Τους αρχαίους Κλαζομένιους, ανάμεσα στους οποίους περιλαμβάνει τον Γιώργο Λιλλήκα, επικαλείται το ΔΗΚΟ για να κατακεραυνώσει αυτήν που αποκαλεί «προκλητική πολιτική συμπεριφορά του», σε χθεσινή (24.9.2012) ανακοίνωσή του κόμματος.

Διευκρινίζω από την αρχή ότι με την εμπλοκή μου στο θέμα αυτό προσπαθώ να κατανοήσω την επίθεση του ΔΗΚΟ και όχι να αναλάβω την υπεράσπιση του υποψήφιου Προέδρου, με τον οποίο διαφωνώ σε πολλά.

«Αυτοχρίστηκε και αυτοανακηρύχθηκε πολιτικός διάδοχος και κληρονόμος του αείμνηστου Προέδρου της Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδόπουλου», αναφέρεται στην ανακοίνωση του ΔΗΚΟ, όπου προστίθενται τα εξής:

«Πρόκειται, όπως γίνεται αντιληπτό, για τον κ. Γιώργο Λιλλήκα που αυτή η ιδιοτελής και επιτήδεια πολιτική ταύτισή του, συνιστά και προσβολή μνήμης τεθνεώτος. Ο δήθεν υποψήφιος πρόεδρος των πολιτών επεδίωξε παράλληλα να πολιτευτεί με ύφος και ήθος που βρίσκονται εκτός και πέραν των ορίων της πολιτικής ηθικής και δεοντολογίας. Προκαλεί και προσβάλλει. Λοιδορεί και προπηλακίζει. Προφανώς, επειδή θέλει να κρύψει τις ευθύνες του και να παρακάμψει τις ενοχές του.

»Επινοεί και πλασάρει παραμύθια και κατασκευάζει μύθους, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι έτσι θα κατορθώσει να επικρατήσει στον πολιτικό στίβο. Μεταθέτει σε άλλους τις δικές του ευθύνες. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να ισχυρίζεται -άκουσον, άκουσον- ότι το ΔΗ.ΚΟ και η ηγεσία του εργάστηκαν για τη μη επανεκλογή του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου!
»Προκειμένου μάλιστα να υποστηρίξει, όπως ο ίδιος νομίζει, τον ακατανόητο αυτό ισχυρισμό του, διανθίζει το παραμύθι του με όσα η αξεπέραστη φαντασία του παράγει.

»Ποιος; Αυτός που ως ο απόλυτος διευθυντής της προεκλογικής εκστρατείας του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου είναι προφανές ότι έχει και το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης της αποτυχίας. Αυτός που μόνη φιλοδοξία είχε, όταν θα επανεκλεγόταν ο αείμνηστος Πρόεδρος, να είναι ο μόνος πατέρας της νίκης. Τελικά άφησε την ήττα ορφανή. Κι όμως, χωρίς ντροπή και χωρίς αιδώ, φορτώνει σε άλλους την ευθύνη της ήττας. Επαναλαμβάνουμε: έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν. Και ανοητολογείν…».

Να υπενθυμίσω πρώτα ότι η παροιμιώδης φράση «έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν», στην οποία αναφέρθηκε το ΔΗΚΟ, χρησιμοποιείται συνήθως από κάποιον που θεωρεί ότι συκοφαντείται ή κατηγορείται άδικα από κατηγόρους χαμηλής ποιότητας, οι οποίοι είναι αναμενόμενο να συκοφαντούν και να ασχημονούν.

Οι Κλαζομένιοι ήταν οι κάτοικοι της πόλης Κλαζομενές της Μικράς Ασίας, γνωστοί στην αρχαιότητα για τα άξεστα πειράγματά τους και τους χοντροκομμένους τρόπους τους. Κάποιοι εκπρόσωποί τους επισκέφθηκαν κάποτε τη συμμαχική Σπάρτη, πόλη πειθαρχημένων και λιτών πολεμιστών, και για να τους πειράξουν μαύρισαν με καπνιά τους θρόνους των πέντε Εφόρων, ανώτατων αξιωματούχων της σπαρτιατικής κοινωνίας.

Οι Σπαρτιάτες Έφοροι, μη θέλοντας να χαλάσουν τις σχέσεις της Σπάρτης με ένα σημαντικό σύμμαχο όπως οι Κλαζομενές, αλλά θέλοντας ταυτόχρονα να δείξουν τη δυσαρέσκειά τους για την προσβλητική συμπεριφορά των Κλαζομενίων, έδωσαν εντολή σε έναν κήρυκα να περιφέρεται στην πόλη και να φωνάζει «έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν», δηλαδή «επιτρέπεται στους Κλαζομενίους να ασχημονούν».

Έτσι επιτύγχαναν δύο πράγματα. Από τη μια, έκαναν εξαίρεση και «αποδέχονταν» την άσχημη συμπεριφορά των Κλαζομενίων και δεν τους έχαναν από συμμάχους, και από την άλλη τους έστελναν το μήνυμα ότι αυτή η συμπεριφορά τους είναι ενοχλητική και απαράδεκτη.

Η ανακοίνωση του ΔΗΚΟ είναι προφανώς ένα κείμενο που με τη σκληρή αλαζονεία και την αδιάλλακτη απαξίωσή του υπολείπεται της ήρεμης σοφίας των Σπαρτιατών.
Προσεγγίζει μάλλον το πνεύμα των Κλαζομενίων, που δεν θα με παραξένευε αν εμπεριείχε και την προσωπολατρία του ηγέτη, ζωντανού ή τεθνεώτος.