Αφήνω, προς το παρόν, κατά μέρος το πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της Κυριακής στη Φινλανδία, που είναι η κατακόρυφη αύξηση του ποσοστού του εθνικιστικού κόμματος των Αληθινών Φινλανδών, οι οποίοι αναμένεται να καταλάβουν τις 39 έδρες του Κοινοβουλίου από τις 5 που έχουν σήμερα! («Αληθινοί Φινλανδοί»: παντού οι εθνικιστές θεωρούν τους εαυτούς τους ως τους πιο αυθεντικούς ή αληθινούς πατριώτες από όλους τους άλλους συμπατριώτες τους και συχνά το φωνάζουν μέσα από το όνομα που επιλέγουν για το κόμμα ή την ομάδα τους).
Μένω σε ένα άλλο, ιδιαίτερο στοιχείο της φινλανδικής κοινωνίας, που είναι η ευρεία συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική ζωή - αρκεί να αναφέρω ότι από τις 200 έδρες της Βουλής της Φινλανδίας, οι γυναίκες καταλαμβάνουν τις 74, ενώ γυναίκες καταλαμβάνουν τα ανώτατα αξιώματα της Προεδρίας (η Τάρια Χαλόνεν), της Πρωθυπουργίας (η Μαρί Κιβινιέμι), όπως και της ηγεσίας του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (η Γιούτα Ουρμπιλάινεν).
Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα οι γυναίκες βουλευτίνες να αυξηθούν μετά τις προχθεσινές εκλογές, έτσι που να πλησιάσουν τις 100 και ν' αποτελέσουν τον μισό πληθυσμό των εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού στο νέο φινλανδικό Κοινοβούλιο.
Αυτό, βέβαια, δεν είναι καθόλου τυχαίο σε μια παγκόσμια υπερδύναμη στην εκπαίδευση, στον κοινωνικό πολιτισμό, στην κοινωνική ειρήνη, στην κοινωνική ασφάλιση, στην τεχνολογία, όπως είναι η Φινλανδία, όπου οι γυναίκες παίζουν εδώ και έναν αιώνα πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή.
Τα γράφω αυτά, σε προεκλογική περίοδο, κάνοντας μελαγχολικές σκέψεις για τη δική μας Βουλή, τη δική μας πολιτική ζωή στην Κύπρο, που σημαδεύεται από την παντοδυναμία των αντρών και από μια συντηρητική, ψευτο-macho αντίληψη της πολιτικής. Εντάξει, έχουμε προχωρήσει τη δημοκρατία μας, όμως μπορούμε πάντα να τη βελτιώσουμε, έτσι δεν είναι;
Εννοώ ότι αυτή η πολιτική αντρική παντοδυναμία και αντίληψη, επικρατεί σε οπισθοδρομικές κοινωνίες στη Μέση Ανατολή κι εμένα προσωπικά, δεν με κάνει να νιώθω καθόλου καλά, γιατί ενώ το δημοκρατικό μας σύστημα είναι σταθερό και με γερά θεμέλια μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η Κύπρος μοιάζει με την Τουρκία, με τη Συρία και με όλες τις δικτατορίες της περιοχής από την άποψη της απουσίας γυναικών από το πολιτικό γίγνεσθαι.
Λείπει από την πολιτική ζωή της Κύπρου, η ήρεμη δύναμη των γυναικών, η σοφία τους, η ευθυκρισία τους και η φυσική, θα έλεγα, αντίστασή τους στην αλλοτρίωση και στη διαφθορά.
Καθώς κοιτάζω τα διαφημιστικά προεκλογικά φυλλάδια των κομμάτων, που είναι εικονοστάσια αντρών σφιγμένων ή πνιγμένων μέσα στον κόμπο της γραβάτας τους, θλίβομαι γιατί λείπουν οι γυναίκες.
Ναι, σε αυτά τα εικονοστάσια θα ήθελα να δω περισσότερες γυναίκες και περισσότερους άντρες με ανοικτούς γιακάδες και μυαλά.
