Εξαρτημένα από τους γονείς

Μέρος της κυπριακής κουλτούρας μας είναι να μένουμε με τους γονείς μας, ακόμα και μέχρι να παντρευτούμε

Η Κύπρος με 89% και η Ελλάδα με 92% κατέχουν τις πρώτες θέσεις στην έρευνα του Eurostat, σύμφωνα με την οποία οι 18χρονοι διαμένουν με τους γονείς τους

Από παιδί ήθελες τον χώρο σου, αλλά παράλληλα δεν μπορούσες να ζήσεις χωρίς το «χαρτζιλίκι» του μπαμπά, τα γεμιστά και τα φρεσκοπλυμένα ρούχα της μαμάς και γενικά την οικογενειακή φροντίδα. Στο σχολείο, η μαμά σου σε έπαιρνε ώς το θρανίο στην τάξη σου, όταν πήγες για σπουδές το καλομαγειρεμένο φαγητό της από τον καταψύκτη στο microwave ήταν ό,τι έπρεπε για τις πεινασμένες νύχτες σου και όταν άρχισες δουλειά, αν δεν μένεις στο πατρικό σου, ακόμα και τώρα, παίρνεις τα ρούχα σου στη μαμά για να σιδερωθούν… «Αυτοί είμαστε και σε όποιον αρέσουμε.

Εμείς ξέρουμε τι σημαίνει οικογενειακή σύνδεση, δεν κάνουμε ένα παιδί και το αφήνουμε», ανέφερε στη «Σ» ο Μιχάλης Πιλαβάκης, καταρρίπτοντας όχι τόσο την έρευνα του Eurostat, που θέλει με 89% να κατέχουμε το δεύτερο πιο μεγάλο ποσοστό 18χρονων που διαμένει με τους γονείς του πανευρωπαϊκά, αλλά το ότι αυτό είναι κάτι κακό. Μάλιστα, σύμφωνα με την κοινωνιολόγο Κατερίνα Κόκκινου, μέρος της κυπριακής κουλτούρας μας είναι να μένουμε με τους γονείς μας, ακόμα και μέχρι να παντρευτούμε…

Υποχρέωση των γονιών

Από χώρα σε χώρα τα πράγματα διαφοροποιούνται. Αυτά που εμείς μπορεί να θεωρούμε αυτονόητα, κάπου αλλού μπορεί να είναι εντελώς παράλογα. «Ο Άγγλος, από την ηλικία των 16, 18, θα πρέπει να βρει στέγη δική του· ωριμάζει έτσι. Επίσης είναι διαδεδομένο ότι κάποιος, αν θέλει να σπουδάσει, πρέπει να κάνει δάνειο», υπενθυμίζει η κοινωνιολόγος Κατερίνα Κόκκινου, σχολιάζοντας ότι εμείς στην Κύπρο έχουμε μάθει να είμαστε εξαρτημένοι από τους γονείς μας, εκτός από συναισθηματικά, και οικονομικά, διότι θεωρούμε υποχρέωση των γονιών μας να μας σπουδάσουν χωρίς εμείς να συνεισφέρουμε καθόλου στον οικογενειακό προϋπολογισμό, όπως επίσης απαιτούμε να μας στηρίζουν συνεχώς σε όλους τους τομείς.

Σύμφωνα με την κ. Κόκκινου, οι περισσότεροι Κύπριοι μένουν με τους γονείς τους μέχρι να αρραβωνιαστούν ή να παντρευτούν και όπως είχε πει κάποτε ένας κοινωνιολόγος, είναι «δεμένοι με χρυσές αλυσίδες», δηλαδή δεμένοι πάνω στους γονείς τους, εξαρτώμενοι συναισθηματικά αλλά και οικονομικά από αυτούς. Με αποτέλεσμα να μην μπορούν, τελικά, να ωριμάσουν εύκολα, σε ηλικίες που άλλοι νέοι στην Ευρώπη μπορεί να είναι ώριμοι.

Υπερπροστατευτική κοινωνία

ΒΑΣΙΚΟ ρόλο στην εξάρτηση τόσο των Κυπρίων αλλά και των Ελλαδιτών νέων παίζει η οικονομική εξάρτησή τους αφού, όπως ανέφερε η κοινωνιολόγος, αν εξαρτάσαι οικονομικά από τους γονείς σου δεν θες να αποδεσμευτείς και σε κανέναν άλλον τομέα. «Όταν σου δίνουν π.χ. λεφτά, είσαι και συναισθηματικά πολλές φορές δέσμιος, δίνοντάς τους δικαιώματα να επεμβαίνουν στη ζωή σου και κατ’ επέκταση να σε ελέγχουν», δήλωσε η κ. Κατερίνα Κόκκινου, χαρακτηρίζοντας την κυπριακή κοινωνία υπερπροστατευτική προς τα παιδιά. «Ενώ σε άλλες κοινωνίες δίνουν εφόδια στα παιδιά για να είναι ανεξάρτητοι, εμείς εδώ κάνουμε το ακριβώς αντίθετο, τα μαθαίνουμε να είναι εξαρτημένα, κάτι που είναι χαρακτηριστικό των μεσογειακών χωρών», κατέληξε η κοινωνιολόγος, προβλέποντας ότι τώρα, λόγω οικονομικής κρίσης, τα ποσοστά των νέων, που μένουν μέχρι μεγαλύτερες ηλικίες μαζί με τους γονείς τους, θα αυξηθούν.

