιτυχημένης ευρωπαϊκής ομάδας. Τη λευκή φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης. Θα παίξει έναν χρόνο και θα φύγει για το ΝΒΑ. Δεν υπάρχει ταβάνι στις φιλοδοξίες του. Το ταλέντο του δεν χωράει στην Ευρώπη. Τον καλεί το κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ στον κόσμο και οι Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς.

Η μοίρα, λένε, παίζει περίεργα παιχνίδια. Την ίδια χρονιά, ο Βλάντε Ντίβατς, αφού παίξει με τεράστια επιτυχία στη Σλόγκα και την Παρτίζαν, θα κάνει το μεγάλο ταξίδι. Θα διασχίσει τον Ατλαντικό, θα διασχίσει τις ΗΠΑ και θα φτάσει στο Λος Άντζελες. Τον καλούν οι Λέικερς, το όνειρο και η φιλοδοξία να φτάσει τον ουρανό!

Το τηλέφωνο κτυπά…

Στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου είναι ο Ντράζεν. Δεν νιώθει καλά. Παίζει ελάχιστα. Δεν έχει χρόνο στο παρκέ, δεν μπορεί να ξεδιπλώσει το ταλέντο του και ο μόνος που μπορεί να τον καταλάβει, ο μόνος σ’ αυτόν τον πλανήτη, δεν είναι άλλος από τον Βλάντε. Συμπαίκτες στην Εθνική Γιουγκοσλαβίας στα χρόνια που προηγήθηκαν, στο ίδιο δωμάτιο όταν βρισκόταν η ομάδα. Αργότερα ο Βλάντε Ντίβατς θα εξηγήσει. «Έβαζαν στο ίδιο δωμάτιο παίκτες με διαφορετικό χαρακτήρα. Ο Πέτροβιτς ήταν πειθαρχημένος, ζούσε για το μπάσκετ. Εγώ ήμουν αλλιώς. Ποτέ πολύ σοβαρός, δύσκολα έμπαινα στο δωμάτιο». Έγιναν οι καλύτεροι φίλοι. Το ταξίδι στο ΝΒΑ τούς ένωσε ακόμα περισσότερο. «Ο Βλάντε βοηθούσε περισσότερο το γιο μου όταν αυτός είχε δυσκολίες στο ΝΒΑ, απ’ όσο τον βοηθούσα εγώ», θα εκμυστηρευτεί χρόνια μετά η μητέρα του Πέτροβιτς.

Όταν ράγισε το γυαλί…

Το τείχος του Βερολίνου πέφτει. Στο ημερολόγιο η χρονιά γράφει… 1989. Η ενωμένη Γιουγκοσλαβία κλονίζεται. Οι 4 από τις 6 συνιστώσες Δημοκρατίες διεκδικούν την απόσχισή τους από τη Γιουγκοσλαβία και την ανεξάρτητη πορεία τους. Ο πόλεμος πλησιάζει. Όμως η Εθνική Γιουγκοσλαβίας ταξιδεύει στη μακρινή Αργεντινή, ενωμένη (ακόμα), για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Κροάτες, Σέρβοι, Σλοβένοι.

Στο γήπεδο σαν μια γροθιά θα υποτάξουν όλους τους αντιπάλους τους. Στον μεγάλο τελικό θα διαλύσουν τη Σοβιετική Ένωση με 92-75, έχοντας πριν κερδίσει και τις ΗΠΑ με 99-91. Η καλύτερη ομάδα στον κόσμο. Ίσως η ομάδα που έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο τελικός έχει μόλις τελειώσει. Οι πανηγυρισμοί στο κέντρο του γηπέδου, αγκαλιές. Όλοι οι Γιουγκοσλάβοι, σε πείσμα του κροατικού και του σέρβικου εθνικισμού, ενωμένοι γιορτάζουν τη νίκη τους. Ξαφνικά, ένας οπαδός μπαίνει στο γήπεδο κρατώντας τη σημαία της Κροατίας.

«Ξέραμε ότι θα υπάρξουν τέτοια φαινόμενα», θα πει χρόνια μετά ο Κροάτης Τόνι Κούκοτς. Ο Βλάντε Ντίβατς δεν θα συγκρατηθεί. Θα αρπάξει τη σημαία από τα χέρια του οπαδού με βία και θα την πετάξει στο έδαφος. «Το ίδιο θα έκανα αν έβλεπα σέρβικη σημαία» ήταν το σχόλιο του Ντίβατς στο αεροδρόμιο όταν επέστρεψε στη Γιουγκοσλαβία. Ένας νέος ήρωας για τους Σέρβους, ένας νέος εχθρός για τους Κροάτες. Όλοι οι συμπαίκτες του από την Κροατία θα καταλάβουν και θα αφήσουν κατά μέρος το επεισόδιο αυτό. Εκτός από έναν… Ο Πέτροβιτς δεν συγχώρησε ποτέ τον Ντίβατς γι’ αυτό που έκανε.

