Είναι αυτονόητο ότι το κόστος, που έχει προκαλέσει στους εξαπατηθέντες ανέργους η εκμετάλλευση της ανάγκης τους για εργασία από κάποιους ασυνείδητους απατεώνες, είναι δυσβάστακτο. Χρηματικά, αλλά και ψυχολογικά. Δυστυχώς, όμως, οι διαστάσεις που μπορούν να πάρουν τέτοια φαινόμενα όσο βαθαίνει η οικονομική κρίση είναι ασύλληπτες και δεν περιορίζονται μόνο στον τομέα της ανεργίας.

Για παράδειγμα, τι θα γίνει αύριο αν κάποιοι ασυνείδητοι μεσάζοντες εκμεταλλευτούν την ανάγκη ενός ασθενούς να μεταβεί ιδιωτικά για περίθαλψη στο εξωτερικό; Σε αυτήν την περίπτωση, ίσως να θρηνήσουμε θύματα. Πού είναι λοιπόν το κράτος να προστατέψει τους ανέργους, τους ασθενείς ή τα άλλα υποψήφια θύματα;

Έχω την άποψη ότι η τιμωρία των ενόχων είναι μεν απαραίτητη σε μια ευνομούμενη πολιτεία, αλλά από μόνη της, δυστυχώς, δεν θα εξαλείψει τέτοια φαινόμενα, διότι οι επιτήδειοι πάντα θα υπάρχουν. Η πραγματική θεραπεία που οφείλει το κράτος στις περιπτώσεις αυτές είναι να αποκαταστήσει το δικαίωμα των ανέργων στην εργασία και των ασθενών στην περίθαλψη. Και αυτό δεν θα επιτευχτεί ούτε με ανούσιες διακηρύξεις ούτε με ημίμετρα, αλλά με ουσιαστικά βήματα.

Δηλαδή, στην περίπτωση των ανέργων, με την υλοποίηση έργων που θα δημιουργήσουν στην πράξη θέσεις εργασίας, ενώ στην περίπτωση των ασθενών, με την εφαρμογή επιτέλους του πολυαναμενόμενου γενικού σχεδίου υγείας. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα εκλείψει πραγματικά η ανάγκη των «υπηρεσιών» των όποιων κομπιναδόρων μεσαζόντων και θα προστατευθεί η αξιοπρέπεια των ανέργων και των ασθενών.

Ο πολίτης έχει ανάγκη να εμπιστευτεί πρώτιστα το κράτος του, το οποίο οφείλει να του εξασφαλίσει βασικά αγαθά όπως είναι η υγεία, η εργασία, η παιδεία. Οτιδήποτε λιγότερο, καθιστά αναπόφευκτα τους πολίτες έρμαιο των επιτήδειων απατεώνων που εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη ανάγκη, αλλά και την ανυπαρξία του κράτους στις δύσκολες συνθήκες της οικονομικής κρίσης. Γι' αυτήν την κατάσταση, πάντως, ο τελευταίος που φταίει είναι σίγουρα ο πολίτης.

ΓΕΩΡΓΙΑ ΜΑΡΚΟΥ
Ψυχολόγος