Προασπίζοντας τον νέο για να μπορέσει να ωριμάσει

ΕΝΑ παιδί πάει σχολείο, τελειώνει στα 18 του, αν είναι αγόρι πάει στρατό, αν είναι κορίτσι αρχίζει σπουδές και η ζωή συνεχίζεται μέχρι να βρουν δουλειά και αναλόγως απολαβών και ωριμότητας να δουν αν μπορούν να ζήσουν μόνα τους.

«Το θέμα είναι να προασπίσεις τον νέο, δίνοντάς του κατευθύνσεις, έχοντας επικοινωνία και σύνδεση μαζί του, για να μπορέσει να ωριμάσει, αναλαμβάνοντας από μόνος του την ευθύνη της ζωής του αύριο, κάνοντας σωστές επιλογές. Πρέπει να τον προετοιμάσεις να βγει στην κοινωνία, να ζήσει ανεξάρτητος», σχολίασε η κ. Χρυστάλλα Χ''Αναστασίου, Πρώτη Ιατρική Λειτουργός, απαντώντας στην έρευνα του Eurostat ότι «τα παιδιά πρέπει να τελειώσουν το σχολείο τους και να δουν τι θα κάνουν μετά. Απαιτείται μέχρι τα 18 να μένουν με τις οικογένειές τους. Αυτό δείχνει το δέσιμο μιας οικογένειας. Θέλουμε και εμείς να φεύγουν τα παιδιά μας από το σπίτι στα 16;». Η κ. Χ''Αναστασίου μπορεί να διαφωνεί με τους νέους να φεύγουν από το σπίτι πριν από τα 18 αλλά τονίζει πως σίγουρα δεν πρέπει να υπάρχει, από την άλλη, και τόσο μεγάλη εξάρτηση.

Σύμφωνα με την ίδια, κίνδυνοι σήμερα, που μπορεί να παρασύρουν έναν νέο, υπάρχουν αρκετοί, αλλά μπορεί κάποιος νέος να κάνει κακές επιλογές ακόμα και στα 25, 30, αν δεν ωριμάσει ως άτομο. Τέλος η κ. Χ''Αναστασίου σχολιάζει ότι «αν ένας νέος στα 18 του έχει την οικονομική ανεξαρτησία και μπορεί να ζήσει μόνος του με τη δουλειά του, που είναι ελάχιστα τα παραδείγματα, ειδικά τώρα με την οικονομική κρίση, τότε πολύ καλά».

«Αναγκαστικά μένω μαζί τους»

ΚΑΤΕΡΙΝΑ Γερασιμίδου (19 χρονών): «Μένω με τους γονείς μου, πού να μένω; Από τη στιγμή που σπουδάζω και δεν έχω λεφτά τώρα για να πάρω δικό μου διαμέρισμα, αναγκαστικά μένω μαζί τους. Αν είχα οικονομική ευχέρεια θα ήθελα να μένω μόνη μου με τον φίλο μου στον δικό μου χώρο, εδώ και χρόνια, να μην έχω έλεγχο και να κάνω ό,τι θέλω».

«Δεν μπορώ να επιβιώσω μόνη»

ΓΕΩΡΓΙΑ Γεωργίου (18 χρονών): «Είμαι ακόμα 18 χρονών, δεν ξέρω πολλούς σε τέτοια ηλικία να μπορούν να έχουν δικό τους σπίτι, άρα η απάντηση είναι αυτονόητη. Όσο και να θέλω να φύγω, δεν νομίζω να μπορώ να επιβιώσω μόνη μου χωρίς λεφτά και γενικά όλες αυτές τις ευθύνες. Άλλωστε μ’ αρέσει η οικογενειακή μου σιγουριά και όσο μπορώ θα την εκμεταλλευτώ».