Τρία χρόνια προσπάθειας

Ο Ντίβατς δεν έπαψε ποτέ να ψάχνει τον Πέτροβιτς. Ήθελε να συζητήσει μαζί του το συμβάν. Ήθελε να του εξηγήσει. Ήθελε πίσω τον καλύτερό του φίλο. Οι γέφυρες είχαν κοπεί οριστικά. Ο Πέτροβιτς απλώς… δεν μπορούσε να τον συγχωρήσει. Στα παιχνίδια των Λέικερς με τους Νετς ανταλλάζουν δυο κουβέντες στο κέντρο του γηπέδου. Τίποτα περισσότερο. Ο Ντίβατς εξακολουθεί να πιστεύει ότι θα τα καταφέρει. Λογαριάζει χωρίς τη μοίρα. Τη μοίρα που τους ένωσε το 1989 στο ΝΒΑ και την εθνική ομάδα, τη μοίρα που τους χώρισε το 1990 στον τελικό του Μουντομπάσκετ και το 1993 όταν… όταν…

Το καλοκαίρι του 1993, μετά την καλύτερη σεζόν του στο NBA και τον αποκλεισμό των Nets από τον πρώτο γύρο από τους Cleveland Cavaliers, ο Πέτροβιτς ταξίδεψε στην Πολωνία, όπου η κροατική εθνική ομάδα έπαιζε έναν αγώνα για τα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ του 1993. Μετά το παιχνίδι, για προσωπικούς λόγους, ο παίκτης αποφάσισε να μην επιστρέψει στην Κροατία μαζί με τους συμπαίκτες του. Ξεκίνησε το ταξίδι με ιδιωτικό όχημα.

Ο Ντράζεν σκοτώθηκε ως επιβάτης σε αυτοκίνητο που ενεπλάκη σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στη βρεγμένη άσφαλτο του Autobahn 9 στο Ντένκεντορφ (κοντά στην πόλη Ίνγκολστατ, στο γερμανικό κρατίδιο της Βαυαρίας), στις 17:20 περίπου στις 7 Ιουνίου, 1993 - τεσσερισήμισι μήνες πριν από τα 29α γενέθλιά του.

Σύμφωνα με την αναφορά της αστυνομίας του Ίνγκολστατ, εκείνο το απόγευμα, ένα διερχόμενο φορτηγό προσέκρουσε και εισχώρησε στην οδική διαχωριστική νησίδα. Όλα αυτά συνέβησαν καθώς ο οδηγός προσπαθούσε να αποφύγει τη σύγκρουση με ένα ιδιωτικό όχημα στη δική του λωρίδα και έχασε τον έλεγχο του φορτηγού, το οποίο προσέκρουσε στο οδικό διάφραγμα για να σταματήσει τελικά και να μπλοκάρει και τις 3 λωρίδες κυκλοφορίας με κατεύθυνση το Μόναχο. Δευτερόλεπτα αργότερα, ένα VW Golf, το οποίο μετέφερε τον κοιμισμένο Πέτροβιτς στη θέση του συνοδηγού, προσέκρουσε στο φορτηγό, σκοτώνοντας μόνον αυτόν και αφήνοντας την οδηγό -Κλάρα Ζάλαντζι, μοντέλο από τη Γερμανία, με την οποία ο Πέτροβιτς ήταν ερωτευμένος- και μια Τουρκάλα μπασκετμπολίστρια, η οποία καθόταν στα πίσω καθίσματα, με σοβαρούς μόνο τραυματισμούς. Αργότερα διαπιστώθηκε ότι η οράτητα του δρόμου ήταν πολύ κακή και ότι ο Πέτροβιτς δεν φορούσε ζώνη ασφαλείας.

Επιστροφή στην Κροατία

Το 2010 ο Ντίβατς επέστρεψε στην Κροατία. Τα μίση και τα πάθη του πολέμου έχουν σχεδόν ξεχαστεί. Κτυπά την πόρτα. Η μητέρα του Πέτροβιτς θα ανοίξει, θα αγκαλιάσει τον Βλάντε. Θα του προσφέρει κάτι να πιει και με τον άλλο γιο της, τον Αλεξάντρερ Πέτροβιτς (τον γνωστό καλαθοσφαριστή και προπονητή) θα συζητήσουν. Θα θυμηθούν τον Ντράζεν, θα δουν μαζί φωτογραφίες. Η τελευταία σκηνή…

Ο Βλάντε, στο νεκροταφείο όπου έχει βρει την τελευταία του κατοικία ο Ντράζεν. Ένα μπουκέτο λουλούδια. Θα τα αφήσει στον τάφο του μαζί με μία φωτογραφία. Ο Ντράζεν και ο Βλάντε αγκαλιασμένοι…