«Δεν υπάρχει λόγος να φύγω»

ΣΩΦΡΟΝΗΣ Χατζηγιάννης (23 χρονών): «Μένω με την οικογένειά μου και αυτό δεν με χαλά καθόλου. Αν οι νέοι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες θέλουν να ζουν δύσκολα, ας το κάνουν. Δηλαδή αν με διώξει η μάνα μου από το σπίτι στα 18 μου ή μετά τον στρατό, εγώ χωρίς δουλειά και λεφτά πώς θα ζήσω; Θα αναγκαστώ να κλέβω ή να κάνω κάτι παράνομο για να τα βγάλω πέρα. Μένω με τους γονείς μου, σπουδάζω, δουλεύω και δεν θεωρώ, αφού όλα είναι εντάξει στο σπίτι μου, να σηκωθώ να φύγω και να έχω να κάνω δουλειές και να πληρώνω νοίκι. Αυτό είναι βλακεία, προτιμώ και κάνω οικονομίες τα λεφτά που παίρνω από τη δουλειά μου».

«Θέλω την ελευθερία μου»

ΑΛΕΞΙΑ Χαραλάμπους (21 χρονών): «Ήρθα Λευκωσία και μένω μόνη μου μαζί με μια φίλη μου. Θα ήταν δύσκολο να έρχομαι κάθε μέρα από τη Λεμεσό για να παρακολουθώ τα μαθήματά μου στο Πανεπιστήμιο· έτσι νοικιάζουμε διαμέρισμα δίπλα στο Πανεπιστήμιό μου. Εννοείται πως τα έξοδά μου όλα, ακόμα είναι ευθύνη των γονιών μου. Από τη στιγμή που πρέπει να διαβάζω για να πάρω πτυχίο, δεν έχω χρόνο για να δουλεύω, και αυτό οι γονείς μου το ξέρουν. Αλλά και Λεμεσό να έμενα, πάλι θα επιδίωκα να μένω μόνη μου, αφού δεν μπορώ να μένω με τους γονείς μου· θέλω την ελευθερία μου γενικά σαν άνθρωπος. Νομίζω οι γονείς μου θα με βοηθούσαν οικονομικά, αν ήξεραν πως είναι για το καλό μου».

«Οικονομικό το πρόβλημα»

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Παπέττα (26 χρονών): «Τέλειωσα τις σπουδές μου στην Αγγλία και τώρα μένω με τους γονείς μου μέχρι να βρω δουλειά. Θέλω να μένω μόνη μου, ήμουνα μια χαρά στο διαμέρισμά μου όταν σπούδαζα, αλλά μέχρι να βρω δουλειά δεν έχω λεφτά για κάτι τέτοιο. Το άσχημο είναι ότι, αν φύγεις από το πατρικό σου σπίτι, μείνεις μόνη, και μετά επιστρέψεις πίσω, τα πράγματα είναι ακόμα πιο άβολα. Δεν νομίζω οι νέοι στην εποχή μας, αν μπορούσαν να έχουν δικό τους σπίτι, να έλεγαν όχι. Το πρόβλημα είναι οικονομικό».

«Δύσκολοι οι καιροί»

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Σταύρου (25 χρονών): «Πιστεύω ότι αυτά που λέγονται για τους Κύπριους, ότι μένουμε με γονείς μέχρι τα 30 μας, μπορεί να είναι αλήθεια, αλλά ούτε είναι ο κανόνας ούτε είναι κακό. Ξέρω κόσμο στο Manchester και έχω και μακρινούς συγγενείς στην Αυστραλία και τα ξαδέλφια μου εκεί πάλι είναι σχεδόν τριάντα, αλλά μένουν με τον πατέρα τους και τρώνε το φαγητό που κάνει η μάνα τους. Οι καιροί είναι δύσκολοι και για να είμαι ειλικρινής εγώ, ακόμα και δουλειά να έβρισκα, δεν θα ήθελα να φύγω από το σπίτι μου. Λίγο πριν παντρευτώ θα πάω σε δικό μου σπίτι να συγκατοικήσω με τη μέλλουσα γυναίκα μου, για να δω αν μου κάνει, αλλά ώς τότε καλά είμαι και εδώ που μένω».

«Δεν θέλω έλεγχο»

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κατσιόλας (25 χρονών): «Μένω μόνος μου μετά τον στρατό σε ένα διαμέρισμα πάνω από το σπίτι των γονιών μου. Φαγητό μού φέρνει η μάμα μου τις περισσότερες φορές, αλλά οικονομικά τα βγάζω πέρα μόνος μου. Δεν θα μπορούσα να μένω κάτω, γιατί μεγάλωσα διαφορετικά, δεν θέλω έλεγχο και προγράμματα και η μάνα μου, αν και είμαι άντρας, μου φέρεται σαν να είμαι η αδελφή μου. Όλοι πρέπει να φεύγουμε από το σπίτι μας σε μια ηλικία, εκεί μαθαίνεις τη ζωή».